Κι εκεί προσκυνητάρι κατηφές,
Έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει.
Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού
επάνω του ακόμη ξεχασμένο
το πάθος της Σταυρώσεως παρατείνει.
Περί διαγενομένου του Σαββάτου,
Μαγδαληνής, Σαλώμης και αρωμάτων
ιδέαν δεν έχει.
Σύμπτωσις ;
Κι απ’ την καρδιά μου ο λίθος
ουκ αποκεκύλισται.
Ην γαρ μέγας σφόδρα.
Κική δημουλά, "Επιτα ίχνη"
2 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Υπέροχο κειμενάκι!
Τέτοιες μορφές στην λογοτεχνία αποτελούν στολίδι.
Αν είχατε, θα θέλαμε πιο συχνή αναφορά σε μια από τις σπουδαιότερες σύγχρονες λογοτέχνιδες.
Δημοσίευση σχολίου