ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ !

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Με πολύ θράσος οι άπιστοι διακηρύσσουν την απιστία των, οι διάφοροι αιρετικοί προσπαθούν να διαδώσουν τις σατανικές των διδασκαλίες και πολλοί «σοφοί» αγύρτες από ανατολή και δύση επιδιώκουν να «φωτίσουν» τους νέους και τις νέες και να τους παρασύρουν στα σκοτεινά τους καταγώγια. Αν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι, αλλά επικίνδυνοι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στο σκοτάδι και το ψέμα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαδώσουν τις σατανικές τους ιδέες, εμείς οι χριστιανοί, που με τη Χάρι του Θεού ζούμε μέσα στο φως της Αναστάσεως και γνωρίζομε την αλήθεια του Χριστού, τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να κάνουμε ότι έκαναν οι Άγιοι Απόστολοι, ότι έκαναν οι Άγιοι και αι Αγίαι της Εκκλησίας μας και τα εκατομμύρια των Μαρτύρων, οι οποίοι με το αίμα τους υπογράφουν ότι η πίστη μας είναι αληθινή. Πρέπει παντού και πάντοτε πρώτα με τη ζωή μας και έπειτα με τα λόγια μας να ομολογούμε την πίστη μας, πρέπει να μιλούμε στους άλλους για τον Χριστό και την αλήθειά Του και για τα θαύματα, τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια της πίστεώς μας.

Μα γίνονται θαύματα στις μέρες μας; Γίνονται θαύματα στις μέρες μας διότι υπάρχει Θεός. Και ο Θεός είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος Πατέρας όλων των ανθρώπων και όταν θέλει επιτελεί θαύματα αποβλέπων πάντοτε στην ψυχική ωφέλεια και σωτηρία των ανθρώπων.

Αμέτρητα είναι τα θαύματα του Θεού, αμέτρητα είναι και τα θαύματα της Παναγίας μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποία ιδιαιτέρως κατά το μήνα Αύγουστο τιμούν οι πιστοί ψάλλοντες το Μικρό και το Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα. Θα ήθελα προς δόξαν του Θεού και της Παναγίας μας να σας διηγηθώ ένα θαύμα που με αξίωσε ο Θεός να ζήσω.

Κατά τα μέσα Ιανουαρίου 1983 έφεραν στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας ένα γεροδεμένο άνδρα 45 ετών από τη Θεσσαλονίκη, του οποίου είχαν καταπέσει οι δυνάμεις από άγνωστη αιτία. Οι γιατροί του έκαναν πολλές εξετάσεις, εγκεφαλογραφήματα, τομογραφίες κλπ., αλλά δεν έβρισκαν τίποτε. Στις 20 Ιανουαρίου το πρωί, ο ασθενής έπεσε σε κώμα. Οι γιατροί απεσύρθησαν στα ιδιαίτερά τους, διότι δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτε και μια νοσοκόμα είπεž «ο άνθρωπος πεθαίνει χωρίς οι γιατροί να ξέρουν την αιτία». Κατά τις 4 το απόγευμα μια κυρία πρότεινε στη σεμνή και πιστή σύζυγο του ασθενούς να κάνουμε Παράκληση στην Παναγία. Εκείνη ευχαρίστως συμφώνησε να προσευχηθούμε στην Παναγία και επειδή δεν ήταν εκεί ο ιερέας του νοσοκομείου, κάναμε μόνοι μας την Παράκληση. Ήμαστε συνολικά 10 άνθρωποι. Η των απηλπισμένων μόνη ελπίς ήταν και γι’ μας η μόνη ελπίδα. Κατά τη διάρκεια της Παρακλήσεως η πιστή σύζυγος έλεγε στον άνδρα της: «Κώστα μ’ ακούς; Κώστα, μ’ ακούς;», χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση. Φτάσαμε στο τροπάριο «Κακώσεως εν τόπω τω της ασθενείας ταπεινωθέντα Παρθένε θεράπευσον, εξ αρρωστίας εις ρώσιν μετασκευάζουσα». Όταν είπαμε τη φράση «ΠΑΡΘΕΝΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΝ», η Παναγία θεράπευσε τον ασθενή. Ο ασθενής εκείνη τη στιγμή σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο είπε: «Τι κάνει εκείνη η κυρία;», χωρίς να δείχνει κάποια από τις κυρίες που προσηύχοντο. Όλοι τότε νιώσαμε έντονα την παρουσία της Παναγίας και με ιερά συγκίνηση και με συναισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς την Παναγία ψάλλαμε:

«Άξιον εστιν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των σεραφείμ την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσα την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν».