Γ. Σεφέρης
Άλλα έχουν μάτια κάτασπρα χωρίς ματόκλαδα
και τα χέρια τους είναι λιγνά σαν τα καλάμια.
Κύριε, όχι μ' αυτούς. Γνώρισα
τη φωνή των παιδιών την αυγή
πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας
χαρούμενα σαν μέλισσες 
και σαν
τις πεταλούδες, με τόσα χρώματα.
Κύριε, όχι μ' αυτούς, η φωνή τους
δε βγαίνει καν από το στόμα τους.
Στέκεται εκεί κολλημένη σε κίτρινα δόντια.
Δική σου η θάλασσα κι ο αγέρας
μ' ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα,
Κύριε δεν ξέρουνε πως είμαστε
ό,τι μπορούμε να είμαστε
γιατρεύοντας τις πληγές μας με τα βότανα
που βρίσκουμε πάνω σε πράσινες πλαγιές,
όχι άλλες, τούτες τις πλαγιές κοντά μας·
πως ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν' ανασάνουμε
με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί
που βρίσκει τ' ακρογιάλι ταξιδεύοντας
στα χάσματα της μνήμης _
Κύριε όχι μ' αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.
3 σχόλια:
Απο τα πιο υπέροχα κείμενα που έχετε δημοσιεύσει ποτέ.
Εξαιρετικός Γ.Σεφέρης.
Εκπλητκική φωτογραφία.
Ίσως η καλύτερη ανάρτηση με τον καλύτερο συνδυασμό φωτογραφίας.
Καλό αλλά υπερβολικό το σχόλιό σου ανώνυμε.
Σιγά αδελφέ μου με το ρέβουλο!!!
πολυ μου αρεσε κι εμενα που οι νομπελιστες ποιητες μας πίστευαν στο Θεο..
σημερα οι περισσότεροι είναι απαισόδοξοι και αθεοι...
Δημοσίευση σχολίου