"Εις μνημόσυνον αιώνιον των ηρωικώς πεσόντων αειμνήστων μαχητών και υπερασπιστών της Πόλης της καρδιάς και των ονείρων μας."

«Η ΠΟΛΙΣ  ΕΑΛΩ»!

          Ο μήνας Μάιος είναι ένας μήνας που πληγώνει τους Έλληνες και τον Ελληνισμό. Και τούτο γιατί στις 29 Μαΐου ημέρα τρίτη του έτους 1453, με την ανατολή του ηλίου, αλώθηκε η πρωτεύουσα της Ρωμιοσύνης, η Κωνσταντινούπολη. Την πτώση της στα χέρια των Αγαρηνών την έκλαψε όλος ο κόσμος, γιατί ο κόσμος όλος την λάτρευε και την είχε καμάρι του.

          Η ιστορία της πτώσης της στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να προκαλούν την ψυχή των Ρωμιών, έχει γίνει ένα διαρκές συναξάρι του Γένους μας. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να περιγράψει από την τραγωδία αυτή του Ελληνισμού; Όλα πληγώνουν και ματώνουν την καρδιά μας.

          Πώς μπορεί κανείς να μην συγκλονιστεί από τη μορφή  και τη συμπεριφορά του τραγικού αυτοκράτορα  της πτώσης, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και τη παροιμιώδη αυτοθυσία του! «Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν έστι, ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».  Αυτό είναι το διαχρονικό ήθος των Ελλήνων πάλαι τε και επ’ εσχάτων.

          Το τελευταίο προσκλητήριο είναι συγκλονιστικό. Ραγίζουν όχι μόνο οι καρδιές αλλά και τα λιθάρια.

          Ο αυτοκράτορας στις τελευταίες αυτές στιγμές συγκέντρωσε το λαό και του απηύθυνε το έσχατο προσκλητήριο: «Υμείς, ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι Δήμαρχοι και γενναιότατοι συστρατιώται και πας ο πιστός και τίμιος λαός. Σας παρακαλώ, στήτε ανδρείως. Ιδού, σας παραδίδω την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην Πόλιν, την πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων! Τώρα, αδελφοί, μη δειλιάσετε».

          Η επίθεση έγινε κοντά στην πύλη του Ρωμανού. Στη διάρκεια της μάχης πληγώνεται θανάσιμα. Όλοι τα έχασαν και πάγωσαν. Κυριαρχεί πανικός. Η «Πόλις Εάλω»! Ο κόσμος αλλόφρων τρέχει για να γλυτώσει από τη μανία των γενιτσάρων. Όταν ο αυτοκράτορας είδε να χάνονται τα πάντα και απέμεινε μόνος ζων, φώναξε: «Δεν υπάρχει Χριστιανός να κόψει το κεφάλι μου!». Την στιγμή εκείνη δύο Τούρκοι του  κατάφεραν θανάσιμο κτύπημα, ο ένας στο πρόσωπο και ο άλλος στον ώμο. Και αρχίζουν οι λεηλασίες και οι σφαγές τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

          Το τέλος της Πόλης ήταν  μια τραγική στιγμή για το Γένος μας. Μπορεί βέβαια να έπεσε η Πόλη, αλλά παρέμεινε η υπόσταση της. Δεν αλώθηκε ποτέ η πνευματική της ακτινοβολία. Από τότε έχουν περάσει 561 χρόνια και εξακολουθεί να προκαλεί το δέος σε παγκόσμιο επίπεδο και σ’ όλες τις γενεές των ανθρώπων. Η Πόλη είναι τόπος ιερός, ένδοξος, πονεμένος, τόπος γεμάτος αναμνήσεις. Η ιστορία της έγινε θρύλος στις συνειδήσεις των Ρωμιών και τόπος συναντήσεως ποικίλων συναισθημάτων.

          Η Πόλη, η Κωνσταντινούπολη, είναι μία πόλη που δεν έχει ιδιοκτήτη. Ανήκει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι κληρονομιά  της ιστορίας στην ανθρωπότητα, για να γνωρίζουν οι εκάστοτε γενεές την ευλογία του Θεού και το μεγαλείο του ορθοδόξου χριστιανικού πνεύματος, το οποίο  σεβάστηκαν οι αιώνες, αλλά το αγνοούν ή και το περιφρονούν οι σύγχρονοι νεοέλληνες ως βυζαντινισμό!

          Λίγος σεβασμός στην ιστορικές μας ρίζες δεν βλάπτει, ιδιαίτερα σήμερα που το θηρίο της παγκοσμιοποίησης θέλει να μας καταβροχθίσει και να μας αφανίσει ως λαό και Γένος.

     

π. γ. στ.