του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Το 433 μ.Χ , όταν Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Άγιος Πρόκλος, μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου , η Κωνσταντινούπολη εσείετο από σεισμούς μικρούς και μεγάλους για τέσσερις μήνες συνεχώς.
Όλοι οι χριστιανοί, οι κάτοικοι της Πόλεως , είχαν βγεί από την πόλη και έμεναν σε πρόχειρους καταυλισμούς πέριξ της πόλεως, όπου και προσηύχοντο συνεχώς , για να σταματήσει ο Θεός αυτό το κακό. Όταν η γή εσείετο, ο λαός έλεγε « Κύριε, ελέησον, Κύριε ελέησον « .
Κάποτε , κατά την διάρκεια κάποιου σεισμού , και ενώ όλοι οι χριστιανοί δέονταν με το « Κύριε, ελέησον», μια αόρατη δύναμη άρπαξε ένα παιδί μέσα από τον λαό και το ύψωσε στον ουρανό! Το παιδί χάθηκε! Όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα!
Σε λίγο κατέβηκε το παιδί κάτω , με τρόπο πάλι θαυμαστό. Είπε τότε στον Πατριάρχη ότι άκουσε μια θεική φωνή, που του παρήγγειλε να πεί στον επίσκοπο ότι στις λιτανείες που κάνουν για τους σεισμούς, θα πρέπει να ψάλλουν τον εξής ύμνο και άρχισε το παιδί να ψάλλει «Άγιος ο Θεός , Άγιος Ισχυρός , Άγιος Αθάνατος , ελέησον ημάς».
Παρεκάλεσε ο Άγιος Πρόκλος το παιδάκι να το ψάλλει πολλές φορές , για να το μάθουν οι πιστοί χριστιανοί. Όλοι μαζί έκαναν κατόπιν λιτανεία ψάλλοντας τον ύμνο αυτό και οι σεισμοί σταμάτησαν!
Με την προσευχή , με το «Άγιος ο Θεός» , ο σεισμός ήμάλλον οι πολλοί σεισμοί σταμάτησαν!
(Από το βιβλίο του π.Στεφάνου Αναγνωστοπούλου «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου