Οι χριστιανοί γνωρίζουν, ότι τη σημερινή ημέρα ψάλλουμε το τροπάριο της Κασσιανής μοναχής. Το τροπάριο αυτό περιγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της αμαρτωλής εκείνης γυναίκας που πλησίασε το Χριστό στη διάρκεια του δείπνου στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού, και αφού έσπασε το αλάβαστρο εξέχεε το πολύτιμο μύρο επί της κεφαλής του Ιησού. Οι μαθητές αγανάκτησαν, ιδιαίτερα δε ο Ιούδας που εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε τους φτωχούς , ενώ ο Χριστός επαίνεσε τη γυναίκα και τη δικαιολόγησε, ότι έφερε τα μύρα για να Τον μυρώσει πριν από τον θάνατο Του.
Η σκηνή αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μόνο δύο άνθρωποι- εκτός από τον Χριστό- ξέρουν ένας μαθητής μετά απ’ αυτό το δείπνο θα τον φέρει στο θάνατο του, ο Ιούδας που θα τον προδώσει, και μια γυναίκα αμαρτωλή , που η αγάπη της για τον Ιησού την οδήγησε να διαισθανθεί το μυστήριο της πορείας του προς τον Σταυρό. Οι άλλοι χαίρονται τη χαρά του Δείπνου. Οι ι. ευαγγελιστές μας δίνουν την εικόνα της αμαρτωλής γυναίκας που ένοιωσε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου του Ιησού, σε αντίθεση με την εικόνα των άλλων μαθητών και του προδότου Ιούδα. « ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρω, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις».
Ποια σημασία μπορεί να έχουν οι ετικέτες, τα φαινόμενα;
Ο ένας τα έχει όλα, γιατί είναι μαθητής και μάλιστα της εμπιστοσύνης. Κρατούσε το κοινό αποστολικό ταμείο. Και όχι μόνον. Είχε και κοινωνικά ενδιαφέροντα. Θα διαμαρτυρηθεί για την απώλεια του μύρου. Και το τραγικό ήταν πως ενώ ενδιαφέρθηκε για τους φτωχούς, ο ίδιος πώλησε για τριάκοντα αργύρια ό,τι σημαντικότερο είχε πάνω του ο πλανήτης! « ω της Ιούδα αθλιότητος! Εθεώρει την πόρνη φιλούσα τα ίχνη, και εσκέπτετο δόλω της προδοσίας το φίλημα» .
Από το άλλο μέρος η αμαρτωλή γυναίκα δεν έχει κανένα πιστοποιητικό από κάποια σχολή ή πρόσωπο που να οδηγεί σε μία έστω υποψία, ότι αυτή βλέπει σωστά το μυστήριο της ζωής και του θανάτου στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτή δεν ζει αυταπάτες ενός επιπόλαιου κοινωνισμού, όπως οι μαθητές, και ενός εντελώς ξένου προς την προδοσία του Ιούδα.
Αυτή η εικόνα των Μαθητών που ξέρουν από τη ανάποδη και της αμαρτωλής γυναίκας χωρίς εγγύηση για τίποτε, είναι μία εικόνα που μας τρομάζει. Όταν ακούσουμε στο τροπάριο της Κασσιανής « Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένην θεότητα, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει», θα πρέπει να τρομάξουμε μπροστά στη σιγουριά που αισθάνονται όλοι οι αξιοπρεπείς χριστιανοί, που ποντάρουν με ασφάλεια στη σοφία και την αρετή τους .
Μπροστά μας έχουμε τρία ενδεχόμενα:
τη διαίσθηση για την αλήθεια που είναι καρπός της συνειδήσεως του ανθρώπου για τη γυμνότητα του.
Την τυφλότητα μπροστά στην αλήθεια που είναι καρπός μιας αφελούς σιγουριάς και αυτοϊκανοποιήσεως.
Της διαστροφής του Ιούδα, που ήταν συνειδητή άρνηση του σωστού, γιατί ήταν σωστό.
Εμείς αλήθεια σε ποια κατηγορία ανήκουμε;
« ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρω, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις. Η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευδε πωλείσαι τον ατίμητον. Αύτη ηλευθερούτο και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού. Δεινόν η ραθυμία, μεγάλη η μετάνοια! Ην μοι δώρησαι Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών και σώσον με».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου