« Ο δε Ιησούς…. κράξας μεγάλη τη
φωνή αφήκε το πνεύμα. Και ιδού τα καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις δύο, και η
γη εσχίσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ανεώχθησαν και πολλά σώματα
των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθη και εξελθόντα εκ
των μνημείων εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν πολλοίς».
Η ορθόδοξη θεολογία μπορεί να
κηρύξει πολύ πιο πραγματικά από τους άθεους το θάνατο του Θεού. Την Μ.
Παρασκευή στον Επιτάφιο οι ορθόδοξοι πιστοί γιορτάζουν αληθινά και πραγματικά
αυτό το θάνατο. Αλλά το θαύμα της Μ. Παρασκευής είναι ότι οι πιστοί κηδεύοντας
το Θεό πανηγυρίζουν τη νέκρωση του θανάτου και την ανάσταση των νεκρών. «
Τέτρωται Άδης εν τη καρδία δεξάμενος τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και
στένει πυρί θείω δαπανώμενος, εις σωτηρίαν ημών των μελωδούντων, Λυτρωτά ο Θεός
ευλογητός ει».
Ο Χριστός λοιπόν πέθανε πραγματικά,
αλλά πέθανε για να συναντήσει τον άνθρωπο εκεί που βρίσκεται, μέσα στη φθορά
και το θάνατο, μέσα στην οδύνη και την απογοήτευση, μέσα στο ανόητο και το παράλογο,
και να τον αναστήσει…
Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο ακριβώς ο
θάνατος του Θεού δεν είναι η απογοήτευση, αλλά η παρηγοριά και η ελπίδα των
πιστών. Και το κήρυγμα του θανάτου του Θεού αποδεικνύεται έτσι το καύχημα, η
νίκη και η δόξα όχι των απίστων, αλλά της Εκκλησίας. Ο θάνατος του Θεού είναι
ταυτόσημος με την ανάσταση του Χριστού. Ο Θεός πέθανε, αλλά ο Χριστός ανέστη.
Μια Κυριακή πρωί στην Ιερουσαλήμ επί Ποντίου Πιλάτου ανέστη αληθινά και
πραγματικά ο Χριστός, πράγμα που σημαίνει ότι ανέστη αληθινά και πραγματικά ο
άνθρωπος… και κάθε τι που δημιουργεί ο άνθρωπος, ότι, σε τελευταία ανάλυση,
έχει νόημα και ενδιαφέρον, ότι γίνεται ωραία και αθάνατη η ζωή».
( Παν. Νέλλας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου