ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Ματθ. 8, 13)

Η ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ο Ιησούς φανέρωνε στον κόσμο τη δύναμη Του με το κήρυγμα και την θαυματουργία Του, και στους μαθητές Του μόρφωνε την εαυτού εικόνα μεταδίδοντας τον θείο λόγο και πνευματικά χαρίσματα.

Όσοι Τον πλησίαζαν κατανοούσαν εν μέρει ότι είναι απεσταλμένος του Θεού, γι’ αυτό και έδιναν ποικίλες απαντήσεις σχετικά με το πρόσωπο Του.

Ο εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής διήγησης ομολογεί την πίστη του στο Χριστό, ακόμα πριν ο Κύριος θεραπεύσει το αρρωστημένο παιδί του. Το γεγονός αυτό κάνει τον Ιησού να θαυμάσει και να επαινέσει αυτή του την πίστη και λέγει: « σας βεβαιώνω πως τόση πίστη δεν βρήκα ούτε μέσα στους Ισραηλίτες».

Δυστυχώς, είναι γεγονός πως πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι είτε θεωρούμε τον εαυτό μας σπουδαίο είτε αυτοανακηρυσσόμαστε κηδεμόνες των αδελφών μας. Μάλιστα μερικές φορές κατά την χριστιανική μας ταυτότητα, αποδίδουμε στον εαυτό μας μια γήινη ταυτότητα που μας γεμίζει υπερηφάνεια και νομίζουμε, ότι είμαστε πιο πιστοί από τους άλλους ή και τους απορρίπτουμε.

Δεν υπάρχει πιο μάταιο πράγμα από την επίδειξη ιστορικών τίτλων δόξας για να καυχιέται κανείς απέναντι στους αδελφούς του.

Πρόκειται για ένα σημείο παρακμής, κάποιων ανθρώπινων ομάδων, να αναφέρονται στο παρελθόν τους, σαν να φοβούνται μήπως δεν εκτιμώνται σωστά στο παρόν. Ακριβώς με αυτό τον τρόπο αντιδρούσε η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, όταν έβλεπε τον Χριστό να συνομιλεί, να θεραπεύει αμαρτωλούς και αλλοεθνείς. Πρώτος ο Ιουδαϊκός λαός δεν πίστευε στο μυστήριο της καθολικότητας της σωτηρίας την οποία ήρθε να μας προσφέρει δωρεάν ο φιλάνθρωπος Κύριος. Γι’ αυτό και ο Χριστός, όταν οι Ιουδαίοι του είπαν : «είμαστε απόγονοι του Αβραάμ….» τους απάντησε: «το γνωρίζω αυτό κι’ όμως γυρεύετε να με σκοτώσετε» ( Ιωάν. 8-37).

Η πίστη που προκάλεσε τον θαυμασμό του Ιησού δεν ήταν πίστη κάποιου μαθητή Του, η συμπατριώτη του Ιουδαίου, αλλά πίστη ενός ειδωλολάτρη- Ρωμαίου αξιωματικού. Ο Χριστός κάνει άνοιγμα προς τα έθνη και αποστέλλει τους μαθητές Του για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας «πάση κτίσει», να βαπτίσουν όλους αυτούς στο όνομα της Αγίας Τριάδος και να θεραπεύουν «πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ».

Γι’ αυτό και η Εκκλησία πραγματοποιεί το έργο της σε λαούς που βρίσκονται «ἐν γῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος, ἐν γῇ ἀνύδρῳ», για να είναι όλα τα έθνη εμπιστευμένα στο Χριστό και να βρουν τον εαυτό τους μόνον σ’ Αυτόν.

Η καθολικότητα είναι για τους χριστιανικούς λαούς η μεγαλειώδης διάσταση της οικουμενικότητα της. Οι χριστιανοί μέσα στον κόσμο είμαστε εκείνοι που κατέχουμε τα πάντα και είμαστε εκείνοι που δεν έχουν τίποτε, «ὡς μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες», γιατί η καθολικότητα είναι ουσιαστικά μοιρασιά του πνευματικού πολιτισμού που είναι πάντα λιτότητα, τρυφερότητα καρδιάς, ταπείνωση.

Η Εκκλησία που γνωρίζει, ότι δέχεται τα πάντα από τον Κύριο της, που πήρε υπόσταση από το βλέμμα Του, αναγνωρίζει τον εαυτό της ως απόλυτα πτωχό, και ο πτωχός δεν έχει καν τη συνείδηση μιας ύπαρξης που του ανήκει. Εμείς οι χριστιανοί αισθανόμαστε, ότι παίρνουμε τα πάντα από τον Κύριο και την παρηγοριά των αδελφών μας.

Η προέκταση των μυστηρίων του Χριστού στη ζωή της Εκκλησίας μέχρι το τέλος των αιώνων συνεπάγεται, όχι μόνο την πρόσκληση των εθνών από την Εκκλησία με την πλήρη πολιτιστική τους ταυτότητα, αλλά και την υπέρβαση τους στη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος της καθολικής οικουμένης.

Η σημαντική αυτή αλήθεια κάνει την ορθοδοξία να συμβάλλει με ουσιαστικό τρόπο στην πραγματικότητα του κόσμου και στη λειτουργική πληρότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αν και οι ευρωπαίοι στέκονται αρνητικά ή με σκεπτικισμό απέναντι στις πνευματικές ρίζες τους, και μέσα σε δύσκολες εποχές να διακονεί με πνεύμα αγάπης και θυσίας τον κάθε άνθρωπο της εποχής μας, ο οποίος κάθε μέρα αγωνίζεται και αγωνιά για την ειρήνη, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την ενότητα του σύμπαντος κόσμου.

π.Γ.Στ.