Με αφορμή τις Πανελλήνιες Εξετάσεις: Μια διαφορετική τοποθέτηση

  Είναι γεγονός ότι η σημερινή κοινωνία λειτουργεί με εξεταστική νοοτροπία για τον άνθρωπο, και όχι μόνο κάθε καλοκαίρι για του νέους που καλούνται να διαγωνιστούν  για την είσοδό τους στο Πανεπιστήμιο ή για την προαγωγή τους στο σχολείο τους. Κάθε μέρα στο χώρο της εργασίας μας, στην οικογένεια μας, στις προσωπικές μας σχέσεις εξεταζόμαστε από τους άλλους. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη ζωή, τα λάθη μας και οι επιτυχίες μας γίνονται αντικείμενο κριτικής από τους συνανθρώπους μας και από την κοινωνία.

          Ακόμη και στην πνευματική μας ζωή περνάμε εξετάσεις. Η τήρηση του νόμου του Θεού, η συνέπεια λόγων και πράξεων, οι αμαρτίες, η κρίση κατά τη Δευτέρα Παρουσία, μας συνοδεύουν στη σχέση μας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Οι εξετάσεις όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο αποτελούν ένα από τα οντολογικά γεγονότα στη ζωή του ανθρώπου.

          Κάθε σκέψη για εξέταση μας προκαλεί οπωσδήποτε ένα άγχος. Κάνουμε προετοιμασίες για να μην βρεθούμε ανέτοιμοι, κρύβουμε τον πραγματικό εαυτό μας για να μην μας απορρίψουν και προσπαθούμε να πετύχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, για να δικαιωθούμε μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, αλλά και του Θεού, και συμπεριφερόμαστε με βάση δύο κριτήρια κατά τους πατέρες της Εκκλησίας: Φοβόμαστε και αποφεύγουμε ό,τι θα δυσαρεστήσει τους άλλους και επιδιώκουμε το μισθό και πράττουμε ό,τι θα τους ευχαριστήσει.

          Και αυτό το βλέπουμε σε κάθε εξέταση. Ακόμη και στις πανελλήνιες εξετάσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια  στους νέους να διατυπώσουν τη δική τους γνώμη. Το οποιοδήποτε λάθος μπορεί να είναι μοιραίο. Αλλά και η ίδια η κοινωνία μπορεί να διαγράψει από τους επιτυχημένους όσους δεν συμφωνούν με τα δικά της κριτήρια και απορρίπτονται στις εξετάσεις που τους υποβάλλει κάθε μέρα. Το ίδιο όμως γίνεται και από κάποια μερίδα πιστών  απέναντι στους « αμαρτωλούς» συνδούλων τους.

          Οι πατέρες της Εκκλησίας μας κάνουν λόγο για  ένα τρίτο κίνητρο στη ζωή μας. Είναι η αγάπη και η υιότητα. Ο Χριστός δεν μας θέλει δούλους ή μισθωτούς, αλλά παιδιά Του, φίλους, που από αγάπη σ’ Αυτόν και τον συνάνθρωπο θα προσπαθούμε να δώσουμε ό,τι καλύτερο. Δεν μας κρίνει, αλλά μας σώζει. Δεν μας περνάει από εξετάσεις αλλά μας αγαπά και μας καλεί να νοιώσουμε την αποτυχία μας και να  αγαπήσουμε τον Ίδιο όπως και τον πλησίον μας. Το γνήσιο φρόνημα της Εκκλησίας  δεν είναι η απόρριψη, αλλά η μετάνοια και η συγχώρηση.

           Οι εξετάσεις των νέων μας, αλλά και του καθενός μας, μπορεί να οδηγήσουν στην επιτυχία των στόχων ή όχι. Αν ο άνθρωπος τις θεωρεί ως το τέρμα της ζωής και η αποτυχία σημαίνει την απόρριψη, τότε ο άνθρωπος βιώνει το φόβο και την απελπισία του δούλου. Αν η επιτυχία οδηγήσει σε καλό επάγγελμα, δόξα και τιμή, τότε ο άνθρωπος είναι ένας υπάλληλος της ζωής. Αν τώρα το αποτέλεσμα των κάθε είδους εξετάσεων κάνει τον άνθρωπο να λειτουργεί με περισσότερη αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, χωρίς εγωισμούς κ. τ. ο., τότε η ζωή θα πάρει ένα διαφορετικό νόημα. Και είναι αλήθεια ότι όλοι μας, νέοι και μεγαλύτεροι, έχουμε ανάγκη από τη σχέση αγάπης που αποτελεί τα μοναδική απάντηση στο εξεταστικό σύστημα που μας κυβερνάει. Ας κοπούμε εκεί. Θα μας περιμένει η  χαρά της βεβαιότητας της αγάπης του Θεού.

       Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο δρόμος της αγιότητας έχει πολλές αποτυχίες, αλλά και το ωραιότερο τέρμα: Μας περιμένει ο Ιησούς Χριστός.

    π. γ. στ.