« ΔΕΥΤΕ, ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ…»

   

Παν. Μαρτίνη Δρ. Θεολογίας

             Μέσα στο σκοτεινό Ναό, που συμβολίζει τον Πανάγιο Τάφο, οι πιστοί κατά τη νύχτα της Αναστάσεως αναμένουν το « Άγιο Φως», σημείο του αναμενόμενου Κυρίου. Έτσι γίνεται το «φως» ο προάγγελος της Αναστάσεως, αφού μετά από λίγα λεπτά, θα ακουστεί ο επινίκιος παιάνας « Χριστός ανέστη εκ νεκρών…».

            Ο  υμνογράφος στον αναστάσιμο κανόνα θα υμνήσει το γεγονός : « όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήριος νυξ και φωταυγής, της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν η το άχρονον φως εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν» ( Ωδή ζ΄), είναι γεγονός, ότι το «Άγιον Φως» με την εμφάνιση του δηλώνει την παρουσία του αναστημένου Χριστού, αφού στον ίδιο κανόνα ψάλλεται: «… οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα» ( Ωδή Α΄). Ο Κύριος εξέρχεται από τον τάφο « εξαστράπτων» από το «άκτιστον φως» της θεότητος Του. Το « άκτιστον φως» που δεν έχει καμία σχέση με τα φυσικά και τεχνικά φώτα, καταυγάζει τα σύμπαντα. « Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια…» ( Ωδή Γ΄) και καλούνται οι πιστοί να συνεορτάσουν « Πάσχα  Θεού το σωτήριον», αφού προσέλθουν « λαμπαδηφόροι τω προιόντι Χριστώ εκ του μνήματος, ως Νυμφίω…» ( Ωδή Ε΄).

            Όχι μόνον οι ζώντες, αλλά και οι νεκροί « οι ταις του Άδου σειραίς συνεχόμενοι, δεδορκότες προς το φως ηπείγοντο, Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον». Σ’ αυτή τη δόξα και τη λαμπρότητα του αναστάντος Κυρίου καλείται να λάβει μέρος και η νέα Ιερουσαλήμ. « η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε…» αναφωνεί ο ιερεύς υμνωδός. Χρησιμοποιεί τα ίδια λόγια του προφήτη Ησαία, που 800 χρόνια πριν έλθει ο χριστός προαναγγέλλει την ανάσταση Του. Γράφει : « φωτίζου, φωτίζου Ιερουσαλήμ. Ήκει γαρ σου το φως, και η δόξα Κυρίου επί σε ανατέταλκεν» ( Ης.60,1). Στην Κ. Διαθήκη ο Χριστός έρχεται ως « ως το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπο». Αλλά και ο ίδιος ο Κύριος ταυτίζεται με το φώς: « εγώ ειμί το φως του κόσμου». « Φως εις αποκάλυψιν εθνών» καλεί ο Συμεών ο θεοδόχος τον Κύριο και ο ίδιος ο Χριστός επαναλαμβάνει : « περιπατείτε έως το φως έχετε… πιστεύετε έως το φως έχετε… ίνα υιοί φωτός γένησθε» ( Ιω.12,35).

            « Φως» ο Κύριος, « υιοί φωτός» οι μαθητές Του, σύμφωνα άλλωστε με τους λόγους Του : « Υμείς εστέ το φως του κόσμου».( Μτθ. 5,15). Και γίνονται πράγματι μαθητές του Κυρίου, όταν στο όρος Θαβώρ « μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών και έλαμψεν το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως» ( Μτθ. 17,2). Σύμφωνα με τον μεγάλο μυστικό της εμπειρίας του θείου φωτός τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο « ένδον αυτού το φως του παναγίου Πνεύματος  έχων, μη φέρων τούτο οράν, εις γην πρηνής πίπτει, κράζει τε και βοά…., ως υπέρ φύσιν, υπέρ λόγον, υπέρ έννοιαν πράγμα ιδών και παθείν… εντεύθεν δε τα δάκρυα προέχει πλειόνως… ότε δε όλως εκπυρωθείς εις φως γένηται, τότε πληρούται το φάσκον, Θεός θεοίς ενούμενος τε και γνωριζόμενος».

            Και για να επανέλθουμε στα γεγονότα της Κ. Δ. αξίζει να σημειώσουμε την κλήση του Απ. Παύλου στο αποστολικό αξίωμα. Όπως ο ίδιος σημειώνει, « πορευμένος εις την Δαμασκόν… είδον ουρανόθεν την λαμπρότητα του ηλίου περιέλαμψαν με φως και τους εμοί πορευμένους… και ήκουσα φωνήν λέγουσα προς με..». Αλλά και ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος ομολογεί, ότι « πάσα δόσις και παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστιν εκ του πατρός των φώτων». Αποτελεί ακόμα η υπόσχεση του Κυρίου στους μαθητές Του, όταν τους λέει: « από Ιερουσαλήμ μη χωρίζεσθε, αλλά περιμένων την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατε μου». Έτσι « εν τω συμπληρούσθε την ημέραν της Πεντηκοστής…ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, και επλήσθησαν πάντες πνεύματι αγίω» ( Πρ.2, 1-3).

            Ως φως εμφανίζεται στην Π. Δ. ο Θεός, όπως στο όρος Χωρήβ στο Μωυσή και λίγο αργότερα στο Σινά. Με το φως ταυτίζεται ο Υιός, όταν λέγει «εγώ ειμί το φως του κόσμου», και ως φως κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.

            Και αυτές  οι εμπειρίες του θ. φωτός έχουν περάσει και στη λατρεία της Εκκλησίας, ως υμνολογία, εκκλησιαστική τέχνη, ευχές και ακολουθίες. « Φως ιλαρόν αγίας δόξης …», ο περίφημος και αρχαιότατος « επιλύχνιος» εσπερινός ύμνος και με το φωτοστέφανο της δόξας περιβάλλονται τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων στην αγιογραφική τέχνη. Ακόμα και η Σταύρωση του Κυρίου είναι πλημμυρισμένη με το «φως» προαναγγέλλουσα την Ανάσταση.

            Έτσι, φτάνουμε στο Πάσχα , που σημαίνει διάβαση από το σκοτάδι της φθοράς και του θανάτου στο φως της ζωής και της αφθαρσίας, όπου κατά τον υμνογράφο είναι « κλητή και αγία ημέρα…η βασιλίς και κυρία» και που στη γλώσσα του λαού μας καλείται « Λαμπρή», όπως και πράγματι είναι.

            Αυτό το « άγιο Φως» κάθε Μ. Σάββατο αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο και με δέος το παραλαμβάνει ο πατριάρχης για να το μεταδώσει στους πιστούς με το χαρμόσυνο ύμνο: « Δεύτε λάβετε Φως …».

            Ας ευχηθούμε και κατά το φετινό Πάσχα, μετά τον Γολγοθά που διέρχεται η χώρα μας, να ψάλλουμε τον πασχάλιο ύμνο: « Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα και ούτω βοήσωμεν. Χριστός Ανέστη…». Αμήν.