Τα έργα της πίστεως έχουν
θεραπευτικό χαρακτήρα και λειτουργούν ως πνευματικά φάρμακα για την
αποκατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης στη κοινωνία της με τον Θεό. Τα « έργα του
νόμου» δεν μπορούν από μόνα τους να τύχουν αξιομισθίας- αμοιβής ή να σώσουν τον
άνθρωπο. Λ.χ. οι Φαρισαίοι δεν μπορούσαν να σωθούν, γιατί δεν είχαν «καθαράν
καρδίαν». Η κάθαρση της καρδιάς είναι η προϋπόθεση της θεογνωσίας. "Μακάριοι
οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται".
Το κριτήριο λοιπόν για την
αξιολόγηση της πίστης είναι ότι οδηγεί στην κάθαρση της καρδιάς. Γι’ αυτό η
πίστη υπόκειται σε έλεγχο, όπως μία θεραπευτική μέθοδος, που αποδεικνύεται
ορθή, όταν οδηγεί τον άνθρωπο στη θεραπεία.
Εδώ πάλι φαίνεται η διαφορά
ορθοδοξίας και αίρεσης. Η αίρεση δεν οδηγεί, δεν μπορεί να οδηγήσει στη
θεραπεία, διότι δεν διαθέτει φάρμακα σωτηρίας. Και αυτά είναι η ορθή διδασκαλία
της Γραφής και τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων που δεν είναι τίποτε άλλο από την
καταγραφή των εμπειριών των Αγίων στο ζήτημα της σωτηρίας.
Τα δόγματα της Εκκλησίας προσφέρουν
τη σώζουσα πίστη και καθορίζουν την πορεία του πιστού ανθρώπου προς την σωτηρία. Γι’ αυτό οι Άγιοι όλων αιώνων
αγωνίζονται έως θανάτου για τη διαφύλαξη της καθαρότητας των δογμάτων, όπως οι γνήσιοι γιατροί
αγωνίζονται για τη διάσωση μιας θεραπευτικής μεθόδου. Νόθα δόγματα δεν
σώζουν και εδώ ακριβώς φαίνεται η
τραγωδία την αιρέσεων. Τα δόγματα τους είναι φάρμακα νοθευμένα και θανατηφόρα
για τον άνθρωπο, που οδηγούν στην καταστροφή. Αυτός είναι ο λόγος που οι Άγιοι
φοβούνται όχι την αμαρτία, αλλά την αίρεση.
(πρωτ. Γ. Μεταλληνού, « Δοκίμια
ορθόδοξης μαρτυρίας»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου