Όσο σκληρά κι’ αν προσπαθώ, το βρίσκω αδύνατο να φτιάξω
τίποτε μεγαλειωδέστερο απ’ αυτές τις δύο λέξεις: Αγαπάτε αλλήλους- μέχρι το τέλος και δίχως εξαιρέσεις. Τότε όλα
είναι δικαιολογημένα και η ζωή φωτίζεται, ενώ διαφορετικά είναι μια ντροπή κι ένα βάρος…
Τα σώματα των συνανθρώπων μας πρέπει να τα
μεταχειριζόμαστε με περισσότερη φροντίδα από τα δικά μας. Η χριστιανική αγάπη
μας διδάσκει να δίνουμε στους αδελφούς μας όχι μόνο πνευματικά δώρα, αλλά επίσης
και υλικά δώρα. Ακόμη και το τελευταίο μας κομμάτι ψωμί πρέπει να δοθεί σ’
αυτούς. Η προσωπική ελεημοσύνη και η πιο πλατιά απλωμένη κοινωνική εργασία είναι το ίδιο δικαιολογημένη και αναγκαία.
Ο δρόμος προς το Θεό βρίσκεται μέσ’ από την αγάπη για τους
άλλους ανθρώπους και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Στην έσχατη Κρίση δεν θα ερωτηθώ
αν πέτυχα στις ασκητικές μου δοκιμασίες ή πόσες μετάνοιες έκανα καθώς
προσευχόμουν. Θα ερωτηθώ, αν έθρεψα τους πεινασμένους, αν έντυσα τους γυμνούς,
αν επισκέφθηκα τους αρρώστους και τους φυλακισμένους. Αυτά είναι όλα που θα
ερωτηθώ.
Μοναχή Μαρία των Παρισίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου