Ομιλία του Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κυρού Μελίτωνος (1913-1989) στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, την Κυριακή της Τυροφάγου, 8η Απριλίου 1970
Αδελφοί μου,
Είναι απλή η αλήθεια, καθαρή, ωραία, χαριτωμένη και στην τελευταία της ανάλυση η αλήθεια είναι αγάπη. Έτσι μας την παρουσίασε αυτός, που τόσο πολύ την επλησίασε: Ο Πλάτων. Έτσι μας την απεκάλυψεν ωσάν Ευαγγελικήν χάριν, ο Κύριος μας, την αλήθεια. Απλή, απλά. Εμείς την περιπλέξαμε. Εζητήσαμε το πέραν της απλότητος. Και αυτό δεν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει επέκεινα της αληθείας.
Ανεζητήσαμε την αλήθεια μέσα εις τους λαβυρίνθους της σοφιστείας, μέσα εις τους μαιάνδρους της αληθοφάνειας. Αλλ’ η αλήθεια, υπομονετική όπως είναι, σταθερή και ακεραία, επανέρχεται πίσω και κρούει την θύραν της ζωής μας. Έτσι την κρούει και σήμερα με την Ευαγγελική περικοπή, πού ακούσατε. Στην περικοπή δεν υπάρχει τίποτε ποιητική αδεία ή ως ρητορικόν σχήμα λόγου. Είναι απλή η αλήθεια. Σαφής ο λόγος του θεού. Τόσον σαφής και κατηγορηματικός, ώστε ούτε καν ανάγκην από ερμηνείαν έχει. Προσέξατε τι είπε: Απλά και αληθινά πράγματα: Εάν δεν συγχωρήσετε τους ανθρώπους δεν θα σας συγχώρηση ο Θεός. Το φαντασθήκατε ποτέ αυτό, ότι η θεία συγχώρησις εξαρτάται από την συγχώρησι του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπόν του; Και όλα τα άλλα, όλα τα δήθεν αγαθά μας έργα, όλος ο μοντανισμός μας, όλη η μέριμνα μας διά την σωτηρίαν των άλλων, όλη η κρίσις μας περί του κόσμου από του ύψους της δήθεν αρετής μας, όλα αυτά δεν έχουν καμμίαν αξίαν και δεν μπορούν να φέρουν την Θεία συγχώρησιν, εάν δεν συμπληρωθούν με την συγγνωμικότητά μας προς τον συνάνθρωπόν μας.
Και αυτό μάς λέγεται από τον Κύριον αυτή την στιγμήν, που εισερχόμεθα εις την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν και μάς λέγεται εν συνάφεια με ό,τι μας έχει λεχθή τις τρεις προηγούμενες Κυριακές του Τριωδίου.
Την πρώτην Κυριακή, μάς είπε πως ο Τελώνης δικαιώθηκε, ο Φαρισαίος όχι. Την δεύτερη Κυριακή, μας είπε πως η μετάνοια του άσωτου έγινε δεκτή, ο άσωτος λυτρώθηκε, ενώ ο πρεσβύτερος αδελφός, ο δεύτερος άσωτος, η τραγική μορφή της παραβολής, έμεινε ανεξιλέωτος μέσα στην αυταρέσκεια του και αμέτοχος εις την παγκόσμια χαρά της σωτηρίας. Την τρίτη Κυριακή, μας απεκάλυψε το πλέον καταπληκτικό μυστικό των έσχατων, ότι η ανθρωπότης όλη θα κριθή με το πλέον απίθανο μέτρο. Το πλέον παράδοξον, επειδή είναι θείον μέτρον. Με τι; Με την ταυτοπροσώπησι του θεού προς τον ελάχιστο άνθρωπο. Τον γυμνό, τον πεινασμένο, τον διψασμένο, τον άρρωστο, τον ξένο, τον από οιαδήποτε αιτία σε φυλακή πεταμένο. Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου, των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Εφ' όσον ουκ εποιήσατε, ουδέ εμοί εποιήσατε. Διότι, εγώ ήμουν αυτός ο πεταμένος, ο περιφρονημένος άνθρωπος. Και, αδελφοί μου, το θεανδρικόν μυστήριον προχωρεί: Εάν δεν συγχωρήσετε δεν θα συγχωρηθήτε. Και περαιτέρω: μη υποκρίνεσθε, γίνετε απλοί και ακέραιοι. Αν έχετε και την ελάχιστη αρετή προσποιηθήτε πως δεν την έχετε. Κρύψτε την, τότε την βλέπει ο Θεός, τότε αυτή φέρει καρπόν είς τό φανερό. Μην είσθε σκυθρωποί και βλοσυροί, για να φαίνεσθε άγιοι. Ποτέ δεν κάνει επίδειξι η αγιότης. Την αισθάνονται οι άνθρωποι και την ροφούν όπως το άρωμα του ρόδου, το όποιο δεν εξαγγέλλει ούτε την ομορφιά του, ούτε τη χάρι του, ούτε το άρωμα του. Και ακόμη, μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της Γης. Και δεν εννοεί, βέβαια, μόνον τους περιουσιακούς, μα ο,τιδήποτε θεωρούμεν ως πολύτιμον αγαθόν και διά την απόκτησιν του όποιου είμεθα έτοιμοι να μετέλθωμεν κάθε μέσον έννομο ή άνομο και για το όποιο πολύτιμο αγαθό είμεθα έτοιμοι να πουλήσουμε και αυτή την καρδιά μας. Γιατί, αλήθεια, είπεν ο Κύριος ότι εκεί όπου είναι ο θησαυρός του ανθρώπου, εκεί είναι και η καρδιά του.
Αδελφοί μου, θα σταθώ δ' ολίγον εις το πρώτο σημείον, της αλληλοσυσχετίσεως της Θείας συγχωρήσεως προς την ανθρωπίνην. Δεν υπάρχει βαθύτερη θεολογική αλήθεια από αυτήν. Μας εισάγει εις το μυστήριον της σωτηρίας. Συγχωρούντες τον συνάνθρωπόν όχι μόνον κατανοούμεν, συνειδητοποιούμεν και κατακτώμεν την θείαν συγχώρησιν, αλλά και συμπράττομε στη σωτηρία μας. Σωζόμενοι, σώζομεν και σώζοντες σωζόμεθα. Είμεθα αλληλέγγυοι ως ανθρώπινο γένος. Συγχωρούντες λυπούμεθα ως μοναδική ανθρωπινή προσωπικότης. Όσοι δεν έχετε ποτέ συγχωρήσει στη ζωή σας, τότε, μετά τον Κύριο, υπάγετε και ερωτήσατε τον ψυχίατρο σας: που οφείλονται όλαι αι ψυχώσεις, νευρώσεις, πλέγματα, τα οποία, χωρίς να το θέλετε, κατευθύνουν πολλάς φοράς περίεργον κοινωνικήν συμπεριφοράν σας; Και αντιστρόφως, σεις που έχετε συγχωρήσει, αναγνωρίσατε και ομολογήσατε, πέραν της Κυριακής δικαιώσεως, τι εσωτερική βαθειά ελευθερία έχετε αποκτήσει.
Και τώρα έρχομαι εις το δεύτερο σημείον της περικοπής: Αυτό της υποκρισίας. Τίποτε δεν καυτηρίασε ο Κύριος τόσο πολύ, όσο την υποκρισία.
Και ορθώς, εις αυτήν είδεν, ότι υπάρχει πάντοτε ο μεγαλύτερος παραπλανητικός κίνδυνος, δηλαδή το εωσφορικόν αγγελοφανές φως. Είναι πράγματι φοβερή η δύναμις της υποκρισίας. Τόσο γι' αυτόν που τη ζή και την ασκεί, όσο και γι' αυτούς που την υφίστανται.
Και είναι επικίνδυνη ή υποκρισία, γιατί ανταποκρίνεται προς βαθύτατον ψυχολογικόν αίτημα του ανθρώπου. O άνθρωπος θέλει να φανή αυτός πού δεν είναι. Ακόμη και ενώπιον του εαυτού του και ενώπιον του θεού. Και έτσι ξεφεύγει από την αλήθεια και την απλότητα και φυσικά και από την μετάνοιαν και την σωτηρίαν.
Σε λίγες ώρες έξω από αυτόν τον ναόν, έξω από την γαλήνην του, εις τους δρόμους αυτής της Πολιτείας, θα παρέλαση ο Καρνάβαλος. Μη τον περιφρονήσετε και μη τον χλευάσετε και μη με κατακρίνετε, πού τον αναφέρω αύτη τη στιγμή. Δεν είναι καθόλου άσχετος με το μέγιστο πρόβλημα της υποκρισίας. Να τον προσέξετε εφέτος τον Καρνάβαλο με σεβασμό και βαθύ στοχασμό. Είναι πανάρχαιο το φαινόμενο και είναι φαινόμενο βαθύτατου και αγχώδους αιτήματος της ψυχής του άνθρωπου, να λυτρωθή από την καθημερινή του υποκρισία με μίαν έκφρασιν ανωνύμου, διονυσιακής νέας υποκρισίας.
Είναι τραγική μορφή ο Καρνάβαλος.
Ζητεί να λυτρωθή από την υποκρισίαν υποκρινόμενος.
Ζητεί να καταλύση όλες τις ποικίλες προσωπίδες, πού φορεί κάθε μέρα με μία νέα, την πιο απίθανη.
Ζητεί να εκκενώση ό,τι υπάρχει απωθημένο μέσα στο υποσυνείδητό του και να ελευθερωθή, αλλά ελευθερία δεν υπάρχει, η τραγωδία του Καρνάβαλου παραμένει άλυτη.
Το βαθύτατο αίτημά του είναι να μεταμορφωθή. Εδώ, λοιπόν, είναι η θέσις της Εκκλησίας, κοντά στον Καρνάβαλο. Σ' αυτόν πού ζητεί μεταμόρφωση, το κεντρικό κήρυγμα της Ορθοδοξίας. Τη μεταμόρφωσι. Να μη τον καταδικάσουμε, λοιπόν, τον Καρνάβαλο, αλλά να σταθούμε και κάτω από την προσωπίδα του να ακούσωμε την αγωνία του, την έκκλησί του και το δάκρυ του. Επαναλαμβάνω, της Ορθοδοξίας το βαθύτερο κήρυγμα ζητεί ο Καρνάβαλος, περιφερόμενος εις τους δρόμους της Πολιτείας: Τη μεταμόρφωσι.
Και είναι ο ειλικρινέστερος και εντιμότερος των υποκριτών. Ίσως θα νομίσετε, ότι αστειεύομαι. Απολύτως όχι. Δεν υπάρχει σοβαρώτερο πρόβλημα αύτη την ώρα δια την Εκκλησίαν. Δεν είναι δυνατόν η Εκκλησία, και μάλιστα η Ορθόδοξος, η δική μας Εκκλησία, να νοηθή ως άσχετη προς τη ζωή, προς τους καιρούς, προς την αγωνίαν αυτής της ώρας, προς τα φλέγοντα προβλήματα αυτής της στιγμής, απλώς ως πόλις επάνω ορούς κειμένη και θεωρούσα τα περί αυτήν. Ως Εκκλησία είμεθα εμπεπλεγμένοι εις την πορείαν του γένους των ανθρώπων, εις την μεγάλην αυτήν περιπέτεια, που ονομάζεται Ιστορία, άγουσα εις την τελείωσιν των εσχάτων. Υποκρινόμενοι την χθες, απουσιάζομεν από την σήμερον και η αυριον έρχεται άνευ ημών.
Ομιλών εις την 4ην Πανορθόδοξον Διάσκεψιν της Γενεύης, είχον ειπεί: «Η χθες παρήλθε προ πολλού, ούτε καν την σήμερον ζώμεν, μας προέλαβεν η μεθαύριον». Το επαναλαμβάνω αυτό σήμερον εντονώτερον. Διότι είναι η πέραν της αυτάρκους υποκρισίας αλήθεια, η απλή, η ευκολωτέρα αντιμετώπισις των προβλημάτων είναι να τα χλευάση και να τα κατακρίνη κανείς και να αντιπαρέλθη, όπως ο Ιερεύς και ο λευΐτης της Σαμαρειτικής παραβολής. Αλλά η πληγή είναι εδώ και κράζει. Ποιος μπορεί υπευθύνως να μας πη, ότι είναι έξω κάθε ιστορικής, εξελικτικής πραγματικότητας όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα και φαινόμενα της νέας γενεάς της ανθρωπότητος, η έξαλλη μουσική, οι έξαλλοι χοροί, η έξαλλη επένδυσις, όλη αυτή η παγκόσμιος επανάστασις της νεολαίας;
Άν όλοι οι μικρόνοες, όλοι οι εθελατυφλούντες, όλοι οι παρελθοντολόγοι και εγκαυχώμενοι δια την αρετήν της εποχής των συνωμοτήσουν, δια να κατακρίνουν όλα αυτά τα πράγματα, η Εκκλησία έχει χρέος να σταθή με θεανδρικήν κατανόησιν, ενανθρωπιζομένη όπως ο Κύριος της εν μέσω ενός νέου κόσμου, πού έρχεται μακρόθεν, και να ακούση αυτή την αγωνιώδη κραυγήν, πού αναπηδά από όλα αυτά τα θεωρούμενα από μας έξαλλα πράγματα. Κάτι έχει να μας πή με όλα αυτά τα φαινόμενα αυτός ο κόσμος, που έρχεται νέος εις το προσκήνιον της Ιστορίας. Τα νομιζόμενα έξαλλα δι' ημάς τους παλαιούς, όταν λάβωμεν ύπ' όψιν το φοβερόν γεγονός, ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η τεραστία απόστασις, που υπάρχει στη διαδοχή των γενεών, δηλαδή η γενεά, η οποία έρχεται έπειτα από εμένα έχει απόστασιν τριών γενεών. Πώς έχομεν την αξίωσιν να την κατανοήσωμεν ημείς αυτήν την νέαν γενεάν, που έρχεται, εάν δεν είμεθα Εκκλησία Χριστού συνεχώς ενανθρωπίζομένη, συνεχώς μεταμορφουμένη και συνεχώς μεταμορφώνουσα;
Ασφαλώς θα έχετε πληροφορηθη την εμφάνισι μιας νέας επιστήμης, της μελλοντολογίας, επιστήμης που ασχολείται με την διερεύνησην και την μελέτην προκαταβολικώς του μέλλοντος ενός απίθανου μέλλοντος διά τον κόσμον εις την προόρασιν του οποίου καλείται και η Εκκλησία. Τι υπάρχει εις το βάθος αυτής της νέας επιστήμης; Η νοσταλγία και αναζήτησις του προφητικού στοιχείου. Άνευ αυτού, η Εκκλησία είναι χωρίς πυξίδα. Με πλήρη γνώσιν αυτήν της ανάγκης και αυτού του αιτήματος των καιρών, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, υπό την εμπνευσμένην ηγεσίαν του μεγάλου Πατριάρχου Αθηναγόρου του Α', έχει συλλάβει το αίτημα του ανθρωπίνου γένους δι' ενότητα. Και είναι η μοίρα του προφητικού στοιχείου, ακόμη και εις αυτήν την Ιερουσαλήμ, «Ιερουσαλήμ η αποκτείνουσα τους Προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν. Πολλάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ως όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας και ουκ ηθελήσατε· ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος» (Ματθ. Κγ, 37-38). Αλλ' ο οίκος μας δεν θα μείνη έρημος. Τα νοσσία θα επισυναχθούν υπό την όρνιθα, την Μητέρα - Εκκλησία. Είναι η προφητεία του Κυρίου, είναι το θέλημα Του, η αγωνιώδης κραυγή της διαστημικής εποχής της Ανθρωπότητος.
Δεν θα επιζήσωμεν ως χριστιανικαί επί μέρους Εκκλησίαι καί Ομολογίαι του κύματος αυτού των επερχομένων, εάν δεν ενωθώμεν όλοι εν Χριστώ Ιησού. Είναι πλέον η ώρα να λυτρωθώμεν εκ της αντιπατερικής ιδέας, ότι η Εκκλησία μόνον μέχρις ενός ορισμένου σημείου της Ιστορίας ήτο δυνατόν να ερμηνεύση την θείαν Αποκάλυψην. Πρέπει, επί πλέον του πατερικού πνεύματος, να αναλάβωμεν ως Εκκλησία την θείαν υπευθυνότητα και τόλμην και γενναιότητα των Πατέρων και να θεολογήσωμεν τον Χριστόν, το Ευαγγέλιον και την Εκκλησίαν. Όχι με νομοκρατικήν Φαρμακίδειον, φερ' ειπείν, σωματειακήν αντίληψιν της Εκκλησίας, αλλά της Εκκλησίας ως Σώματος Χρίστου, ζώντος εν τη αναστάσει.
Αδελφοί μου,
Τώρα εισερχόμεθα εις την Αγίαν Τεσσαρακοστήν και στο βάθος μας αναμένει το δράμα, το θαύμα και το βίωμα της Αναστάσεως, το κατ' εξοχήν βίωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ας πορευθώμεν προς αυτό το όραμα και βίωμα, όχι ασυγχώρητοι, όχι μη συγχωρήσαντες, όχι εν νηστεία απλώς κρέατος και ελαίου, όχι εν υποκρισία, αλλά εν θεία ελευθερία εν πνεύματι καί αληθεία. Εν τω πνεύματι της αληθείας, εν τη αληθεία του πνεύματος.
Πηγή: Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κύρου Μελίτωνος, Λόγοι και Ομιλίαι, 1991, εκδ. Πανσέληνος
http://www.upatras.gr/inaos/ypokrisia.html
Ἱερός Ναός Τριῶν Ἱεραρχῶν Πανεπιστημίου Πατρῶν
14 σχόλια:
Μετά θλίψεως διαπίστωσα ότι συνταχθήκατε και εσείς εις το άρμα του καταραμένου οικουμενισμού. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει «ενότης» έξω από την Δογματική της Αγίας Ορθοδοξίας. Ο Μελίτων υπηρέτησε τον οικουμενισμό και πρόδωσε την Ορθοδοξία μαζί με τον εις την ομιλία αναφερόμενο Αθηναγόρα. Σας παρακαλώ εκ βαθέων να αποσυρθεί το βλάστημο αυτό άρθρο που αμαυρώνει την επαινετή σας προσπάθεια.
θα παρακαλούσα τον φίλο ανώνυμο να μας εξηγήσει σε ποια σημεία ακριβώς είναι βλάσφημο αυτό το άρθρο. Γιατί το διάβασα τρεις φορές και δεν βρήκα τίποτα μεμπτόν.
Παρακαλώ με στοιχεία και τεκμηριωμένα. Αλλιώς θα είναι ένας ακόμα υπερορθόδοξος με την κλασική συνήθεια : την επικόλληση ταμπέλας.
Από ταμπέλες και ρετσέτες αγαπητέ έχουμε χορτάσει τα τελευταία χρόνια. Από αφορισμούς, επίσης. Από επιχειρήματα , αντιθέτως , έχουμε λοιμοκτονίσει!!!
Πήγα και παρακολούθησα την νυχτερινή ποδαράτη, λες να είμαι υποκριτής; Είδα και το άρμα του Εφραίμ, Θεέ μου τι υποκρισία!!
«εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος», Β’ Κορ. στ’ 17
Περί Οικουμενισμού
Τι είναι ο Οικουμενισμός; Είναι η λεγόμενη κίνησις, για την "Ένωσι των Εκκλησιών" και των θρησκειών κατόπιν. Είναι η αντίχριστη προσπάθεια, που επιδιώκει ν' ανακατέψη την αληθινή πίστι, την Ορθόδοξο Εκκλησία με όλες τις Χριστομάχες αιρέσεις, με όλες τις κακοδοξίες και τις πλάνες, αρχής γενομένης με τον Παπισμό.
Το σύνθημα της ενώσεως το έχουν ωραιοποιήσει, σαν διάλογο αγάπης, σαν προσπάθεια θεία. Και όμως ο κεντρικός στόχος όλης αυτής της ιστορίας είναι να πλήξουν την Ορθοδοξία, να θολώσουν την έννοια του Δόγματος, να γκρεμίσουν, όπως ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία, που κρατάει ανόθευτη την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Παράδοσι, ώστε να μπορέσουν έπειτα οι αντίχριστες πλάνες και αιρέσεις να δουλέψουν ανενόχλητα για τον Πλάνο και ʼνομο των εσχάτων καιρών.
Ο Οικουμενισμός, σαν σχέδιο, είναι φοβερό και ύπουλο. Είναι σκοτεινό και επιδιώκει, με την μέθοδο του Δουρείου Ίππου, να επιτύχη την άλωσι της Πίστεώς μας. Κεντρικό του όργανο είναι το "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών". Και το Συμβούλιο αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με την Εκκλησία του Χριστού και Τον Ιδρυτή της.
Το όργανο, όμως, που κατευθύνει όλο αυτό το κύκλωμα, και που παλεύει, σατανικά, παντοιοτρόπως, να εξαλείψη την Εκκλησία του Χριστού είναι ο Αντίχριστος Σιωνισμός. Οι Σιωνισταί Εβραίοι κινούν τα νήματα της "Ενώσεως των Εκκλησιών". Και ονομάζουν Εκκλησίες όλες τις Πλάνες, ενώ είναι γνωστό, ότι μόνο ΜΙΑ είναι η Εκκλησία. Είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, ή όπως διατυπώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως, που συντάξανε οι ʼγιοι Πατέρες μας στις Οικουμενικές Συνόδους, είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μία είναι η Εκκλησία, όπως ήτανε τότε, τον καιρό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Οι Πλάνες και οι Αιρέσεις δεν μπορούν να ονομασθούν Εκκλησία. Ο Αρειανισμός δεν μπόρεσε να σταθή σαν Εκκλησία. Ο Παπισμός αυτοαποκαλείται εκκλησία, μα Εκκλησία δεν είναι, είναι Αίρεσις, Κοσμικό κατασκεύασμα, Πλάνη.
Και τώρα τι μας λένε οι Οικουμενισταί, οι "ενωτικοί"; Μας λένε να ενωθούμε. Με ποιους παρακαλώ; Με τους Βλάφημους Αιρετικούς, με τους Αντίχριστους; Να ενώσωμε την αλήθεια του Χριστού με το ψέμα του Διαβόλου;
Ναί! αυτό θέλουνε, να φύγωμε από την Αλήθεια, να φύγωμε από το Φως, να συνταυτιστούμε στο χάος, στην ασυναρτησία, στο ψέμα των Αιρέσεων. Αυτό θέλουνε, να χάσωμε την Πίστι, ώστε έτσι μ' ευκολία να πέσωμε στην πλάνη του Διαβόλου, στην παγίδα του Αντιχρίστου.
Τα αρρωστημένα αποστήματα θέλουν να μπουν στο υγιές σώμα της Εκκλησίας. Και γύρω από αυτή την απάτη, γίνονται υποκρισίες αγάπης, θεατρινισμοί, φιλήματα ποδιών.
(Το 1976 ο πάπας φίλησε τα πόδια του Πατριαρχικού εκπροσώπου Μελίτωνος).
Μα η αλήθεια του Χριστού δεν υπηρετείται με τέτοιες υποκρισίες. Θα ήταν ειλικρινής ο πάπας αντ' αυτού αν έλεγε, ότι καταδικάζει τις παπικές κακοδοξίες. Εν τούτοις διατηρεί και το "αλάθητο" και το "Φιλιόκβε" και την Ουνία.
Έχει ξεσκεπασθή, όμως, πια το προσωπείο του Οικουμενισμού. Ξέρομε, ότι οι πρώτοι και κύριοι στυλοβάτες του, είναι οι Εβραιομασώνοι. Σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού βρήκαν τον Οικουμενισμό σαν το πιο κατάλληλο μέσο να εξοντώσουν, όπως άδικα ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία. Σκοπός τους είναι να φύγη από την μέση ο Χριστός, ο Αληθινός Θεός, ο Οποίος δίνει την Σωτηρία του κόσμου. Επιδιώκουν να μην αναφέρεται, τελικά, πουθενά τ' όνομα του Χριστού. Επιδιώκουν μια πανθρησκεία, ένα συνονθύλευμα όλων των κακοδοξιών, όλων των αιρέσεων. Επιδιώκει ο Οικουμενισμός, κοσμική κι' όχι Χριστιανική αγάπη. Εγκαταλείψτε τον Χριστό! μας λένε μ' άλλα λόγια οι Οικουμενισταί, για να είμαστε αγαπημένοι!
Η φοβερή τούτη Παναίρεσις του Οικουμενισμού οδηγεί τους Ορθοδόξους, που πέφτουν στην πλάνη του, έξω από την Εκκλησία, στην απώλεια. Εκεί, που θέλει και ο Σατανάς.
Ο Οικουμενισμός λοιπόν, είναι ο δόλιος πρόδρομος του Αντιχρίστου στις μέρες μας. Για τους αντίχριστους σκοπούς του έχουν εργασθή και δουλεύουν, ακατάπαυστα, επιτελεία σκοτεινών δυνάμεων, Σιωνισταί και Μασώνοι.
Τελικός σκοπός του Σιωνισμού είναι να γίνη μια Πανθρησκεία, στην οποία βέβαια αρχηγός δεν θα είναι ο Χριστός, αλλά ο Αντίχριστος!
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αντίχριστος" του Αρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου, [3].
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗ
Ο οικουμενικός πατριάρχης, ο κύριος Βαρθολομαίος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ.Ε.», προβαίνει σε βαρυσήμαντες επισημάνσεις:
ΕΡ.: Ποια η γνώμη σας για την -θεωρηθείσα- ιστορική συγγνώμη του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β' στην Αθήνα; Καθίσταται μετά από αυτήν εφικτός ο διάλογος μεταξύ της Καθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας;
ΑΠ.: Η αίτησις συγνώμης του πάπα, ως εν μη σύνηθες γεγονός, έχει ασφαλώς ιστορική σημασίαν και επιπτώσεις, ανεξαρτήτως του ότι δεν συνωδεύετο από έμπρακτον αποκατάστασιν των δυναμένων να αποκατασταθούν συνεπειών των πράξεων διά τας οποίας εζητήθη η συγνώμη. Πάντως, ως εδηλώσαμεν τας ημέρας εκείνας εις την Ξάνθην, δεν είναι η πρώτη φορά που ο πάπας Ρώμης ζητεί συγνώμην από την Ορθοδοξίαν. Ιστορική θα παραμείνει η γονυκλισία του πάπα Παύλου ΣΤ' και ο ασπασμός υπ' αυτού των ποδών του πατριαρχικού απεσταλμένου Χαλκηδόνος Μελίτωνος εις την εκζήτησιν συγγνώμης διά το αμαρτωλόν παρελθόν, που έγινε το 1975 κατά τον εν Ρώμη εορτασμόν της δεκάτης επετείου της άρσεως των αναθεμάτων μεταξύ Ρώμης και νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), αι μεταξύ των οποίων σχέσεις έχουν ιστορίαν δεκαετιών. Αυτήν την έννοιαν μετανοίας και εκζητήσεως συγγνώμης είχε και η γονυκλισία και προσευχή του ιδίου πάπα εις την Αγίαν Σοφίαν (1967), εις τον τόπον όπου ήτο η Αγία Τράπεζα αυτής, επί της οποίας ο καρδινάλιος Ουμβέρτος είχε καταθέσει το ανάθεμα κατά του πατριάρχου Κωνσταντινούπολεως Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Εν τούτοις η επιρροή της αιτήσεως συγγνώμης και τώρα εις τας Αθήνας επί την συνέχισιν του διαλόγου δεν είναι καιρία, διότι τα θέματα του διαλόγου είναι θεολογικά και εκκλησιολογικά, δεν περιείχε δε η αίτησις συγγνώμης απάρνησιν καινοτομιών και των εσφαλμένων δογμάτων τα οποία εισήγαγε κατά καιρούς η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 15/07/2001
Ω, Ορθοδοξία!..
«..γλυκειά μάνα,
τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα,
και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας!
Πόσες εκείνος ο σταυρός απ΄ τα καμπαναριά μας
Στην αντηλιάδα ρίχνοντας τόσες χρυσές αχτίδες
Ρίχνει βαθειά μας, στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!»
Ποιητής Κρυστάλλης
2. Με τον Μπους στην Λεττονία να προσκαλεί Γεωργία & Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και συγχρόνως τον Πάπα (υπό την προστασία της Μοσάντ) να εύχεται την ένταξη της Τουρκίας και να χρησιμοποιεί το Φανάρι για να μαντρώσει και τους άλλους Ορθοδόξους, αυτά δεν είναι συναντήσεις κορυφής..
.. Είναι συντονισμένη εκστρατεία των 3 σκελών του ΝΑΤΟ (στρατιωτικού, πολιτικού & θρησκευτικού) να αλώσουν ολοκληρωτικά την Ανατολή.
3. Η ένωση, αν γίνει στο έδαφος της αλήθειας, θα εξυπηρετήσει το σχέδιο του Θεού και όχι το σχέδιο του Σατανά για την ενοποίηση της ανθρωπότητας προς υποδούλωσή της στον ερχόμενο Αντίχριστο.
4. Προς τι όλες αυτές οι ατέρμονες τσιριμόνιες;
«Αιρετικόν άνθρωπον, παράτησέ τον και απόφευγέ τον.. »
(Απ. Παύλος, προς Τίτον 3: 10,11)
5. Oικουμενικό Πατριαρχείο σημαίνει τον παγκόσμιο χριστιανισμό που αντιπροσωπεύει η ορθοδοξία ως το μόνο ορθόδοξο αληθές δόγμα.
Ο Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται επί ίσης όρης με τους αιρετικούς και με ένα σωρώ άλλες θρησκείες εκτός του χριστιανισμού αναγνωρίζοντας έτσι ότι η ορθοδοξία δεν αποτελεί την μόνη αδιαπραγμάτευτη αλήθεια αλλά ότι έχει ατέλειες που τη συμπληρώνουν τα άλλα δόγματα και θρησκεύματα.
Αποτελεί ή δεν αποτελεί αυτό λοιπόν ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ στα πλαίσια της επιδιωκόμενης παγκοσμιοποίησης ΚΑΙ της θρησκείας;;;
Δίκιο έχουν που τον κράζουν και δεν τον μνημονεύουν οι εσφιγμενίτες και απόλυτο άδικο έχει που πάει να τους εκδιώξει από τη μονή λειτουργώντας φασιστικά και καισαροπαπικά. (δλδ: ΔΙΩΚΩ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΤΟ ΘΕΛΩ)
6. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ:
Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.
http://www.analogion.net/Oikoumenismos/index.html
7. Φίλτατοι! Μη μας ξεγελούν ότι κάνουμε τάχα θεολογικό διάλογο. Πού τον είδατε; Τσιριμόνιες, και συμπροσευχές, βλέπουμε!
Με την συμπροσευχή οι «δικοί μας», είναι σαν από μόνοι τους να αναγνωρίζουν ότι είναι αιρετικοί, από μόνοι τους αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία, τασσόμενοι ίσοι προς ίσον με άλλα δόγματα.
Ο οικουμενισμός, λέει ότι δεν υπάρχει μία αλήθεια αλλά υπάρχουν πολλές αλήθειες διαφορετικές σαν ένα είδος πολύχρωμου ουράνιου τόξου που συνθέτονται σε μία. Γι' αυτό και το κίνημα της νέας εποχής έχει ως σύμβολο του το ουράνιο τόξο. Ε εγώ αυτές τις παγκοσμιοποιημένες μπούρδες τους, δεν τις δέχομαι.
Και ενώ αυτοί φέρονται προδοτικά, έχουν την απαίτηση (π.χ. από τους εσφιγμενίτες) στο όνομα της κακώς εννοούμενης «υπακοής», να εφαρμόζουν την σιωπή, που δεν είναι σύνεση και χρυσός, αλλά προδοτική στην περίπτωση αυτή.
Τι υπακοή και πράσινα άλογα! Όταν η Ορθοδοξία κινδυνεύει άμεσα να διαβρωθεί από την παναίρεση του οικουμενισμού... αυτοί τι;.. θα κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια (και σφιγμένα τα χείλια) και θα περιμένουν το τέλος της Ορθοδοξίας;;;
Δεν είναι όμως μόνο οι εσφιγμενίτες που αντιδρούν στον οικουμενισμό... Είμαστε και αρκετοί άλλοι.. Και πολλοί καλά κάνουν όσοι αντιδρούν.
8. Η συμπροσευχή με αιρετικούς, απαγορεύεται από τους ιερούς κανόνες, που είναι οι νόμοι της Εκκλησίας.
Ο Βαρθολομαίος, καταπατεί τους ιερούς κανόνες και παρανομεί, και πρέπει να του επιβληθεί η ποινή της καθαίρεσης.
Και όχι μόνο!
Πρέπει να αναγορευτεί και ως μεγάλος αιρετικός, αφού δεν καταπατεί μόνο τους ιερούς κανόνες αλλά και τους κρίνει σαν μη σωστούς (δηλώνει ότι δεν τους παραδέχεται), δηλώνει ότι αυτός θα τους αλλάξει!!!
9. Πραγματικός, Παποκαισαρισμός!
Τις δηλώσεις αυτές τις έχει κάνει δημόσια ο Βαρθολομαίος, και έχουν καταγραφεί στον εκκλησιαστικό Τύπο.
Είναι λάθος είπε, οι κανόνες αυτοί!
Στην ιστοσελίδα δε της Ο.Ο.Δ.Ε. (αντιαιρετικής τάχα) φιλοξενούνται απόψεις του οικουμενικού πατριαρχείου σύμφωνα με τις οποίες η απαγόρευση της συμπροσευχής αφορά τους αδύνατους, λέει, στην πίστη!
Και ποιοι είναι οι δυνατοί; Ο Βαρθολομαίος και η συνοδεία του; Και πώς τότε όταν συμπροσεύχονται είναι παρόντες σαν εκκλησίασμα και ορθόδοξοι που συμπροσεύχονται και αυτοί και παίρνουν μάλιστα και την «ευλογία» από τους αιρετικούς;
Άλλη ερμηνεία που δίνουν είναι ότι ο ορθόδοξος και μαζί και ο κάθε ένας (αιρετικός ή αλλόθρησκος) που προσεύχεται στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο, προσεύχεται στον δικό του Θεό ο καθένας, άρα αφού δεν απευθύνονται στο ίδιο Πρόσωπο, δεν θεωρείται συμπροσευχή το γεγονός αυτό, λένε, διότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες «ηνωμένες πνευματικά θελήσεις».
Τότε όμως όλοι οι σχετικοί κανόνες περί συμπροσευχών, χάνουν τελείως το νόημα ύπαρξής τους, αφού οι ορθόδοξοι προσεύχονται πάντα στον αληθινό Θεό και οι υπόλοιποι όχι.
Στριμώχτηκαν όμως τόσο πολύ οι οικουμενιστές, που στο τέλος έριξαν το προσωπείο και αποκαλύφτηκαν τι προδότες είναι.
Πρόσφατα, έφτασαν στο σημείο να λένε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση (π.χ. ο πρώην μητροπολίτης Πειραιά Καλλίνικος, και ο Αιγιαλείας Αμβρόσιος), ο δε επίσκοπος «Θερμοπυλών» (ηγούμενος στο μοναστήρι της Πεντέλης), έφτασε στο σημείο να λέει ότι ούτε καν τους προτεστάντες θεωρεί ως αιρετικούς, άρα δεν συντρέχει λόγος εφαρμογής των ιερών κανόνων (αφορισμός και καθαίρεση) κατά εκείνων των Ορθόδοξων που συμπροσεύχονται με όλους αυτούς!
10. Πρόσφατα, ένας διακεκριμένος θεολόγος της μητροπολιτικής περιφέρειας του Καλαβρύτων Αμβρόσιου, έλεγξε τον φιλοπαπικό Δεσπότη για κανονικά παραπτώματα.
Έντρομος τότε ο μητροπολίτης (που προέρχεται από τη χωροφυλακή) έσπευσε να τιμωρήσει αυθαίρετα τον θαρραλέο θεολόγο, επιβάλλοντάς του τον λεγόμενο «μικρό αφορισμό», δηλαδή το επιτίμιο της ακοινωνησίας. Δηλαδή, ο αιρετικός δεσπότης θα κοινωνάει κανονικά, και ο Ορθόδοξος θεολόγος θα εμποδίζεται!
Στο παρελθόν, είχα τακτική επικοινωνία (επιστολές, τηλεφωνήματα κ.λπ.) με τον μητροπολίτη αυτόν. Αναγκάστηκα όμως (πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια) να διακόψω τις σχέσεις μου μαζί του όταν μου έστειλε (όπως κάθε χρόνο) το ετήσιο εορτολόγιο της μητρόπολής του το οποίο τη φορά αυτή ήταν προκλητικά φιλοπαπικό. Σε αυτό, εκθείαζε ό,τι το παπικό, και έβριζε ό,τι το Ορθόδοξο!
Αναγκάστηκα να του γράψω (με Φαξ) να μη μου ξαναστείλει τέτοια σκουπίδια! Μου απάντησε με επιστολή καλλιγραφίας (με καρτούλα κ.λπ.) στην οποία προσπαθούσε με γαλιφιές και γελοία επιχειρήματα να δικαιολογηθεί. Δεν του απάντησα.
Τελευταία δε, διαβάζοντας τον «Ορθόδοξο Τύπο» ανακαλύπτω και νέο ολίσθημα του συγκεκριμένου αυτού δεσπότη. Στο εορτολόγιο του 2007 της μητρόπολης του Αμβρόσιου λοιπόν, υπάρχει ένα κατάπτυστο δημοσίευμα κατά του θεολόγου που προανέφερα, και κατά των Ιέρων κανόνων της Εκκλησίας.
Στο δημοσίευμα αυτό λοιπόν, οι Ιεροί Κανόνες ονομάζονται «σκωληκόβρωτα εκκλησιαστικά κιτάπια»!
Και για τον θεολόγο που υπερασπίζεται το κύρος τους, τι γράφει το ημερολόγιο του «Αγίου»; Δεν αρκεί, λέει, ο αφορισμός που του επιβλήθηκε από τον μητροπολίτη, αλλά του χρειάζεται και ένα καλό εκκλησιαστικό βρομόξυλο από ένα γεροδεμένο διάκο με εντολή της μητρόπολης!!!
ΟΥΣΤ, ΑΠΟ ΕΔΩ, ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ!
ΟΥΣΤ, ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΔΕΙΡΕΤΕ ΚΙΟΛΑΣ! ΟΥΣΤ!
11. Ρώτησε ένας πιστός τον πνευματικό του:
-Γέροντα, τι χρειάζεται για να πάω στον Παράδεισο;
-Το διαβατήριο της Ορθοδοξίας (του απάντησε).
-Φτάνει μόνο αυτό;
Και ο γέροντας, πικραμένος από το προδοτικό οικουμενιστικό πνεύμα της εποχής μας, συμπλήρωσε σκωπτικά:
-Χρειάζεται παιδί μου και η βίζα (θεώρηση) από τον Πάπα!
12. Οι οικουμενιστές, με πρώτο τον Βαρθολομαίο, αγκαλιάζουν τον διάβολο, το ψέμα.
Η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια και οι αιρέσεις είναι πλάνη, είναι δημιουργήματα του αρχιψεύτη διάβολου.
Όταν λοιπόν ο πατριάρχης εξομοιώνει με τα λόγια του και με όλες του τις κινήσεις όλα τα δόγματα και όλες τις θρησκείες με την Ορθοδοξία, πόσο περισσότερο σατανάς και αντίχριστος θα μπορούσε να γίνει;
13. Ο Χριστός είπε ότι ήρθε για να διαλύσει τα έργα του Διαβόλου.
Τα έργα του Διαβόλου, όμως, τα αγκαλιάζει ο οικουμενικός πατριάρχης!..
..Ο πατριάρχης! Που έχει αγάπη για ό,τι το αιρετικό, και μίσος για ό,τι το Ορθόδοξο, μίσος και για τον όποιον Ορθόδοξο Χριστιανό
Εφόσον αποδείχτηκε ότι κηρύσσεται αίρεση, το κρίσιμο ερώτημα πού πρέπει ν' απασχολεί κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό που αγωνιά για τη σωτηρία της ψυχής του είναι το εξής: «Ποια είναι, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, η ορθή θέση έναντι στην αίρεση;» Απάντηση: Η με βάση τον ΙΕ' Κανόνα της ΑΒ' Συνόδου αποτείχιση από τούς κηρύσσοντας την αίρεση επισκόπους, καθώς και από τούς εν γνώσει κοινωνούντες μετ' αυτών. Διότι οι Πατέρες καταδικάζουν όχι μόνον τούς πρώτους, αλλά και τους δευτέρους. Τούτο αποδεικνύεται με σαφήνεια στα ακόλουθα πατερικά χωρία, μικρό δείγμα από τα πάμπολλα που υπάρχουν:
1. Μέγας Βασίλειος: «Οίτινες τήν υγια ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογειν, κοινωνουσι δέ τοις ετερόφροσι, τούς τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μή αποστωσιν, μή μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».
2. Άγιος Κύριλλος 'Αλεξανδρείας προς τον λαό της Κων/λεως: «Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι [Νεστορίω], μήτε μήν ως διδασκάλω προσέχοντες . . . Τοις δέ γε των κληρικών, είτε λαϊκων δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθεισι παρ' αυτου, κοινωνουμεν ημεις, ου τήν εκείνου κυρουντες άδικον ψηφον, επαινουντες δέ μάλλον τους πεπονθότας (=παθόντας)».
3. Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «'Εχθρούς γάρ του Θεού ο Χρυσόστομος, ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνουντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο».
4. Του ιδίου: «Οι μέν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δέ, ει και τοις λογισμοις ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται».
5. Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πασαι αι Σύνοδοι και πασαι αι θειαι Γραφαί φεύγειν τούς ετερόφρονας παραινουσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι».
6. Του ιδίου: «Φεύγετε και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνία και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων. Ιδού εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμιν, ότι, ο μνημονεύων του Πάπα ως ορθοδόξου αρχιερέως, ένοχός εστι πάντα τα των Λατίνων εκπληρωσαι μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων και ο λατινοφρονων μετά των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της πίστεως λογισθήσεται».
7. Αγιορείτες Πατέρες προς αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον: «Και πώς ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα . . . ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, κάν ορθόδοξος είη ο αναφέρων».
8. Ζ΄ Οικ. Σύνοδος: «Τοις κοινωνουσιν εν γνώσει τοις υβρίζουσι καί ατιμάζουσι τας σεπτάς εικόνας, ανάθεμα».
9. Σύνοδος του 1351: «Τούς κοινωνουντας τούτοις [τοις παπικοις] εν γνώσει ακοινωνήτους έχομεν».
10. Το γνωστόν: «Ο κοινωνων ακοινωνήτοις ακοινώνητος έσται».
Συμπέρασμα
Είδαμε πιο πάνω, ότι το Οικ. Πατρ/χειο και αι κοινωνούσες με αυτό Εκκλησίες κηρύσσουν αίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο επίσημα, συστηματικά και απροκάλυπτα, λόγοις και έργοις. Είδαμε ακόμη ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας προτρέπουν τους πιστούς ν' αποτειχίζωνται από τους κηρύσσοντας την αίρεση επισκόπους, διότι άλλως καθίστανται εχθροί του Θεού. Συνεπώς, η κατηγορία κατά των Εσφιγμενιτών Πατέρων ότι είναι δήθεν «σχισματικοί», επειδή δεν έχουν κοινωνία με το Οικ. Πατρ/χειο και τους εν γνώσει κοινωνούντες μετ' αυτού, αποτελει φοβερή διαστροφή της αληθείας. Όσοι εκτοξεύουν την κατηγορία αυτή δεν παραδέχονται τουλάχιστον ένα από τα δύο:
(α) την κρυστάλλινη Πατερική διδασκαλία επί του θέματος πού μας απασχολεί, και δή τον ΙΕ' Κανόνα της ΑΒ' Συνόδου και
(β) ότι κηρύσσεται αίρεση. Όπως ανεφέρθηκε εισαγωγικά, δεν παραδέχονται το δεύτερο. Χάριτι Θεού, στο παρόν άρθρο αποδείξαμε ότι πλανώνται.
Οι οικουμενιστές, με πρώτο τον Βαρθολομαίο, αγκαλιάζουν τον διάβολο, το ψέμα.
Η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια και οι αιρέσεις είναι πλάνη, είναι δημιουργήματα του αρχιψεύτη διάβολου.
Όταν λοιπόν ο πατριάρχης εξομοιώνει με τα λόγια του και με όλες του τις κινήσεις όλα τα δόγματα και όλες τις θρησκείες με την Ορθοδοξία, πόσο περισσότερο σατανάς και αντίχριστος θα μπορούσε να γίνει;
Ανώνυμε, αυτά είναι τα επιχειρήματα που συμπέρανες με το άρθρο του Μελίτωνα "Περί υποκρισίας" ; Πας καλά ; Καταλαβαίνεις τι διαβάζεις ή εχεις ένα ψιλοπροβληματάκι ; Από που τα συμπέρανες όλα αυτά ; Από αυτό το άρθρο ; Τελικά είχα δίκιο που μίλαγα για ταμπέλες!!!
Και κάτι ακόμα. Η επιχειρηματολογία σου μου θυμίζει λιγάκι παλαιοημερολογίτη. Δεν πιστεύω να είσαι ; Μάλλον για ΓΟΧ σε κόβω. Πέστο, μη ντρέπεσαι. Κάνε την ομολογία σου.
Αν αγαπητέ, ανώνυμε, το δεύτερο ευαγγέλιό σου είναι η εφημερίς 'ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ" , τότε πολύ λυπούμαι οτι δεν υπάρχει οδός συνεννοήσεως. Όσο απίθανο είναι να μεταπείσεις έναν κομμουνιστή και ένα χιλιαστή, άλλο τόσο είναι να μεταπείσεις και ένα αναγνώστη του "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΡΥΠΟΥ". Καλή ανάγνωση και καλή διασκέδαση.
Εγώ νομίζω πως το μοναδικό πράγμα που μας σώζει είναι να αναφωνήσουμε όλοι : ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ, να βάλουμε στα μπαλκόνια μας μαύρες σημαίες και στο τέλος να πάμε και μια βόλτα στην ηρωική Ιερά Μονή Εσφιγμένου!!!
Επιτέλους, ας συνέλθουμε λιγάκι. Δεν τρώνε οι παπικοί. Η συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών πρέπει να θεωρείται μια ευκαιρία η Ορθόδοξη Αλήθεια να ακούγεται με παρρησία. Δεν πρέπει να κρυβόμαστε, γιατί αυτό δείχνει ενοχή, σύμπλεγμα κατωτερότητας και τελικά μειοδοσία για να μη πω προδοσία. Να πάμε, να συνομιλήσουμε και να πούμε την άποψή μας. Δεν τρώνε. Μη φοβάστε. Όποιος έχει την αλήθεια μαζί του ή καλύτερα όποιος είναι η αλήθεια δεν φοβάται κανέναν. Ο ίδιος ο Κύριός μας δεν συνομίλησε με πόρνες, με τελώνες, με φαρισαίους, με γραμματείς ; Όποιος έχεις αγαπητέ μου ανώνυμε την αλήθεια δεν φοβάται. Πολύ απλά.
Μη βλέπεις παντού φαντάσματα.
Το πιο πιθανόν είναι να κινδυνεύει η Ορθοδοξία από μας τους Ορθόδοξους, παρά από τους παπικούς!
Ντροπή σου να λες αυτές τις κουβέντες για την Ορθόδοξη Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» ρυπογόνο είναι το στόμα σου και όχι η αγωνιστική εφημερίδα.
(Καμία σχέση δεν έχω με τα ανωτέρω σχόλια.)
Πτυχιούχος Θεολογίας
Προσωπικά αυτά που με ενόχλησαν στην παρούσα ομιλία του Μελίτωνος είναι τα εξής:
1. "Δεν θα επιζήσωμεν ως χριστιανικαί επί μέρους Εκκλησίαι καί Ομολογίαι του κύματος αυτού των επερχομένων, εάν δεν ενωθώμεν όλοι εν Χριστώ Ιησού." Έτσι όπως είναι διατυπωμένη η φράση αφήνει όντως οικουμενιστική απώχρωση (κεκαλυμένη βέβαια) γιατί εξισώνει τη δική του (ορθόδοξη) "ομολογία" με όλες τις υπόλοιπες. Για νάναι σαφώς αντιοικουμενιστική η διατύπωσή του θα έπρεπε να γράψει "δεν θα επιζήσουν οι επιμέρους Χριστιανικαί Εκκλησίαι και Ομολογίαι..." διαχωρίζοντας έτσι τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
2."Είναι πλέον η ώρα να λυτρωθώμεν εκ της αντιπατερικής ιδέας, ότι η Εκκλησία μόνον μέχρις ενός ορισμένου σημείου της Ιστορίας ήτο δυνατόν να ερμηνεύση την θείαν Αποκάλυψην. Πρέπει, επί πλέον του πατερικού πνεύματος, να αναλάβωμεν ως Εκκλησία την θείαν υπευθυνότητα και τόλμην και γενναιότητα των Πατέρων και να θεολογήσωμεν τον Χριστόν, το Ευαγγέλιον και την Εκκλησίαν." Είναι φανερή η αγωνία του να βρεθεί θεολογικός λόγος στην εποχή του δηλαδή λόγος που να αγγίζει και να απαντά στα ερωτήματα των ανθρώπων της εποχής του. Και αυτό συνέβαινε ανέκαθεν στην Εκκλησία σε όλες τις εποχές. Ο θεολογικός λόγος όμως στην Εκκλησία δεν ήταν λόγος που "ανελάμβανε" κάποιος ή κάποιοι να "διεκπαιρεώσουν" και πολύ περισσότερο να "τολμήσουν" αλλά ήταν προϊόν της βιωματικής εμπειρίας των Αγίων και μάλιστα των Πατέρων της Εκκλησίας. Οι Άγιοι δηλαδή και οι Πατέρες της Εκκλησίας διατύπωναν στη γλώσσα της εποχής τους ό,τι βίωνε η Εκκλησία ανέκαθεν και οπωσδήποτε είχαν βιώσει οι ίδιοι. Άρα ο θεολογικός τους λόγος δεν ήταν προϊόν στοχασμού και μάλιστα τόλμης (που παραπέμπει σε καινοτομία) αλλά απλή διατύπωση σε ανθρώπινη γλώσσα θείων εμπειριών. Μάλιστα δε όχι χωρίς κάποιο ...σκόντο (βλ. Πατερική Θεολογία του π.Ιωάννου Ρωμανίδη) αφού το Θείον είναι τελείως απερίγραπτο από οποιαδήποτε ανθρώπινη γλώσσα και εγκόσμια σχηματοποίηση. Ο Θεολογικός λόγος δηλαδή των πατέρων άσχετα με το άν εξωτερικά φαινόταν να καινοτομεί ήταν πρωτίστως ποιμαντική υπόθεση και προσπάθεια, προσπάθεια δηλαδή να διασωθεί να διατηρηθεί και να συνεχισθεί η βιωματική εμπειρία της Εκκλησίας στα νέα μέλη της. Τέτοια θεολογία δεν έρχεται κατά παραγγελίαν ή πολύ περισσότερο κατ΄ εντολήν αλλά δίνει ο Θεός στην Εκκλησία Του στον καιρό που χρειάζεται φώτιση στους ανθρώπους που Εκείνος επιλέγει να ομιλήσουν και να διαφυλάξουν με το λόγο τους το ποίμνιο από τον εκάστοτε κίνδυνο.
Και μιά σημείωση: Για την Εκκλησία "θεολόγος" με τη γενική έννοια (έστω κι αν δε μιλάει)είναι ο άγιος αυτός που έχει εμπειρία θεώσεως. Και τέτοιους έχει πάντοτε η Εκκλησία. Με τη δε ειδική έννοια είναι μόνο τρείς...
Για την εποχή μας μπορούμε νομίζω να πούμε πως θεολογικό λόγο και μάλιστα συγκλονιστικότατο άσκησε ο γέροντας Σοφρώνιος Ζαχάρωφ στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ. Άρα ούτε από την εποχή μας έλειψε ο θεολογικός λόγος...
Θα ήθελα όμως να μου επιτραπεί να κάνω μία αναφορά στα σχόλια που γράφτηκαν. Προσωπικά είμαι "αθεολόγητος" (και με την εκκλησιαστική έννοια του όρου). Δε γνωρίζω ούτε τον π. Μελίτωνα ούτε τους περισσότερους από τους πατριάρχες και Δεσποτάδες. Ώστε δε μπορώ να ξέρω αν είναι οικουμενιστής ή όχι. Ακόμα κι αν είναι όμως δε σημαίνει αυτό ότι πρέπει να καταδικάζω το οτιδήποτε εκπορεύεται από το στόμα του. Ακόμα και στα γραπτά του πρέπει να γίνεται διαλογή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Καππαδόκες πατέρες και μάλιστα οι Βασίλειος και Γρηγόριος πολλά από αυτά που έγραψαν τα είχαν πάρει από τον Ωριγένη. Φυσικά τις κακοδοξίες του δεν τις πήραν. Έτσι έκαναν ένα είδος κάθαρσης των έργων του. Οστόσο δεν τον απέριψαν συλλήβδην. Διαφορετικά θα ήταν φανατικοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εκκλησία δεν αποστρέφεται τον αιρετικό αλλά την αίρεση. Και στις περιπτώσεις που συνιστά στα μέλη της να μην λένε ούτε καλημέρα στους αιρετικούς, το κάνει για να μην κινδυνεύσουν από τη συναναστροφή μαζί τους και όχι γιατί θεωρεί τα πρόσωπα βδελυκτά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των αναθεματισμών των αιρετικών. Και αυτό το κάνει χωρίς μίσος με μόνο κίνητρο την αγάπη της προς τα παιδιά της το ποίμνιό της. Γι΄ αυτό εξ άλλου έχουν άδικο εκείνοι που την Κυριακή της Ορθοδοξίας δε διαβάζουν τους αναθεματισμούς με το λογισμό ότι δήθεν "ο Χριστός μας είπε να αγαπάμε τους εχθρούς μας". Αυτό που κάνει η Εκκλησία δεν το κάνει με οργή και με μίσος αλλά είναι πράξη αγάπης προς τα μέλη της. Έτσι την αίρεση και μόνο αυτή απέκοπτε δια παντός τον δε αιρετικό μόνο άχρις ότου μετανοήσει. Άρα κάθε συλλήβδην απόρριψη κειμένου λόγω ταυτότητος του συγγραφέα αποτελεί πράξη φανατισμού και ζήλου ού κάτ΄ επίγνωσιν.
Όσον αφορά στο θέμα περί του αν πρέπει να αποκοπεί κανείς από τον νύν οικουμενικό πατριάρχη και κάποιους Μητροπολίτες που φέρεται να έχουν οικουμενιστικά φρονήματα θα παρατηρήσω ότι δεν είναι τόσο απλό το ζήτημα. Όταν δεν είμαστε άγιοι θα πρέπει να θέτουμε υπό αμφισβήτηση τους λογισμούς του μυαλού μας έστω κι αν μας φαίνονται ορθόδοξοι. Όσοι διατείνονται υπέρ της απόσχισης επικαλούνται το παράδειγμα (μάλλον μοναδικό) του Αγ. θεοδώρου του Στουδίτη ο οποίος μάλιστα δεν είναι και σίγουρο το τι ακριβώς έκανε (αν δηλαδή είχε ή όχι διακόψει το μνημόσυνο ή απλώς είχε ψυχραθεί με τον τότε οικουμενικό πατριάρχει. Οι αγιορείτες πατέρες εξάλλου που μαρτύρησαν επί του λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου δε γνωρίζω (ας με πληροφορήσει κάποιος που ξέρει) αν είχαν προηγουμένως διακόψει το μνημόσυνο. Οστόσο η τυχόν μνημόνευση δε τους εμπόδισε να κάνουν ανυπακοή στις αιρετικές παραγγελίες του πατριάρχη και στο τέλος να μαρτυρήσουν παίρνοντας και στεφάνι αγιότητος. Ώστε το ζήτημα της απόσχισης δεν είναι κάτι που λαμβάνεται εν βρασμό από τον πρώτο τυχόντα. Οι καθ΄ ομολογίαν άγιοι των ημερών μας καμμιά τέτοιου είδους παραγγελία δε μας άφησαν, αν και είναι φανερό ότι δε θα υπολόγιζαν κανένα άν ήταν πεπεισμένοι ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Γι΄ αυτό και οι κατά τόπους αποσχιζόμενοι παλαιοημερολογίτες είτε εσφιγμενίτες είτε άλλοι για λόγους δήθεν οικουμενιστικής τακτικής είναι αδικαιολόγητοι. Δείξτε μου ένα άγιο που να παραγγέλει κάτι τέτοιο να τον ακολουθήσω...
Δημοσίευση σχολίου