Εκκοσμίκευση και ηθικισμός : 2 εχθροί της Εκκλησίας

            Δύο συμπληγάδες που συνθλίβουν την Εκκλησία είναι η εκκοσμίκευση και ο ηθικισμός και καλείται να διέλθει αλώβητη απ’ αυτές. Η Εκκλησία καλείται να κομίσει στην κοινωνία άγγελμα για τα μέγιστα και τα  τίμια της ζωής: την τέχνη της θεογνωσίας και της αυτογνωσίας, την επιστήμη της κοινωνικότητας και της οικολογίας.

            Οφείλει να προσφέρει λόγο κριτικό, ικανό να αναμετρηθεί με τα μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου: την παγκοσμιοποίηση και την πείνα, την κλωνοποίηση, τη μετανάστευση, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την ανεργία και τον πόλεμο, την απώλεια του νοήματος της ζωής και τη φυγή στα κάθε λογής ναρκωτικά.

            Η Εκκλησία έχει χρέος να προσφέρει αυθεντικά βιώματα για τον έρωτα και την αγωγή, την ποίηση και τη μουσική, την ψυχαγωγία, την οικονομία και την πολιτική. Προπάντων να καταθέσει λόγο για νίκη επί της φθοράς και του θανάτου- κάθε λογής θανάτου.

            Η Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο για να άγει τους ανθρώπους από τη φιλαυτία στη φιλαλληλία, ώστε να υποδέχονται στη ζωή τους τον όλως Άλλον και το άλλο. Η ετερότητα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αιτία ρήξης και εχθρότητας αλλά ως έναυσμα κοινωνίας και επικοινωνίας. Η διαφορά και η ενότητα μπορούν να συνυπάρχουν  αρμονικά μέσα στην αλήθεια. Διαφορά, δηλ. ασυγχύτως: σε κάθε αυθεντική σχέση τα πρόσωπα δεν συγχύζονται και δεν μαζοποιούνται. Ενότητα δηλ. αδιαιρέτως: σε κάθε αυθεντική σχέση τα πρόσωπα δεν απομονώνονται. Η υποδοχή του άλλου αποτελεί την ιδρυτική πράξη της ζωής.

            Όσον λοιπόν η Εκκλησία δεν εκπίπτει σε ηθικιστική μοιρολατρία, σε φολκλορικό κατάλοιπο του παρελθόντος, σε εθνοφυλετική ιδεολογία, τόσο θα υπηρετεί τη μεταμόρφωση της ζωής. Διαφορετικά θα προδίδει την αποστολή της και σε μια εποχή μεγάλων διαιρέσεων και βίαιων ανταγωνισμών, αντί να αποτελεί πανανθρώπινη πρόταση ζωής, θα αποτελεί ένα ακόμη συμβατικό θεσμό, ανούσιας διαμάχης άσχετων εχθρών και άσχετων φίλων.

( Σταύρος Φωτίου, « Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ»)