Εκείνο που συνήθως ονομάζουμε
αλλοτρίωση είναι η περιπέτεια ή η τραγωδία του ατομικού ανθρώπου σ’ ένα τάχα
καινούργιο και δυναμικό αλλά ουσιαστικά εχθρικό και ανέραστο περιβάλλον. Κατά
τον Ν. Νησιώτη, η ασυνείδητη πράξη του ανθρώπου να αποχωρισθεί από το εγώ του
και να στραφεί σε άλλες ιδέες, πράγματα και καταστάσεις, σε μια
αυτοεγκατάλειψη, μία λήθη του εαυτού του, που γίνεται βαρύτερη, όταν ο άνθρωπος
βλέπει τη σχέση του με τα πράγματα ως παραγωγή αγαθών στα πλαίσια του
οικονομικού συστήματος. Τότε γίνονται τα προϊόντα μας είδωλα που θρυμματίζουν
το είναι και το υπάρχειν. Και η
αλλοτρίωση γίνεται μια έννοια που περιγράφει ανεστιότητα κάτω από την κυριαρχία
του χρήματος και των υλικών αγαθών…….
Η αλλοτρίωση του νεοέλληνα ανθρώπου
ταυτίζεται με την αυτοεξορία του από την Εκκλησία των πατέρων του, που
συνοδεύεται από μία εμπαθή νοσταλγία, που μεταβάλλει τα δώρα της παραδόσεως της
σε ευκαιρίες φολκλορικής επίδειξης, σε διασκέδαση της καταναλωτικής πλήξεως
μας.
Η Εκκλησία είναι τοι ιατρείο του
αλλοτριωθέντος δια της αμαρτίας ανθρώπου από το Θεό. Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον
« ξένος και πάροικος», αλλά συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού».
Καταλλάσσεται με τους πάντες και τα
πάντα, μεταμορφώνει τη σχέση του σε αγαπητική κοινωνία. Έτσι διαφυλάσσεται από
την αλλοτρίωση, νικά τη δουλεία των παθών, την αιχμαλωσία της κακίας, που έχει
ως επικάλυμμα την ελευθερία.
Η αποεκκλησιοποίηση της ελληνικής
κοινωνίας είναι το τραγικό γεγονός που σφραγίζει την αλλοτρίωση μας. Για μας
αλλοτρίωση είναι πρωτίστως η έξοδος μας από την Εκκλησία και η εγκατάλειψη της
πίστεως μας και η υποταγή μας στην
αίρεση και τη μαγεία.
Ο άνθρωπος θα χρειασθεί πολλούς
πόνους ασκήσεως και περισσότερη χάρη του
Θεού για να αποξενωθεί από την αποθέωση
του, να πάψει να ζει ως αλλότριος, ανέστιος και άγνωστος, να περιφέρεται από
τόπο σε τόπο, την ώρα που θα μπορούσε να γιορτάζει και να χαίρεται, να αγαπά
και ν’ αγαπιέται στον κόσμο του Θεού και την Εκκλησία του.
Χωρίς τη χάρη του Θεού, με την αλλοτρίωση μας από το Άγ.
Πνεύμα, κατασκευάζουμε την κόλαση μας, επειδή κόλαση είναι « η εις το διηνεκές
από του πνεύματος αλλοτρίωσις» ( Μ .Βασίλειος).
Ο νόμος της χάρης, της ελευθερίας
του πνεύματος, είναι το θαύμα της Εκκλησίας, που τόσο λυσσαλέα επιδιώκει να
διαφθείρει η ιστορία, και το φοβερότερο να διαστρέψει τα μέλη της. Μόνο στην
Εκκλησία η ιστορία μπορεί να ξαναβρεί το μυστήριο της ή να υποφέρει τις ωδίνες ενός
τοκετού που θα μας προετοιμάσει για τη Βασιλεία του Θεού.
(«ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΖΩΗΣ». Συλλογικός τόμος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου