«Αν κανείς μπορούσε να βρεθεί κοντά σε εκείνη την πηγή που λέγει η Γραφή ότι ανέβαινε εκ της γης και που ήταν τόσο πλούσια, ώστε να ποτίζει όλοι την επιφάνεια της γης, θα θαύμαζε με το ατέλειωτο νερό, δεν θα έλεγε όμως πως είδε ολόκληρη την ποσότητα του νερού, γιατί φυσικά πώς θα ήταν δυνατόν να δει το νερό που βρισκόταν στους κόλπους της γης ; Και αν ακόμα καθόταν ώρα πολλή κοντά στο νερό που ανέβλυζε πάντοτε θα βρισκόταν στην αρχή, γιατί ακριβώς το νερό δεν σταματά ποτέ να τρέχει και να αναβλύζει πάντοτε.
Το ίδιο συμβαίνει και στον άνθρωπο που ατενίζει το Θείο εκείνο και αόριστο κάλλος. Γιατί το κάλλος, που πάντοτε ανακαλύπτει είναι πιο καινούργιο και πιο αξιοθαύμαστο από αυτό που μέχρι τώρα απόλαυσε. Έτσι θαυμάζει αυτό που πάντοτε φανερώνεται, ποτέ όμως δεν παύει η επιθυμία του να βλέπει. Γιατί απ' όλο αυτό που βλέπει μεγαλοπρεπέστερο και θεϊκότερο είναι αυτό που προσδοκά να δει».
(Άγ.Γρηγόριος Νύσσης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου