Υπάρχουν δύο ξεχωριστά κράτη που
απέχουν μεταξύ τους περίπου 300 χιλιόμετρα: Η Σλοβακία και η Σλοβενία. Επειδή
είναι κοντά κι έχουν παρόμοια σημαία και ονόματα, τα μπερδεύουν όλοι.
Όμως υπάρχουν και δύο ξεχωριστά
κράτη που απέχουν μεταξύ τους όσο ο ουρανός από τον Άδη: είναι το κράτος του
Θεού και το κράτος του διαβόλου. Παρ’ όλο που απέχουν χαωδώς και δεν έχουν
τίποτε κοινό μεταξύ τους, τα μπερδεύουν σχεδόν όλοι. Και περισσότερο οι μεγάλοι
και φαντασμένοι του κόσμου τούτου. Και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που
προκαλούν γέλια.
Η σύγχυση των δύο αυτών «κρατών» του πνευματικού χώρου
έχει την αφετηρία της σε δύο κυρίως παράγοντες.
Πρώτον στην ανθρώπινη άγνοια, στην
ανθρώπινη αδυναμία, στην αμέλεια και την αδιαφορία. Ξέρουν συνήθως όλοι, τι
είναι σωστό, αλλά αδιαφορούν ή αναβάλλουν διαρκώς να κατατοπιστούν σοβαρά μαζί
του, για να το απαντήσουν και να ζήσουν όπως θέλει ο Χριστός. Και αλληθωρίζουν
στα εύκολα και ηδονικά.
Δεύτερον στην πονηριά του διαβόλου
που παρουσιάζει τα θέματα όπως θέλει
αυτός. Συνήθως όμορφα, γλυκά, απολαυστικά, ανώδυνα, ίσως και «πνευματικά». Και
πρέπει να φοβάται κανείς την πανουργία του. Γιατί ακόμη και σε «άγγελο φωτός»
μπορεί να μετασχηματισθεί, όπως λέγει ο Απ. Παύλος, για να εξαπατήσει κάποιους
αφελείς στην χριστιανική ζωή. Και τότε δεν πιάνουν ούτε κάποιες αγαθές
προθέσεις, ούτε οι σφιγμένες γροθιές, ούτε ακόμη και οι λαοσυνάξεις με ντόρο
και συνθήματα. Ένα είναι που τον καίει: η ταπείνωση. Το να πούμε « εγώ δεν τα
ξέρω όλα, γι αυτό θα πάω να συμβουλευτώ τον πνευματικό της Εκκλησίας. Και θα
κάνω ό,τι πει ο πνευματικός, ακόμη κι αν το δικό μου φαίνεται στο δικό μου
μυαλό σαν πιο
Ενάρετη πράξη.
Ο μακαριστός Γέροντας Παίσιος αναφέρει το εξής:
Ένας νεαρός είχε μπλέξει μ’ ένα μάγο κι έκανε
κι αυτός μαγικά. Μετά έπαθε ζημιά, αρρώστησε και κατέληξε στο νοσοκομείο.
Μήνες ξοδεύτηκε ο πατέρας του μήπως και μπορέσει να βρει τι έχει. Όμως μάταια. Όλοι οι γιατροί δεν του έβρισκαν
τίποτε! Κι’ όμως είχε γίνει χάλια. Τι κάνει τότε ο διάβολος που δεν αφήνει τα
τσιράκια του να ξεφύγουν μέσα από τα χέρια του. Εμφανίζεται σαν τον Τίμιο
Πρόδρομο και του λέγει : "θα σε κάνω καλά, αν ο πατέρας σου κτίσει μία
Εκκλησία". Το είπε το παιδί στον πατέρα του, κι εκείνος είπε: « παιδί μου
είναι, όσα έχω να τα δώσω, αρκεί να γίνει καλά». Κι έταξε να κτίσει Εκκλησία.
Ο διάβολος έφυγε και το παιδί έγινε «καλά». Έκανε το….θαύμα ο δήθεν Πρόδρομος,
γιατί έβλεπε μακρύτερα.
Και ο γέρο-πατέρας- πάλι δεν
συμβουλεύεται πνευματικό- λέει: « εγώ έταξα να χτίσω Εκκλησία. Θα εκπληρώσω το
τάμα μου». Πούλησε ό,τι είχε απομείνει από τους γιατρούς, χρεώθηκε κιόλας
υπερβολικά με αποτέλεσμα όλη η οικογένεια να μείνει στο δρόμο.
Όμως τότε αγανάκτησαν τα υπόλοιπα
παιδιά του και είπαν: «Να λείπει αυτή η
τυραννική ορθοδοξία». Έγιναν Ιεχωβάδες και αποκόπηκαν με τον χειρότερο τρόπο
από τον Χριστό. Γι’ αυτό ο πατέρας του άρρωστου παιδιού- μάγου, που ήξερε τις
ενασχολήσεις του γιού του, θεώρησε πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό, να χτίσει
ένα ντουβάρι- έστω και για ιερό σκοπό- παρά να συμβουλευτεί πνευματικό, και να
εξομολογηθεί κι αυτός και ο γιος του τα καμώματά τους. Νόμισαν πως νίκησαν τον
διάβολο. Αλλά όχι με την περπατημένη οδό της Εκκλησίας : την εξομολόγηση και το
συνετό πνευματικό αγώνα, αλλά με αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν τετραγωνικά λογικό
και σωστό. Κι έτσι εκτροχιάστηκαν τελείως!
Να λοιπόν τι κάνουν οι μπερδεμένες
απόψεις στα θέματα της χριστιανικής ζωής. Γιατί δεν πρόκειται για μία λαθεμένη
ανάκρουση Εθνικού Ύμνου, αλλά για αιώνια ίσως καταστροφή.
Η αντιμετώπιση : Η ταπείνωση και η προσφυγή στο Χριστό
και την Εκκλησία Του. Είναι μονόδρομος!
( Αρχιμ. Γρηγ. Λίχας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου