Μητρ.Πατρών Χρυσόστομος : 168 χρόνια από την κοίμηση του Κολοκοτρώνη

Μετά ἀπό ὅσα λέγονται καί ἀκούονται τόν τελευταῖο καιρό ἀπό προσκυνημένους, «Ἕλληνες» ἐναντίον τῶν ἡρώων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι ἔδωκαν τό αἷμα τους γιά τήν λευτεριά τῆς Ἑλλάδος καί μετά ἀπό τήν αἰσχρή παραποίηση καί ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπό τηλεοπτικούς διαύλους, (ἔφτασαν σέ σημεῖο νά χαρακτηρίσουν μεταξύ τῶν ἄλλων, μύθο, τήν εὐλογία τῆς Ἐπανάστασης στήν Ἁγία Λαύρα, ἀπό τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό καί φρικτή σφαγή καί πλιάτσικο ἐκ μέρους τῶν Ἐλλήνων τήν ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς), θεωρήσαμε χρέος μας νά διαμαρτυρηθοῦμε ὡς Ἔλληνες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο θίγονται ἀλλά καί ἀηδιάζουν ἀπ’ ὅλα τά παραπάνω καί ὅλες τίς ἐλεεινότητες τῶν καιρῶν, ἀλλά καί ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀφοῦ ὑπάρχει περισσή ἀσέβεια καί πρός αὐτήν τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία στάθηκε ἡ φιλόστοργη μάνα τοῦ Γένους.

             Σάν μιάν ἀπάντηση σέ ὅλους τούς ἀνιστόρητους καί νάνους, πού μόνο τιμή δέν περιποιοῦν στήν Ἑλλάδα, παραθέτομε κείμενο - ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν, γιά τόν Κολοκοτρώνη, τοῦ ὁποίου δυστυχῶς τό σεβάσμιο πρόσωπο, ἐπίσης, ἀπό ἀδαεῖς καί πατραλοῖες, τόν τελευταῖο καιρό ὑβρίσθη.

             Ἡ ὁμιλία αὐτή , έξεφωνήθη ἀπό τόν τότε Ἀρχιμανδρίτη καί Ἱεροκήρυκα τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας Χρυσόστομο Σκλήφα, νῦν Μητροπολίτη Πατρῶν, κατά τό Ἐπίσημο Μνημόσυνο πού ἐτελέσθη στήν Τρίπολη στίς 25 Σεπτεμβρίου 1993, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Βασιλείου, γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, μέ τήν συμπλήρωση 150 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του.

             Τήν ἡμέρα ἐκείνη, στόν ὡς ἄνω Ἱερό Ναό, εἶχαν μεταφερθῆ ἀπό τό μνημεῖο Ἀρχιερέων καί Προκρίτων πού βρίσκεται πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Τριπόλεως, τά ὀστᾶ τοῦ Κολοκοτρώνη, τά ὁποῖα εἶχαν τοποθετηθῆ ἐκεῖ τό ἔτος 1930, ὅταν μετεφέρθησαν  ἀπό τό Α΄ Κοιμητήριο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε ταφῆ ὁ Κολοκοτρώνης. Μετά τή Θεία Λειτουργία καί τό Ἱερό Μνημόσυνο πού ἔγινε κατά τήν προαναφερθεῖσα ἡμερομηνία, τά ὁστᾶ τοῦ Γέρου τοῦ Μωρηᾶ, μετεφέρθησαν ἐπί κυλίβαντος, τῇ συνοδείᾳ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Ἀρχῶν, καί χιλιάδων Λαοῦ στήν Πλατεία Ἄρεως Τριπόλεως, ὅπου ἐτοποθετήθησαν στήν βάση τοῦ Ἀνδριάντος τοῦ θρυλικοῦ Πολεμάρχου καί ὅπου ἀναπαύονται πλέον, ὑποδεικνύοντας στούς Νεοέλληνες τό χρέος τους ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς Πατρίδος τους.

             Ἡ ὁμιλία δημοσιεύεται ἀκόμη ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συμπληρώσεως 168 ἐτῶν ἀπό τόν θάνατο τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (4.2.1843 – 4.2.2011) καί ἔχει ὡς ἑξῆς:

Σεβασμιώτατοι  Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Κύριε Ὑπουργέ,

 Λοιποί Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες, Λαέ του Θεοῦ περιούσιε καί εὐλογημένε.

 Στίς 4 Φεβρουαρίου 1843 ἔγειρε ἡ δαφνοστεφής κεφαλή τοῦ θρυλικοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη καί ἡ ψυχή του φτερούγισε στόν οὐρανό.

Ἡ Ἑλλάς ἀπό τότε κλίνει γόνυ τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης στόν λεοντόκαρδο καί πρωτομάστορα τῆς λευτεριᾶς.

 Μνημονεύει τόν θρυλικό Πολέμαρχο, τήν δόξα τῆς Κλεφτουριᾶς, τό καύχημα τοῦ Μωρηᾶ καί τῆς Ἑλλάδος ὅλης.

 Καί μεῖς, Κλῆρος καί Λαός, σ’αὐτό τόν Καθεδρικό Ναό τῆς πόλεώς μας, τῆς θρυλικῆς Τριπολιτσᾶς τήν ὁποία ἐκεῖνος μέ πάθος ἀγάπησε καί μέ πόνο ἱερό ἐλευθέρωσε, προσευχόμεθα ὑπέρ μακαρίας αὐτοῦ μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσως.

Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάς ὑποκλίνεται σήμερα μπροστά στόν Ἐλευθερωτή τῆς πατρίδος μας καί γιά νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο τοῦ ποιητοῦ:

 

Σήμερα ἡ Πατρίς ψιθυρίζοντας

«Ξέρω πῶς μοῦ μένουν ἀκόμα παιδιά,

τοῦ Μωρηᾶ στεφανώνῃ τό Γέρο,

καί εὐλογεῖ τόν λαό τοῦ Μωρηᾶ».

 

Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάς ἀκουμπάει, προσκυνεῖ, ραίνει μέ τά μύρα τῆς εὐγνωμοσύνης της αὐτή τήν λάρνακα πού φυλάει μέσα της, ὡς θησαυρόν ἀτίμητο τά λείψανα τοῦ Κολοκοτρώνη.

Ἐλᾶτε, λοιπόν, σήμερα γνωστοί καί ἄγνωστοι, ἁπλοῖ καί ἐπίσημοι. Ἐλᾶτε οἱ πανέλληνες, ἐλᾶτε μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά νά βηματίσωμε ἐκεῖ ὅπου περπάτησε ἐκεῖνος, ὁ σημαιοφόρος τῶν γενναίων αἰσθημάτων καί ἀθλημάτων τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς.

Πᾶμε νά βηματίσωμε στό Λιμποβίσι, ὅπου πρίν λίγα χρόνια ἡ φιλόπατρις καρδία τοῦ Παναγιώτου Ἀγγελοπούλου, ὕψωσε λαμπρό τιμῆς προσκυνητάρι γιά τούς δοξασμένους Κολοκοτρωναίους.

Νά περάσουμε στή Ζάκυνθο, νά ἀνηφορίσουμε τήν Πιάνα, στήν Ἀλωνίσταινα καί τό Ἀρκουδόρεμα, στό Βαλτέτσι καί τήν Τριπολιτσά , στήν Ἐπάνω Χρέπα καί τά Δερβενάκια, νά φτάσουμε στ’Ἀνάπλι καί τήν Πνύκα καί ὅπου ἡ λευτεριά θρόνο τοῦ ἔστησε καί ἡ δάφνη μαζί μέ τή μυρσίνη λαμπρό τοῦ πλέξανε τιμῆς στεφάνι.

Ζάκυνθος

 Ἀπό τό ὄμορφο νησί, βλέπει μέ παράπονο τόν Μωρηά καί βαρειαναστενάζει. Ἡ λαϊκή μοῦσα θά τραγουδήσῃ χαρακτηριστικά:

  - Τί ἔχεις πατέρα μου καί κλαῖς καί βαριαναστενάζεις;

- Βλέπω τή θάλασσα πλατειά καί τόν Μωρηά ἀλάργα.

Μέ πῆρε τό παράπονο καί τό μεγάλο ντέρτι.

 

Χρυσοβίτσι

 Γονατιστός μπροστά στό περίπυστο τῆς Παναγίας εἰκόνισμα προσεύχεται, κουβεντιάζει μέ τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μόνος ἀλλά μέ τό βλέμμα στηλωμμένο στήν Παρηγορίτισσα. Τό προσκυνητάρι μέ τό Θεομητορικό Εἰκόνισμα στέκεται στήν ἴδια θέση ἀπό τότε. Ὁ ποιητής ἐμπνεόμενος ἀπ’αὐτή τήν σκηνή θά γράψῃ:

  «Εἶναι ἡ ματιά του δέηση ὡς τ’ὅραμα κοιτάζει.

Κλέφτη παληέ τοῦ λέει Αὐτή (ἡ Παναγιά), τά τόσα πού ἔχεις πάθει,

θἄπρεπε τώρα ἀπό πολύ καιρό νά σἔχουν μάθει,

πώς τήν βοήθεια πού θές καί τήν ζητᾶς μέ πόνο,

μέσα σου μόνο θά τήν βρῆς στήν πίστη σου καί μόνο».

  Βαλτέτσι:

 Ὁ Πρωτομάστορας καί τεχνουργός τῆς μεγάλης νίκης, θά πῇ χαρακτηριστικά.

«Τοῦτες οἱ μέρες – δώδεκα – δεκατρεῖς του Μάη, θά δοξάζονται, ὡς ὅτου τό γένος μας στέκει. Γιατί ἦταν ἡ ἐλευθερία τῆς Πατρίδος.»

 Ὁ ἴδιος μαζί μέ τούς συμπολεμιστάς του ἔκτισαν τόν Ναό τῆς Παναγίας γιά νά εὐχαριστήσουν τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τῶν Ἑλλήνων γιά τήν θαυμαστή βοήθειά της. Ὁ Ναός εἶναι ἀδιάψευστος μάρτυρας τῆς εὐσέβειας τοῦ Κολοκοτρώνη καί τῶν παλληκαριῶν του γιά τήν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος.

Τριπολιτσά:

 «Σοῦ εἶπα Δεσπότη μου ὅτι θά σέ σώσω καί θά δοῦμε λεύτερη τήν Πατρίδα μας». Αὐτά τά λόγια εἶπε στόν ἐξαντλημένο ἀπό τίς κακουχίες τῆς φρικτῆς εἰρκτῆς, Μητροπολίτη Τριπολιτσᾶς Δανιήλ, πρῶτον ἐξάδελφον τοῦ Ἁγίου Ἐθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε’ . Γιά τήν ἱστορία θά ἀναφέρωμε ὅτι ἀπό τούς ἐγκλείστους Ἀρχιερεῖς τῆς Πελοποννήσου στίς Φυλακές τῆς Τριπολιτσᾶς, δύο μόνο ἐπέζησαν. Ὁ Τριπολιτσᾶς Δανιήλ καί ὁ Ἀνδρούσης Ἰωσήφ (ὁ πρῶτος μινίστρος, Ὑπουργός δηλ. τῆς Θρησκείας καί τῆς παιδείας τῆς Ἐλευθέρας Ἑλλάδος.

 

Δερβενάκια

Τῆς Ρούμελης οἱ μπέηδες, τοῦ Δράμαλη οἱ ἀγάδες

στά Δερβενάκια κείτονται, στό χῶμα ξαπλωμένοι.

Και ἐδῶ ἐστέφθη μέ ἐπιτυχία τό στρατηγικό σχέδιο τοῦ Κολοκοτρώνη.

 

Ἀνάπλι

 Τρέμει ἡ ψυχή μας Γέροντα μπροστά στό σκηνικό. Σέ βλέπουμε καί σε ἀκοῦμε:

 - Ὁρκίζομαι νά εἴπω τήν ἀλήθεια.

Ὄνομα; Θεόδωρος

Ἐπώνυμο; Κολοκοτρώνης

Πόθεν κατάγεσαι; Ἀπό τό Λιμποβίσι

Πόσων ἐτῶν εἶσαι; Ἑξήντα τεσσάρων

Ἐπάγγελμα; Στρατιωτικός. Κρατῶ στό χέρι τό ντουφέκι καί πολεμῶ ὑπέρ Πατρίδος.

Καί εἰπών ταῦτα ὁ Κολοκοτρώνης, ἐκάθησε εἰς τό ἑδώλιον ἐν μέσῳ γενικῆς συγκινήσεως.

 Ἀντί τοῦ μάνα χολήν ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος.

Ὁ λαός μέ πόνο τραγούδησε τίς στιγμές:

 «Μᾶς εἶπαν εἶναι φυλακή, γιά νά τόν θανατώσουν.

Ὁ Πρόεδρος δέν ἔγραψε γιά νά τόν θανατώσουν.

Κι ἕνας στρατιώτης Βαυαρός μέ λόγχη τόν τρυπάει».

Ἀλήθεια πόσες φορές οἱ ξένοι θά λογχίσουν τήν πλευρά τοῦ Κολοκοτρώνη ἀλλά καί τίς καρδιές ὅλων τῶν Ἑλλήνων, μέ τό φοβερό μῖσος καί τίς μηχανοραφίες ἐναντίον μας;

 

Πνύκα

  Ἐκεῖ ἡ στεντορία φωνή τοῦ θρυλικοῦ Πολεμιστή ἀκούγεται ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν καί ὡς σφραγίδα τῆς ἀλήθειας γιά τόν ἱερό Ἀγῶνα. «Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάνουμε τήν Ἐπανάσταση, δέν ἐσυλογιστήκαμε, οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πώς δέν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τά κάστρα καί τίς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε, «ποῦ πᾶτε ἐδῶ νά πολεμήσετε μέ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλ’ ὡς μία βροχή ἐπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς λευτεριᾶς μας καί ὅλοι καί Κληρικοί καί Προεστοί καί οἱ Καπεταναῖοι καί οἱ πεπαιδευμένοι καί οἱ Ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτόν τό σκοπό καί ἐκάναμε τήν Ἐπανάσταση».

   ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΝΟΥΘΕΤΗΣ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΙΣΤΟΥΜΕ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ».

              «Ἀκοῦστε παιδιά μου:

 Ὁ ἕνας ἐπῆγε εἰς τόν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναίκα του ἐζύμωνε ψωμί καί ἔφερνε μπαρουτόβολα εἰς τό στρατόπεδον καί ἄν αὐτή ἡ ὁμόνοια βαστοῦσε ἀκόμα δύο χρόνους ἠθέλαμε κυριεύσει καί τήν Θεσσαλία καί τήν Μακεδονία καί ἴσως ἐφθάναμεν καί ἕως τήν Κωνσταντινούπολη.

Ὅταν προστάζουνε πολλοί ποτέ τό σπίτι δέν χτίζεται οὔτε τελειώνει.

ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ, ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΑ. ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ.

«Νά μήν ἔχετε πολυτέλειαν, νά μήν πηγαίνετε εἰς τούς καφενέδες καί στά μπιλιάρδα. Νά δοθῆτε εἰς τάς Σπουδάς σας, καί καλλίτερα νά κοπιάσετε ὀλίγον δύο καί τρεῖς χρόνους, καί νά ζήσετε ἐλεύθεροι εἰς τό ἐπίλοιπον τῆς ζωῆς σας, παρά νά περάσετε τεσσάρους πέντε χρόνους τή νεότητά σας καί νά μείνετε ἀγράμματοι. Νά σκλαβωθεῖτε εἰς τά γράμματά σας. Νά ἀκούετε τάς συμβουλάς τῶν διδασκάλων καί γεροντοτέρων... Ἡ προκοπή σας καί ἡ μάθησή σας νά μή γίνῃ σκεπάρνι μόνο γιά τό ἄτομό σας, ἀλλά νά κοιτάζει τό καλό της κοινότητος καί μέσα ἀπό τό καλό αὐτό νά εὑρίσκετε καί τό ἰδικό σας».

·                    Ὁ Λαός τόν θαυμάζει καί τόν παρακολουθεῖ καί τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ζωῆς του. Ἀκούει ἀπό τά χείλη του τίς σοφές συμβουλές.

 «Ἐλᾶτε πάρτε τήν εὐχή καί νἆστε μονιασμένοι,

φιλῆστε καί τ ἀγγόνια μου καί νἄχουν τήν εὐχή μου»

Ἐπιστρέφομε καί πάλι στήν Τριπολιτσά, τή δοξασμένη χώρα.

Ἐκεῖ τώρα καί γιά πάντα προβάλλει,

καβάλα στό ἄτι τό γοργό ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ,

μέ τό ξεγύμνωτο σπαθί, μ΄ὁλάκερη τή χώρα.

Ἀνταριασμένος οὐρανός μ’ἀστραφτερή λεπίδα,

γεράκια φέρνει πίσω του κι ἀνήμερα θεριά,

τήν Κλεφτουριά π’ἀνέβασε στόν ἥλιο τήν Πατρίδα.

         Ὅμως τρισόλβιε Ἐλευθερωτή μας

Τούτη τήν Πατρίδα πού λευτέρωσες, ἐμεῖς τήν ταλανίζομε, γιατί εἴμαστε, ἐν πολλοῖς, ἐπιλήσμονες τῶν θυσιῶν, τῶν ἀγώνων, τῶν αἱμάτων καί τῶν δακρύων μέ τά ὁποῖα ποτίσατε τήν Ἑλληνική γῆ, ἐσύ καί ὅλοι οἱ ἥρωες και μάρτυρες ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

 Αὐτός ὁ χῶρος πού τόν καθάρισες, ρυπαίνεται καί πάλι, ἀφοῦ ἐμεῖς καί τήν θρησκεία μας πολλάκις ἀπεμπολοῦμε καί ὑβρίζομε καί τά ἱερά καί ὅσια περιφρονοῦμε.

 Σύ, ἄφησες Ἕλληνες Ὀρθοδόξους καί ποτέ δέν ντράπηκες νά δηλώσῃς ὅτι ἤσουν Χριστιανός. Ἔκαμες δημόσια τό Σταυρό σου, γονάτιζες, ἔβαζες τήν Παναγιά ἀπό τήν Ἐπάνω Χρέπα Μάρτυρα γιά τῆς Τριπολιτσᾶς τή λευτεριά. Κι ἄν βλαφτόταν κανείς ἀπό τοῦτο ἦταν μονάχα ὁ Διάβολος, ὄχι οἱ Ἕλληνες. Οἱ Ἕλληνες σέ εἴχανε καμάρι. Τώρα, μέσα στό συρφετό καί κουρνιαχτό πού παρασύρει στό πέρασμά του μνῆμες καί δόξες καί τιμές, ἔλα, γίνε ἀεροφύσημα καί γλυκοφίλησέ μας, γιά νά ἁπαλύνῃς τόν πόνο μας καί νά σκεπάσης τήν ντροπή μας.

 Ἄφησε τό πνεῦμα σου νά ἔλθῃ σάν αὔρα καί ἄν τό νομίζεις σάν ράπισμα γιά τά ἀτοπήματά μας.

 Ὅ,τι καί νά πῇς δίκηο θά ἔχῃς. Ἐσύ μπορεῖς νά κρίνῃς, ἔχεις ὅλο τό δικαίωμα, ἀφοῦ σύ μᾶς ἐλευθέρωσες. Ὅμως συγχώρεσέ μας. Ταπεινά γονατίζουμε μπροστά σου καί σοῦ ζητᾶμε συγγνώμη γιατί τῆς λησμονιᾶς τό νέφος ἐκάλυψε τόν νοῦ μας.

 Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Κύριε Ὑπουργέ, Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες ἁπαξάπαντες, θά τελειώσω μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἐπικήδειο πού ἐξεφώνησε γιά τόν Κολοκοτρώνη στόν Ιερό Ναό τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς ὁδοῦ Αἰόλου Ἀθηνῶν, ὁ ἀοίδιμος Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων.

 «...Δῶμεν ἀδελφοί τήν χάριν ταύτην. Δεῦτε καί συνάψωμεν τάς ἐγκαρδίους ἡμῶν δεήσεις, εὐχόμενοι πρός τόν Θεόν τοῦ ἐλέους ὑπέρ αὐτοῦ. Ὦ Θεέ τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, ὦ γένους θνητοῦ τε καί ἀθανάτου καί πάσης ἀοράτου καί ὁρατῆς φύσεως δημιουργέ, ἥλιε δόξης ἀϊδίου, καί ἀέναε πηγή, τῆς ἀθανασίας, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου καί ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου Θεοδώρου, ἐν τόπῳ φωτεινῷ ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν ταῖς σκηναῖς τῶν δικαίων, παριδών τάς ἁμαρτίας αὐτοῦ. Πολλά ἐκοπίασεν ὑπέρ τῆς Ἁγίας σου πίστεως, πολλά τήν Ἐκκλησίαν ἠγάπησε καί πάντοτε πιστῶς ἐπεκαλεῖτο τό πανάγιόν Σου Ὄνομα. Ἅφες αὐτῷ Κύριε πάσας τάς ἀνομίας, ὁ τήν πίστιν ἀποδεξάμενος τοῦ ἑκατοντάρχου καί πᾶσι τοῖς χρεωφειλέταις τοῦ δανείου τῶν πολλῶν τοῦ θείου σου νόμου παραβάσεων χαριζόμενος. Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ τούς δικαίους ἀγαπῶν καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεῶν, τό ἔλεός σου ἐπικαλούμεθα΄ πρός σέ οἱ Λειτουργοί σου, πρός σέ πᾶς ὁ Λαός σου, πρός σέ μετά πίστεως ἐκβοῶμεν, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῶ, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῶ, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῶ.

 Καί σεῖς θάλασσαι καί νῆσοι καί ὄροι καί κοιλάδες καί φρούρια καί πολυημνήτων μαχῶν παλαίστραι ἀντιβοᾶται εἰς αἰῶνας τό ὄνομά του.

 Σύ δέ ἀοίδιμε Κολοκοτρώνη, τῆς ἀπολυτρώσεώς μας γενναῖε πρωταγωνιστά, ἀλυποτάτην αἰώνιον καί μακαρίαν εὐφραίνου εὐφροσύνην».

                  ________________________ . _____________________

·                    Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος ἐνθυμεῖται μέ δέος τίς συγκλονιστικές στιγμές πού μαζί μέ ἄλλους Κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας & Κυνουρίας, μέ εὐλογία καί ἐντολή τοῦ Γέροντός του Μητροπολίτου κυροῦ Θεοκλήτου καί σέ συνεργασία μέ τίς τοπικές Ἀρχές ἔβγαλαν ἀπό τήν στήλη Ἀρχιερέων καί Προκρίτων τά ὀστᾶ τοῦ Κολοκοτρώνη, τά ἔπλυναν, τά ἐθυμίασαν, ἐτέλεσαν Τρισάγιο, τά ἐτοποθέτησαν σέ εἰδική λάρνακα καί τά μετέφεραν στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, γιά νά τελεσθῇ ἡ Θεία Λειτουργία καί τό πάνδημο Μνημόσυνο, στίς 25.9.1993.

 Ἀκόμη εἶναι νωπές στή μνήμη του οἱ συγκλονιστικές στιγμές πού ὁ κόσμος κατά χιλιάδες κατέκλυσε τόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Τριπόλεως, τήν μεγάλη Κεντρική Πλατεία καί τούς δρόμους ἄπ΄ὅπου πέρασε ἡ ἱερά πομπή – λιτανεία καί πού προσπαθοῦσε αὐτός ὁ κόσμος νά ἀκουμπήσῃ στήν λάρνακα πού ἔκρυβε μέσα της τά ὀστᾶ τοῦ λεοντόκαρδου Ἕλληνα, τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μωρηᾶ.

Ἀκόμη περιγράφει τήν ἀνατριχιαστική καί συγκλονιστική στιγμή, πού ὁ τότε Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί νῦν Μαντινείας κ. Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος μετεῖχε προσκεκλημένος στούς ἑορτασμούς, λίγο πρίν τοποθετήσῃ τά Λείψανα τοῦ Κολοκοτρώνη στήν ἑτοιμασμένη θέση, στήν βάση τοῦ Ἀνδριάντα, ζήτησε νά τήν ἀνοίξουν γιά νά ἀσπασθῇ τήν κάρα τοῦ Κολοκοτρώνη. Τότε ὅλοι ἤθελαν νά φιλήσουν τό μέτωπο τοῦ Γίγαντα, τοῦ Μεγάλου Ἕλληνα καί ἔγινε μεγάλος συνωστισμός γύρω ἀπό τόν Ἀνδριάντα.

 Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσῃ αὐτό τό Τρισάγιο πού ἔψαλε ὅλος ὁ Λαός καί συγκλόνισε, ὡς ἱερός σεισμός τήν Τριπολιτσά καί πού ἐπισφραγίστηκε μέ τό μυριόστομο «Αἰωνία ἡ μνήμη» καί τό «Ἀθάνατος»;

Ναί, ὅτι καί νά κάνουν, ὅσα καί νά ποῦν, ὅσο καί νά διαστρέψουν οἱ διεστραμμένοι τήν ἀλήθεια, ὁ Κολοκοτρώνης εἶναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ καί ὁδηγεῖ τούς Ἕλληνες μέ τόν δικό του ξεχωριστό στρατηγικό τρόπο, στή νίκη καί τή δόξα.

Καί ὅλοι οἱ Ἀγωνιστές τοῦ ’21 εἶναι ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Καί ἡ ἀλήθεια γιά τήν Ἐπανάσταση καί τούς Ἀγῶνες γιά τήν Λευτεριά εἶναι ΑΘΑΝΑΤΗ.

Ἀπό τήν Ἅγια Λαύρα αἰώνια θά ἀκούετε τό τραγούδι τό βγαλμένο ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τῶν ἀπροσκύνητων Ἑλλήνων:

  Χαρά πού τόχουν τά βουνά, τά κάστρα περηφάνεια

Γιατί γιορτάζει ἡ Παναγιά, γιορτάζει καί ἡ Πατρίδα.

Νά βλέπῃς Διάκους μέ σπαθιά, Παπάδες μέ ντουφέκια

Νά βλέπῃς καί τόν Γερμανό, τῆς Πάτρας τόν Δεσπότη

Πῶς εὐλογάει τ’ἅρματα, κι εὐχέται τούς λεβέντες.

  ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν ἑτοιμάζει λαμπρά ἑορταστική Ἐκδήλωση μέ θέμα « Ἡ ἀλήθεια γιά τό 1821», με ομιλητή τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, στίς 26 Μαρτίου 2011. Στήν ἐκδήλωση αὐτή τόν πρῶτο λόγο θά ἔχουν τά νειάτα τῶν Πατρῶν. Ἐκεῖ θά ποῦμε περισσότερα.

"Ι.Μ.Πατρών"