Έφτασε στο γραμματοκουτί μου (mailbox) η εξής ιστορία, η οποία μου έκανε εντύπωση και τη μοιράζομαι μαζί σας:
"Στην ιστορική διαδρομή των λαών, υπάρχουν κάποιες στιγμές, κάποια γεγονότα, κάποια συνθήματα, κάποιες εικόνες, που συνοψίζουν με δραματική αυθεντικότητα το εκρηκτικό μείγμα της ανάγκης για κοινωνικές αλλαγές, που δηλώνουν λιτά και χωρίς περιθώρια παρερμηνειών, συνειδητές λαϊκές επιλογές για το μέλλον.
Γεγονότα, εικόνες και συνθήματα, που σηματοδοτούν ιστορικές στιγμές, στιγμές-καμπές στην ανθρώπινη πορεία, «δηλωτικά λαϊκών αποφάσεων» στην κάθε εξουσία, στο σύστημα. Ξεφυλλίζοντας τον προηγούμενο Δρόμο και φτάνοντας στη σελίδα 17, καθηλώθηκα.
Γεγονότα, εικόνες και συνθήματα, που σηματοδοτούν ιστορικές στιγμές, στιγμές-καμπές στην ανθρώπινη πορεία, «δηλωτικά λαϊκών αποφάσεων» στην κάθε εξουσία, στο σύστημα. Ξεφυλλίζοντας τον προηγούμενο Δρόμο και φτάνοντας στη σελίδα 17, καθηλώθηκα.
Τι φωτογραφία ήταν τούτη!
Ένας Τυνήσιος, κρατώντας μια φραντζόλα ψωμί σαν πολυβόλο, σημαδεύει και «πυροβολεί» τα όργανα της τάξης.
Ένας φτωχοντυμένος λαϊκός άνθρωπος, αποφασισμένος και σίγουρος γι’ αυτό που κάνει, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα, σε θέση μάχης με όπλο μια φραντζόλα, απέναντι στον πάνοπλο «εχθρό.»
Σίγουρος γι’ αυτό που κάνει, ξέροντας πως το ψωμί είναι «διεκδίκηση» και ταυτόχρονα «όπλο» για την επιβίωσή του, δείχνει να ξέρει πολύ καλά τις επιλογές του.
Μία και μοναδική: Να παλέψει, να αντισταθεί με ό,τι έχει.
Ένας άνθρωπος-λαός που πυροδοτήθηκε από το αυτοπυρπολημένο κορμί ενός νεαρού επιστήμονα που η εξουσία και το σύστημα του έκλεβαν τη ζωή και το μέλλον, που του απαγόρεψαν να δουλέψει για να ζήσει. Μια φραντζόλα-πολυβόλο που κατατρόμαξε εξουσιαστές και εξουσίες και έκανε αφεντικά και τσιράκια να αναρωτιούνται μέσα από τα καντράν της τηλεόρασης και να ανησυχούν: «Το μεγάλο ερωτηματικό και η ανησυχία της διεθνούς κοινότητας και του αραβικού κόσμου είναι μήπως η Τυνησία γίνει η αρχή ενός ντόμινο κοινωνικών εξεγέρσεων». Μ’ έκανε να ταξιδέψω και να ονειρευτώ, τούτη η φωτογραφία. Φαντάστηκα τις πλατείες και τους δρόμους μας, γεμάτες ανθρώπους με ανίκητα «όπλα», όπως του Τυνήσιου της φωτογραφίας.
Έβλεπα τους ανθρώπους του πνεύματος με την πένα και το λόγο, τους φοιτητές με τραγούδια και χαμόγελα, τους εργάτες και τους άνεργους με τις γροθιές υψωμένες, να ξεχύνονται και να σημαδεύουν το θεριό με την απόφασή τους. Με την απόφασή τους πως θα αντιπαλέψουν τον ευτελισμό της ζωής τους, τον εξανδραποδισμό των παιδιών τους, το πισωγύρισμα της κοινωνίας. Και έβλεπα τούτη τη φωτογραφία να γίνεται χιλιάδες παντιέρες πάνω από τις «αγορές» του κόσμου, εφιάλτης όλων των Μπεν Αλί των λαών, τραγούδι ελπίδας των κολασμένων. Έβλεπα την οργή να γίνεται απόφαση και την απόφαση να συνεπαίρνει ένα πολύχρωμο κοινωνικό ποτάμι που παλεύει για μια καλύτερη ζωή που ξέρει πως τη δικαιούται και ας μην την έχει διατυπώσει ως «εναλλακτική πρόταση». Όπως ο Τυνήσιος της φωτογραφίας, όπως όλοι οι προλετάριοι του κόσμου.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, όμως άκουσα πως στη Τυνησία, η λέξη «ψωμί» και η λέξη «ζωή», προφέρονται το ίδιο.
Πιστεύω πως είναι αλήθεια".
Ένας φτωχοντυμένος λαϊκός άνθρωπος, αποφασισμένος και σίγουρος γι’ αυτό που κάνει, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα, σε θέση μάχης με όπλο μια φραντζόλα, απέναντι στον πάνοπλο «εχθρό.»
Σίγουρος γι’ αυτό που κάνει, ξέροντας πως το ψωμί είναι «διεκδίκηση» και ταυτόχρονα «όπλο» για την επιβίωσή του, δείχνει να ξέρει πολύ καλά τις επιλογές του.
Μία και μοναδική: Να παλέψει, να αντισταθεί με ό,τι έχει.
Ένας άνθρωπος-λαός που πυροδοτήθηκε από το αυτοπυρπολημένο κορμί ενός νεαρού επιστήμονα που η εξουσία και το σύστημα του έκλεβαν τη ζωή και το μέλλον, που του απαγόρεψαν να δουλέψει για να ζήσει. Μια φραντζόλα-πολυβόλο που κατατρόμαξε εξουσιαστές και εξουσίες και έκανε αφεντικά και τσιράκια να αναρωτιούνται μέσα από τα καντράν της τηλεόρασης και να ανησυχούν: «Το μεγάλο ερωτηματικό και η ανησυχία της διεθνούς κοινότητας και του αραβικού κόσμου είναι μήπως η Τυνησία γίνει η αρχή ενός ντόμινο κοινωνικών εξεγέρσεων». Μ’ έκανε να ταξιδέψω και να ονειρευτώ, τούτη η φωτογραφία. Φαντάστηκα τις πλατείες και τους δρόμους μας, γεμάτες ανθρώπους με ανίκητα «όπλα», όπως του Τυνήσιου της φωτογραφίας.
Έβλεπα τους ανθρώπους του πνεύματος με την πένα και το λόγο, τους φοιτητές με τραγούδια και χαμόγελα, τους εργάτες και τους άνεργους με τις γροθιές υψωμένες, να ξεχύνονται και να σημαδεύουν το θεριό με την απόφασή τους. Με την απόφασή τους πως θα αντιπαλέψουν τον ευτελισμό της ζωής τους, τον εξανδραποδισμό των παιδιών τους, το πισωγύρισμα της κοινωνίας. Και έβλεπα τούτη τη φωτογραφία να γίνεται χιλιάδες παντιέρες πάνω από τις «αγορές» του κόσμου, εφιάλτης όλων των Μπεν Αλί των λαών, τραγούδι ελπίδας των κολασμένων. Έβλεπα την οργή να γίνεται απόφαση και την απόφαση να συνεπαίρνει ένα πολύχρωμο κοινωνικό ποτάμι που παλεύει για μια καλύτερη ζωή που ξέρει πως τη δικαιούται και ας μην την έχει διατυπώσει ως «εναλλακτική πρόταση». Όπως ο Τυνήσιος της φωτογραφίας, όπως όλοι οι προλετάριοι του κόσμου.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, όμως άκουσα πως στη Τυνησία, η λέξη «ψωμί» και η λέξη «ζωή», προφέρονται το ίδιο.
Πιστεύω πως είναι αλήθεια".
Λ.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου