Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Το μεγαλείο της Παναγίας-Άγ.Νικόλαος Καβάσιλας



  γιος Νικόλαος Καβάσιλας γεννήθηκε στή Θεσ­σαλονίκη στίς ρχές το 14ου αώνα. πρξε σύγχρονος το γίου Γρηγορίου το Παλαμ. Θεωρεται ς νας πό τούς κορυφαίους θεολόγους καί φιλοσόφους το Βυζαντίου. ζησε στήν Κωνσταντινούπολη, κολουθώντας τίς συχαστικές διδασκαλίες το Παλαμ. πικρατέστερη ποψη εναι τι κάρη καί Μοναχός. λαβε μέρος σέ πολλές διπλωματικές ποστολές το Βυζαντίου πρός λλες χρες. 
Συνέγραψε θαυμάσιους πανηγυρικούς λόγους σέ Δεσποτικές καί Θεομητορικές ορτές, μεταξύ τν ποίων συγκαταλέγεται καί «Λόγος ες τόν Eαγγελισμόν τς περαγίας Δεσποίνης μν Θεοτόκου καί ειπαρθένου Μαρίας». Σ ατόν κθειάζει τά πνευματικά κάλλη τς Παναγίας, μιλώντας μέ θαυμασμό γιά τίς ρετές της. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ποσπάσματα:
"Κατά τήν πλάση το νθρώπου πό τόν Δημιουργό γ χρησίμευσε πλς ς πρώτη λη καί τίποτε περισσότερο. Δέν συνέπραξε δια στήν πλάση το νθρώπου. Κατά τήν νάπλαση μως καί ναδημιουργία το κόσμου Παρθένος προσέφερε τά δικά της, συνέβαλε μέ σα εχε, τά ποα ελκυσαν στή γ τόν Τεχνίτη Θεό καί κίνησαν τό Χέρι Του, πού νέπλασε τά πλάσματά Του. Ποιά σαν ατά πού εχε καί προσέφερε Παρθένος; Συμπεριφορά ψογη, ζωή λοκάθαρη, ποφυγή κάθε κακίας, σκηση κάθε ρετς, ψυχή πιό καθαρή πό τό φς, σμα τελείως πνευματικό, πιό λαμπρό πό τόν λιο, πιό καθαρό πό τόν ορανό, πιό ερό πό τούς γγελικούς θρόνους... διατηροσε παραβίαστον τόν λογισμό της πό κάθε κακό˙ καί δέν ασθανόταν τήν πονηρία, πού ταν διάχυτη, τρόπος το λέγειν, παντο γύρω της. κατακλυσμός τς μαρτίας καί κακίας, πού εχε κυριεύσει τά πάντα, κλεισε βέβαια τόν ορανό, μποδίζοντας τούς νθρώπους νά νέλθουν σ ατόν καί νοιξε τόν δη καί κανε τούς νθρώπους χθρούς μέ τόν Θεό καί πεμάκρυνε πό τή γ τόν γαθό Κύριο καί φερε τόν πονηρό Σαταν, μως δέν κατόρθωσε νά κάνει οτε κάτι τό λάχιστο στή μακαρία Παρθένο. Καί ν ξουσίασε λη τήν οκουμένη ... νικήθηκε πό να λογισμό, πό μιά ψυχή, πό τήν Παναγία... κείνη πρίν κόμη λθει ρα, κατά τήν ποία πρεπε νά κατεβε πό τούς ορανούς στή γ Θεός... προετοίμαζε τόν αυτόν της ς λλη καλή κατοικία γιά τόν Θεό...
, τί κόμη πρέπει νά προσθέσουμε γιά νά μνήσουμε πάξια σένα, πού σάν τό δικό σου μεγαλεο δέν πάρχει λλο νάμεσα στούς νθρώπους; άν πρέπει νά χρησιμοποιήσουμε λόγια, ατό εναι ργο γγέλων, διανοίας χερουβικς, νομίζω μόνο πύρινες γλσσες μπορον νά μνήσουν τά μεγαλεα σου. Γι ατό ...φο θυμηθήκαμε τίς ρετές σου, γιά νά σέ τιμήσουμε, καί ψάλαμε σο μπορούσαμε τή σωτηρία μας ξ ατίας σου, τελικά ζητομε γγελική φωνή γιά νά μνήσουμε, πως σο ξίζει, τήν ρετή σου. Δανειζόμαστε λοιπόν στό τέλος το λόγου μας τόν χαιρετισμό, πού σο πηύθυνε ρχάγγελος Γαβριήλ τήν μέρα το Εαγγελισμο, καί μέ ατή τήν προσθήκη στά σα επαμε δίνουμε κάποια ξία στήν λη μιλία μας: «Χαρε κεχαριτωμένη˙ Κύριος μετά σο».
  
Περιοδικό "Η Δράση μας",Μάρτιος 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια: