ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ- ΕΟΡΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ
Ευαγγέλιο: Λ.κ. 1, 24- 38
Η λειτουργική παράδοση τοποθετεί σε ιδιαίτερη θέση την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ως γνωστόν οι Θεομητορικές εορτές εμπλουτίζουν τη λειτουργική μας ζωή, γιατί ο ορθόδοξος λαός μας ατενίζει πάντοτε με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό τη μεσίτρια του ουρανού. Οι θεολογικοί λόγοι και εκκλησιαστικοί ύμνοι στην Κυρία Θεοτόκο είναι σε τελευταία ανάλυση μια δοξολογία στο Λόγο του Θεού, που έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Η αναφορά στη Θεοτόκο υπενθυμίζει τη χαρά της λυτρώσεως του ανθρώπου από τον χριστό, γιατί εκείνη υπηρέτησε πιστά το μυστήριο της σωτηρίας μας.
Η Μητέρα του Χριστού αποκαλύπτεται ως η κατ’ εξοχήν μάρτυς του γεγονότος, ότι ο Θεός προσέλαβε πραγματικά την ανθρώπινη φύση, στην οποία άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας, που γίνεται πραγματικότητα η έλευση της βασιλείας του Θεού.
Το πρόσωπο της Θεοτόκου δεν νοείται ανεξάρτητα από το ανθρώπινο γένος. Η Θεοτόκος είναι υγιής καρπός της ανθρώπινης φύσεως και η καλύτερη προσφορά των ανθρώπων στον Χριστό. Στην προσφορά όλης της κτίσεως συμμετέχουμε και εμείς με την Θεοτόκο.
Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας ο Ευαγγελισμός είναι της «σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις». Ο άγγελος ανακοινώνει και ευαγγελίζεται τη θεία βουλή. Αλλά η Παρθένος δε σιωπά. Ανταποκρίνεται στη θεία κλήση με ταπείνωση και πίστη. « ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου».
Η θεία βουλή γίνεται δεκτή και βρίσκει ανταπόκριση. Και αυτή η ανθρώπινη ανταπόκριση είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται σ’ αυτό το σημείο. Η υπακοή της Παναγίας αντισταθμίζει την ανυπακοή της Εύας. Μ΄ αυτή την έννοια η Θεοτόκος είναι η δεύτερη Εύα και ο Υιός της ο Δεύτερος Αδάμ. Όπως η Εύα εξαπατήθηκε από τον λόγο ενός αγγέλου, για να φύγει από τον Θεό παραβαίνοντας τον λόγο του, έτσι και η Παναγία δέχθηκε τον Ευαγγελισμό από τον λόγο ενός αγγέλου, έτσι ώστε να φέρει τον Θεό μέσα της, υπακούοντας στον λόγο Του.
“ Διά της Εύας ο θάνατος, δια της Μαρίας η Ζωή», κηρύττει ο όσιος Ιερώνυμος. Αυτή η υπακοή και χαρούμενη αποδοχή του λυτρωτικού σκοπού του Θεού- που τόσο ωραία εκφράζεται στο « μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον», ήταν μια πράξη ελευθερίας. Ήταν ελευθερία υπακοής και όχι πρωτοβουλία, ελευθερίας αγάπης και λατρείας, ταπεινώσεως και εμπιστοσύνης. Και αυτό γιατί η Χάρη του Θεού δεν μπορεί ποτέ να υπερπροστεθεί κατά ένα τρόπο μηχανικό, αλλά πρέπει να γίνει δεκτή με ελεύθερη υποταγή και υπακοή.
Δεν θα ήταν σωστό να προσπαθήσουμε να βγάλουμε ηθικά διδάγματα και δεν χρειάζονται.
Κατά τις ημέρες της δημιουργίας του κόσμου, όταν ο Θεός εξέφερε τον ζώντα και παντοδύναμο λόγο Του « γενηθήτω», ο λόγος του Δημιουργού παρήγαγε εντός του κόσμου όντα. Αλλά την ημέρα εκείνη, η οποία δεν έχει την όμοια της από της υπάρξεως του κόσμου, όταν η θεία Μαρία προσέφερε το σεμνό και υπάκουο « γένοιτο», ο λόγος του δημιουργήματος κατέβασε στον κόσμο τον Δημιουργό.
Εδώ πάλι ο Θεός προσφέρει τον λόγο Του: « θα συλλάβεις στους κόλπους σου και θα γεννήσεις υιό, θα μεγαλώσει και θα βασιλεύσει στον οίκο Ιακώβ αιωνίως», αλλά- πράγμα που είναι ακόμη θείο και ακατανόητο- ο λόγος του Θεού καθ’ εαυτόν διαφοροποιεί την πράξη Του. Ποια δύναμη μυστική περιέχεται λοιπόν μέσα σ’ αυτούς τους απλούς λόγους: « Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το θέλημα Σου», και το αποτέλεσμα είναι τόσο θαυμαστό;
Αυτή η μεγαλειώδης δύναμη είναι η καθαρή και τελεία αφοσίωση της Μαρίας στον Θεό, αφοσίωση της θελήσεως της, της σκέψεως της, της ψυχής της και της όλης υπάρξεως της και όλων των δυνάμεων της, όλων των πράξεων της, των ελπίδων της και των προσδοκιών της.
ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ, Επισκόπου Φαναρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου