Η Πομάκα Νουρσέλ Μολά λέει αλήθειες που πονούν…

Ο Σύλλογος έγινε για να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ επιτέλους να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε, να ντρεπόμαστε να πούμε την αλήθεια, να ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε Πομάκοι. Όλοι αυτοί που μας λένε "μη μιλάτε πομάκικα είναι μια άχρηστη γλώσσα", σε αυτούς εμείς απαντάμε: "η γλώσσα μας είναι η ψυχή μας είναι ο εαυτός μας, πως είναι δυνατόν να μην αγαπάμε και να μην σεβόμαστε τον εαυτό μας;"

Ομιλία της Ελληνίδας Πομάκας Νουρσέλ Μολά
Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Πομάκων είναι μια πραγματικότητα. Τι θέλουμε όμως να πετύχουμε μέσα από τον Σύλλογο; Ο Σύλλογος έγινε για να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ επιτέλους να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε, να ντρεπόμαστε να πούμε την αλήθεια, να ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε Πομάκοι. Όλοι αυτοί που μας λένε "μη μιλάτε πομάκικα είναι μια άχρηστη γλώσσα", σε αυτούς εμείς απαντάμε: "η γλώσσα μας είναι η ψυχή μας είναι ο εαυτός μας, πως είναι δυνατόν να μην αγαπάμε και να μην σεβόμαστε τον εαυτό μας;"

Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με τον εαυτό μας και δεν μας δίνουν το δικαίωμα να μάθουμε τη γλώσσα που ακούμε μόλις γεννιόμαστε; Ποιοι είναι αυτοί που ούτε καν τα ελληνικά δεν μας μαθαίνουν σωστά; Ποιοι είναι αυτοί που μας μαθαίνουν τα τουρκικά με το ζόρι; Γιατί είναι χρήσιμη αυτή η γλώσσα σε εμάς; Εμείς δεν έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα; Μόνο όσοι μιλούν τουρκικά έχουν ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτή την χώρα;

Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή για να αλλάξουν τα πράγματα
Αυτή τη νέα αρχή θέλουμε να κάνουμε με τον Σύλλογο Ξέρουμε ότι τα τελευταία 15 χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες. Και εμείς θα συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα. Θα μπούμε στη γραμμή για να παλαίψουμε όλοι μαζί. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, είναι τα μειονοτικά σχολεία. Δεν μας παρέχουν την απαραίτητη γνώση και το πρώτο που μαθαίνουμε σε αυτά είναι τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ, μια άγνωστη γλώσσα για εμάς. Όταν φθάσουμε στο Γυμνάσιο και το Λύκειο αισθανόμαστε άσχημα, γιατί εκεί δεν γνωρίζουμε καλά τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Εγώ αισθανόμουν πολύ άσχημα, δίπλα στα άλλα παιδιά, όταν δεν μπορούσα να μιλήσω καλά τη γλώσσα της πατρίδας μου. Δυστυχώς όταν μεγαλώνεις είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα. Το παιδί όταν είναι μικρό είναι σαν το μικρό δένδρο, λυγίζει εύκολα. Εάν μεγαλώσει γίνεται σαν το σκληρό δένδρο, δεν αλλάζει και δεν λυγίζει εύκολα. Στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες κάποιοι μας ντροπιάζουν.

Όταν ήρθα στην Κομοτηνή δεν ήξερα ούτε ελληνικά ούτε τουρκικά. Μπήκα σε ένα άλλο κόσμο. Στο χωριό μου μιλούσαμε μόνο πομάκικα Στην πόλη, μας κορόιδευαν ακόμα και για τα φτωχικά παιδικά μας ρούχα. Όταν δεν ξέρεις καλά την γλώσσα ακόμα και όταν σε βρίζουν κάθεσαι ντροπιασμένος, ακίνητος και ακούς, χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις. Και στις εργασίες μας αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα με τη γλώσσα. Αντί να μιλάμε καθαρά ελληνικά, εμείς μιλάμε καθαρά τουρκικά. Τα πομάκικα ούτε καν τα σκεφτόμαστε. Βέβαια δεν πρέπει να ντρεπόμαστε εμείς. Πρέπει να ντρέπονται αυτοί που δεν μας έμαθαν καλά τη γλώσσα της πατρίδας μας. Φταίνε αυτοί που θέλουν να μας αναγκάσουν με τη βία να ξεχάσουμε τα Πομάκικα. Αυτοί πρέπει να ντρέπονται.

Ξέρετε ότι από αύριο το πρωί θα με κυνηγήσουν εμένα και την οικογένειά μου, επειδή τόλμησα να γίνω μέλος αυτού του συλλόγου. Θα προσπαθήσουν να με τρομοκρατήσουν. Δεν φοβάμαι. Ξέρω τι κάνω και είμαι σίγουρη για αυτό που κάνω. Παλεύω για τις ρίζες μου, για την ιστορία μου. Καμία δύναμη δεν μπορεί να με κάνει αλλάξω τις ιδέες μου. Δεν θα λυγίσω. Αν λυγίσω εγώ, θα δώσω το κακό παράδειγμα και σε άλλους. Χρειαζόμαστε όμως και τη δική σας υποστήριξη. Μετά από την εκδήλωση αυτή, οι πιο πολλοί από αύριο το πρωί θα επιστρέψετε στην καθημερινή σας ζωή. Για εμάς όμως θα αρχίσει μία κόλαση και για αυτό σας θέλουμε δίπλα μας. Με εσάς δίπλα μας, αισθανόμαστε πιο δυνατοί. Είμαι περήφανη που έγινα μέλος τους Συλλόγου, είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα Πομάκα.
Σας ευχαριστώ

πηγή