Ο Άγιος Κυπριανός έλεγε: «έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία». Σήμερα ο λόγος αυτός είναι επίκαιρος και κατανοητός, παρά τις διάφορες αντιδράσεις πού μπορεί να προκαλέσει. Λόγω της σύγχυσης πού επικρατεί σήμερα ένας τέτοιος ριζοσπαστικός λόγος δημιουργεί δυσαρέσκειες ή και αντιπάθειες και τον κάνουν δύσκολο και απαράδεκτο.
Σήμερα πολλά πράγματα τα αναγνωρίζουμε ως αληθινά, αλλά δεν αντέχουμε να τα παραδεχθούμε, ότι όλα αυτά ρυθμίζουν τη ζωή μας. Και τούτο γιατί όταν απουσιάζει η πνευματική ωριμότητα συμπεριφερόμαστε σαν μανιακοί, γιατί ενώ γνωρίζουμε πόσο βλάπτει το αλκοόλ την υγεία μας, δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε, γιατί δεν έχουμε νοιώσει τα πρώτα συμπτώματα κάποιας αρρώστειας.
Το ότι, έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, μπορούμε να το διαπιστώσουμε ρίχνοντας μια ματιά στην νοοτροπία που επικρατεί στις σύγχρονες ιδιαίτερα δυτικές κοινωνίες, οι όποιες θέλουν να διακόψουν κάθε σχέση με τον χριστιανισμό και την Εκκλησία.
Η Εκκλησία μας προσφέρει πρότυπα σύμφωνα με τα οποία οφείλουμε να ζούμε. Και τέτοια είναι ο Ιησούς Χριστός, η Θεοτόκος, οι Απόστολοι, οι Άγιοι. Όλα αυτά τα πρότυπα δεν είναι κάποιες ιδέες, αλλά πρόσωπα που έζησαν και έδρασαν μέσα στην ιστορία. Έχουν βίο και πολιτεία και λόγο. Και μας άφησαν υπογραμμό τη ζωή και το λόγο τους.
Εκτός όμως από τους βίους και τους λόγους των αγίων, έχουμε και τα αγία μυστήρια που μας μεταδίδουν τη ζωή του Χρίστου. Με το βάπτισμα και το χρί¬μα και τη Θεία Κοινωνία παίρνουμε το φάρμακο της αθανασίας! Έτσι η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία παίρνει κάποια μορφή. Καθαρίζει την αμαυρωθείσα εικόνα λόγω της αμαρτίας και την οδηγεί στο «καθ' όμοίωσιν».
Μ' άλλα λόγια μέσα στην Εκκλησία αποκτούμε και ζούμε την αληθινή ζωή και βαδίζουμε προς την τελειότητα - μπαίνουμε σ’ ένα δρόμο που πρέπει συνεχώς να κινούμαστε προς την τελειότητα, διότι η στάση σημαίνει αδυναμία και οπισθοδρόμηση.
Η ζωή μας συνεχώς προχωρεί, τελειώνεται, θεώνεται. Έξω όμως από την Εκκλησία τα πράγματα είναι διαφορετικά και έχουν μια άλλη εξέλιξη.
Ειδικότερα σήμερα διαπιστώνουμε μια παντελή απουσία ανοδικής πορείας στην ανθρώπινη ζωή. Λείπουν ή είναι ελάχιστα τα πνευματικά πρότυπα.
Στις σημερινές κοινωνίες μας τα πάντα είναι ρευστά σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Έχει εγκαταλειφθεί το ουσιαστικό θεμέλιο της ζωής μας και έχει ξεθωριάσει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Όλα κινούνται επιφανειακά. Δεν ενδιαφέρει ή ψυχή του ανθρώπου, παρά μόνον το σώμα του και τα συναισθήματά του. Δηλ. το τι αισθάνομαι και τι ευχαριστεί τις σωματικές του αισθήσεις. Ταυτίζει τον εαυτό του με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του. Έτσι αγνοεί το βάθος του, την πραγματική του φύση. Όποτε από αυτό το σημείο εύκολα φθάνει κανείς στα άλογα πάθη που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και δεν έχει μέσα του πρότυπο και δύναμη για να διακρίνει τα πράγματα και να αποκαταστήσει την διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο.
Χωρίς χάρη και φωτισμό Θεού αφήνεται, να κάνει όσα δεν είναι σωστά. Αγνοώντας το Θεό και το νόμο Του παίρνει τον εύκολο δρόμο ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στη ζωώδη κατάσταση.
Μετά από αυτά καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό ρόλο έχει η Εκκλησία μας μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Ο σκοπός της είναι «ζητήσαι καί σώσαι το άπολωλός», και να του προσφέρει εμπειρίες για να γνωρίσει τον Θεό. Να φωτίσει με τον θεολογικό νόμο του το νόημα της ζωής και των πραγμάτων και να τον απομακρύνει από την ενστικτώδη ζωή.
Η Εκκλησία προσφέρει υψηλούς στόχους, πρότυπα ζωής και μορφές καλλωπισμένες από τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, ενώ έξω από αυτήν έχουμε την επικράτηση των ενστίκτων, τη χαμηλή και επίπεδη ζωή και τον εγκλωβισμό μας μέσα σε μια υλιστική πέρα για πέρα ευδαιμονιστική κοινωνία.
Είναι ή δεν είναι λοιπόν η Εκκλησία, η μοναδική ελπίδα σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου;
Σήμερα πολλά πράγματα τα αναγνωρίζουμε ως αληθινά, αλλά δεν αντέχουμε να τα παραδεχθούμε, ότι όλα αυτά ρυθμίζουν τη ζωή μας. Και τούτο γιατί όταν απουσιάζει η πνευματική ωριμότητα συμπεριφερόμαστε σαν μανιακοί, γιατί ενώ γνωρίζουμε πόσο βλάπτει το αλκοόλ την υγεία μας, δεν μπορούμε να το παραδεχθούμε, γιατί δεν έχουμε νοιώσει τα πρώτα συμπτώματα κάποιας αρρώστειας.
Το ότι, έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, μπορούμε να το διαπιστώσουμε ρίχνοντας μια ματιά στην νοοτροπία που επικρατεί στις σύγχρονες ιδιαίτερα δυτικές κοινωνίες, οι όποιες θέλουν να διακόψουν κάθε σχέση με τον χριστιανισμό και την Εκκλησία.
Η Εκκλησία μας προσφέρει πρότυπα σύμφωνα με τα οποία οφείλουμε να ζούμε. Και τέτοια είναι ο Ιησούς Χριστός, η Θεοτόκος, οι Απόστολοι, οι Άγιοι. Όλα αυτά τα πρότυπα δεν είναι κάποιες ιδέες, αλλά πρόσωπα που έζησαν και έδρασαν μέσα στην ιστορία. Έχουν βίο και πολιτεία και λόγο. Και μας άφησαν υπογραμμό τη ζωή και το λόγο τους.
Εκτός όμως από τους βίους και τους λόγους των αγίων, έχουμε και τα αγία μυστήρια που μας μεταδίδουν τη ζωή του Χρίστου. Με το βάπτισμα και το χρί¬μα και τη Θεία Κοινωνία παίρνουμε το φάρμακο της αθανασίας! Έτσι η ζωή μας μέσα στην Εκκλησία παίρνει κάποια μορφή. Καθαρίζει την αμαυρωθείσα εικόνα λόγω της αμαρτίας και την οδηγεί στο «καθ' όμοίωσιν».
Μ' άλλα λόγια μέσα στην Εκκλησία αποκτούμε και ζούμε την αληθινή ζωή και βαδίζουμε προς την τελειότητα - μπαίνουμε σ’ ένα δρόμο που πρέπει συνεχώς να κινούμαστε προς την τελειότητα, διότι η στάση σημαίνει αδυναμία και οπισθοδρόμηση.
Η ζωή μας συνεχώς προχωρεί, τελειώνεται, θεώνεται. Έξω όμως από την Εκκλησία τα πράγματα είναι διαφορετικά και έχουν μια άλλη εξέλιξη.
Ειδικότερα σήμερα διαπιστώνουμε μια παντελή απουσία ανοδικής πορείας στην ανθρώπινη ζωή. Λείπουν ή είναι ελάχιστα τα πνευματικά πρότυπα.
Στις σημερινές κοινωνίες μας τα πάντα είναι ρευστά σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Έχει εγκαταλειφθεί το ουσιαστικό θεμέλιο της ζωής μας και έχει ξεθωριάσει το ανθρώπινο πρόσωπο.
Όλα κινούνται επιφανειακά. Δεν ενδιαφέρει ή ψυχή του ανθρώπου, παρά μόνον το σώμα του και τα συναισθήματά του. Δηλ. το τι αισθάνομαι και τι ευχαριστεί τις σωματικές του αισθήσεις. Ταυτίζει τον εαυτό του με τις αχαλίνωτες επιθυμίες του. Έτσι αγνοεί το βάθος του, την πραγματική του φύση. Όποτε από αυτό το σημείο εύκολα φθάνει κανείς στα άλογα πάθη που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο και δεν έχει μέσα του πρότυπο και δύναμη για να διακρίνει τα πράγματα και να αποκαταστήσει την διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει για τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο.
Χωρίς χάρη και φωτισμό Θεού αφήνεται, να κάνει όσα δεν είναι σωστά. Αγνοώντας το Θεό και το νόμο Του παίρνει τον εύκολο δρόμο ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στη ζωώδη κατάσταση.
Μετά από αυτά καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό ρόλο έχει η Εκκλησία μας μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Ο σκοπός της είναι «ζητήσαι καί σώσαι το άπολωλός», και να του προσφέρει εμπειρίες για να γνωρίσει τον Θεό. Να φωτίσει με τον θεολογικό νόμο του το νόημα της ζωής και των πραγμάτων και να τον απομακρύνει από την ενστικτώδη ζωή.
Η Εκκλησία προσφέρει υψηλούς στόχους, πρότυπα ζωής και μορφές καλλωπισμένες από τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, ενώ έξω από αυτήν έχουμε την επικράτηση των ενστίκτων, τη χαμηλή και επίπεδη ζωή και τον εγκλωβισμό μας μέσα σε μια υλιστική πέρα για πέρα ευδαιμονιστική κοινωνία.
Είναι ή δεν είναι λοιπόν η Εκκλησία, η μοναδική ελπίδα σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου