Το θέλημα του πονηρού είναι ο αφανισμός της ζωής. Τίποτε δεν μίσησε περισσότερο μέσα στον παράδεισο όσο την Εύα, επειδή αυτή ήταν «η Ζωή, μήτηρ πάντων των ζώντων» (Γεν. 3,20). Από τότε το έργο του διαβόλου είναι να αντιμάχεται το θέλημα του Θεού, που είναι η ζωή. Ειδικότερα, έγινε βασικός εχθρός της ζωής του ανθρώπου. Μισεί και εχθρεύεται τις γεννήσεις νέων ανθρώπων, γιατί κάθε νέα γέννηση είναι μια ακόμη επιβεβαίωση του θελήματος του Θεού για τη ζωή. Όλα τα εγκλήματα κατά της ζωής από την άμβλωση και την καταστροφή των εμβρύων μέχρι την αυτοκτονία και τους φονικούς πολέμους, είναι επινοήσεις του διαβόλου για την αποτυχία του σχεδίου του Θεού για τη ζωή. Ο Κύριος τον ωνόμασε «ανθρωποκτόνο απ’αρχής».
Στην πάλη αυτή μεταξύ Θεού και διαβόλου, μεταξύ ζωής και θανάτου, παίρνουν μέρος όλοι οι άνθρωποι και ειδικότερα οι γονείς και οι γιατροί. Οι γονείς που δέχονται το γάμο τους ως μυστήριο γεννήσεως της ζωής και οι γιατροί, που αντιμετωπίζουν την ιατρική επιστήμη σαν διακόνημα για τη διατήρηση της ζωής, γίνονται συνεργάτες του Δημιουργού και απεργάζονται τη δόξα του θείου θελήματος για τη ζωή.
Αντίθετα, γονείς και γιατροί, που παρασύρονται στην καταστροφή της ζωής, γίνονται συνεργάτες του «ανθρωποκτόνου». Ο τεχνικός πολιτισμός εξ άλλου μπορεί να γίνει όργανο του Θεού ή του διαβόλου. Η προσπάθεια του πολιτισμού για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής υπηρετεί το θείο σχέδιο για τη συνήχηση της ζωής. Η χρησιμοποίηση όμως των μέσων του πολιτισμού για την καταστροφή της ζωής μεταβάλλει τον πολιτισμό σε ισχυρό όργανο του « ανθρωποκτόνου».
« Αγίω πνεύματι, ζωαρχία και γέρας.
Πάντα γαρ τα κτιστά, ως Θεός ων δυναμοί,
Συντηρεί εν πατρί δι’Υιού δε».
( Αναβ.Β΄ Ήχου)
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου