Η ουσία της πτώσης του ανθρώπου κατά την ορθόδοξη θεολογία, έγκειται στην παράβαση του θείου θελήματος και στη διάσπαση της κοινωνίας του με τον Θεό. Πρόκειται για την απόφαση αυτονόμησης του ανθρώπου έναντι του Θεού. Ήθελε πορεία ζωής με το Θεό απόντα. Έτσι εμφανίζεται το κακό, το οποίο δεν είχε ούτε αιώνια αρχή, ούτε ήταν ένα φυσικό όν, ούτε ένα δημιούργημα. Απλώς ήταν η απουσία του αγαθού, που ταυτίζεται με τον Θεό.
Επίσης το κακό δεν ταυτίζεται με το
ανθρώπινο σώμα, το οποίο από την αρχή ήταν ναός και κατοικητήριο του Θεού. Αυτό
σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να το θεωρούμε ως δημιούργημα του Θεού. Σε κάθε
περίπτωση τα κακό δεν μπορεί να έχει ως πηγή του την ανθρώπινη σάρκα ή τον
κόσμο. Το κακό εισήλθε στον κόσμο μέσω της αμαρτίας , του διαβόλου, ο οποίος
είναι η αιτία του κακού.
Η
εμφάνιση του στον πρώτο άνθρωπο έχει ως αιτία την ελεύθερη βούληση, που
διατέθηκε θετικά προς αυτό. Στην
ανθρώπινη φύση υπάρχουν βέβαια προϋποθέσεις για την εμφάνιση του κακού. Τέτοιες
είναι η τρεπτότητα και η δυνατότητα
φθοράς και αλλοίωσης της ανθρώπινης φύσεως. Υπάρχει όμως και η δυνατότητα της
αφθαρσίας, του αναλλοίωτου και του αναπότρεπτου προς το κακό. Κι’ αυτό αποτελεί
τη μεγαλύτερη απόδειξη για τη μη ταύτιση του κακού με την ανθρώπινη φύση.. Όπως
ο άνθρωπος καταφάσκει στο κακό, έτσι μπορεί να καταφάσκει και στο αγαθό,
κάνοντας καλή ή κακή χρήση του αυτεξουσίου.
(
Απ. Νικολαίδη, καθ. Θεολ. Παν. Αθηνών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου