«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;»

Τη αυτή ημέρα μνήμη των ΑΓΙΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ γυναικών, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;»

            Το πρόβλημα τούτο είχον να αντιμετωπίσουν αι μυροφόροι. Τας απησχόλει, αλλά δεν ανέκοψε την μετάβασίν των εις το μνημείον του Διδασκάλου, δια να επιτελέσουν το μυροφόρον έργον των.

1.Συμβαίνει εν τούτοις να θάπτωνται όχι σπανίως και να καλύπτωνται από τον βαρύν λίθον της απογοητεύσεως τα υψηλά ιδανικά και αι κατά Χριστόν διαθέσεις και βλέψεις και κίνητρα πολλών ανθρώπων, κατ’ αρχήν χριστιανών. Και «τις αποκυλίση τον λίθον» και την ταφόπετραν, ίνα μη τα επικαθήσαντα εις την ψυχήν-και την καρδίαν και την συνείδησιν- προσχώματα καλύψουν και αφανίσουν τον ζήλον και την προς τα άνω έλξιν του χριστιανού;

Τις άλλος, ει μη ο Κύριος, ο αναστάς εκ νεκρών και διά της θείας Αυτού δυνάμεως αποκυλίσας τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Εφ’ όσον όμως δεν θα ανακοπεί εξ ορθολογιστικής σκέψεως η χριστιανική μας διάθεσις και δραστηριοποίησις.

2. Των μυροφόρων δεν ανεκόπη η πορεία προς το μνημείον εκ των δυσκολιών και των κινδύνων που ηδύναντο να διατρέξουν, και εκ του προβλήματος «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;» Έπραξαν ό, τι ηδύναντο, με θάρρος και αποφασιστικότητα, και με αγάπην πολλήν προς τον Κύριον, και με αφοσίωσιν εις το προς Αυτόν καθήκον.

Και ιδού. Δεν επρόφθασαν να ευρεθούν καν προ του προβλήματος, «και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος».

            Πράττοντες όθεν το εφ’ ημίν, με πίστιν και ενθουσιασμόν και εμμονήν εις το εκάστοτε χριστιανικόν καθήκον και χρέος, θα βλέπωμεν προπορευόμενον τον Κύριον και δίδοντα θαυμαστάς και αισίας λύσεις.

            Τα θαύμα και η συμπαράστασις του αγγέλου θα αποκυλίσει τον λίθον- θα άρει τας παρεμβαλλομένας δυσκολίας και αντιξοότητας- «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών». Παραδείγματα, εκ του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού βίου, δύνανται να αναφερθούν πολλά…

            Με τοιαύτας σκέψεις και τοιαύτην χριστιανικήν  κατανόησιν οφείλομεν να δεχώμεθα ό, τι η πίστις προς τον αναστάντα Κύριον μας υποδεικνύει ως καθήκον και ως φρόνημα και πεποίθησιν. Ο εκ του τάφου Αναστάς κύριος αναμένει και παρ’ ημών το μύρον το εύοσμον της αφοσιώσεως και τελείας και ανυποχωρήτου αγάπης μας προς Αυτόν.

Μητροπολίτου Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ»

(Εις ανάμνηση των επί γης και νυν εν ουρανοίς σεπτών ονομαστηρίων του σεπτού ιεράρχου)

π. Γ.