Η κρίση ομολογίας του Θεού
Μόνο στον άνθρωπο έχουν δοθεί «μείζονα»και «κρείττονα»χαρίσματα, όπως αναφέρει ο Απ. Παύλος σε σύγκριση με τα κοινά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν όλα τα έμβια όντα. Η εσωτερική ελευθερία και ποιότητα της ζωής, η ανέλιξη του ανθρώπου στο επίπεδο της αγιότητας είναι σαφώς μείζονα χαρίσματα που ολοκληρώνεται μέσα στην εκκλησία, επειδή σ’ αυτή υπάρχει το κλίμα και το έδαφος όπου ριζώνουν και αναπτύσσονται «τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ παραδείσου» .
Το σημερινό απάνθισμα από το ευαγγέλιο του Ματθαίου μάς δίνει ένα διάγραμμα αγιότητας με βασική παράμετρο την ομολογία του θεού «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».
Εκείνο που προέχει είναι ο τρόπος που ομολογούμε το θεό και βέβαια η προειδοποίηση ότι : «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι κύριε κύριε εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοις» (Ματθ. 7,21).
Το πρώτο σημείο φωτογραφίζει τον τυπολάτρη και τον υποκριτή, ενώ το δεύτερο χαρακτηρίζει τον άγιο.
Φυσικά διλλήματα δεν έχουν όσοι έταξαν να ομολογήσουν Χριστό με έργα ζωής, αντάξια της δικής του επίγειας πολιτείας, που επιμένουν να βλέπουν τον άλλο άνθρωπο ως εικόνα Θεού και τάσσονται κατά των διακρίσεων σε ημέτερους και ξένους, σε εχθρούς και φίλους.
Τη σημερινή κρίση ομολογίας του Θεού εξηγεί μια άλλη δεινή κρίση που σωβεί στους κόλπους της κοινωνίας τρομακτικών ανισοτήτων, όταν φαίνεται να κυριαρχούν οι κατώτερες αρχές, φυγαδεύοντας την έννοια της αγάπης και της αγιότητας, ενώ ο άνθρωπος ηθελημένα προκαλεί ρήγμα στις σχέσεις του με τον Θεό.
Οι αιτίες του φαινομένου ξεκινούν κατά κύριο λόγο από την οικογένεια και το σχολείο. Ουσιαστικά οι δυο αυτοί φορείς της αγωγής του ανθρώπου αντικαταστάθηκαν από άλλους φορείς και άλλα μέσα, εύκολα να εντοπιστούν.
Η ομολογία του Θεού και η προσευχή σίγησαν και τώρα τον λόγο έχουν τα ένστικτα. Οι ύβρεις και η βεβήλωση θεσμών και χώρων, έρχονται σαν συμπλήρωμα του έργου των καταλήψεων και των εμπρησμών των σχολείων.
Η κρίση αυτή όμως ωχριά μπροστά στον κίνδυνο που προκαλεί στις μέρες μας η «νέα θεότητα» που λέγεται παρέμβαση του ανθρώπου στην τάξη της δημιουργίας. Πρόκειται για μια «δοκιμή» ανατροπής νόμων προαιώνιων και αντιπαράθεση με την σοφία και την πρόνοια του δημιουργού. Για το πελώριο αυτό ζήτημα απαιτείται εγρήγορση όλων και ορθή πληροφόρηση όχι μόνο από την επιστήμη αλλά και από την πλευρά της Εκκλησίας.
Έτσι μόνο θα υπάρξουν υγιείς αντιστάσεις για την αποκατάσταση της αλήθειας. Αντιστάσεις στα έργα των επίδοξων «θεών» που βάλθηκαν να σχεδιάσουν και να φέρουν την όγδοη ημέρα της δημιουργίας «ασελγώντας πάνω στη ισορροπία της φύσης» όπως παρατηρεί σύγχρονος καθηγητής .
Η μάχη για να μείνει αρραγές το πρόσωπο του ανθρώπου θα δοθεί ξανά από τους λίγους ομολογητές της πίστεως που τολμούν και θα τολμήσουν να αντιταχθούν στην παραχάραξη αρχών της θείας δημιουργίας.
Έτσι έπραξαν οι Άγιοι Πάντες και αναδείχθηκαν πρόσωπα ανθεκτικής ζωής, αδιάψευστα και ένδοξα. Το οφείλουν στην Εκκλησία, η οποία μόνη κατέχει την αλήθεια και την αποκαλύπτει «ἑνί ἑκάστῳ κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Εφεσίους 4, 7). Εκείνοι αντιπρόσφεραν τον τίμιο αγώνα τους ως μαρτυρία αγάπης γι‘ αυτό και τιμά την μνήμη τους η Εκκλησία σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου