Απέναντι στο θόρυβο των ημερών λόγω των καρναβαλικών εκδηλώσεων η Εκκλησία συνιστά ένα «μοντέλο» ζωής με προοπτική την αιωνιότητα και προτείνει ένα πρόγραμμα περισυλλογής και κατευνασμού των παθών. Το μοντέλο αυτό το υπαγορεύουν βαθύτερα αιτήματα της ψυχής που επιμένουν στην καλλιέργεια και την άσκηση των πνευματικών αγώνων όπου με την ανάπτυξη των εκκλησιαστικών αρετών επαναφέρει τη ζωή μας στην αρχική της ιερότητα.
Σ’ αυτές τις αρετές της Εκκλησίας αναφέρεται το σημερινό Ευαγγέλιο τονίζοντας τρία αξιοπρόσεχτα σημεία :
Α) την άφεση των παραπτωμάτων των συνανθρώπων μας
Β) την άσκηση της αληθινής νηστείας και
Γ) την αποφυγή συγκέντρωσης υλικού πλούτου και την επένδυση σε πνευματικά αγαθά.
Ας δούμε το καθένα χωριστά:
Α) η άφεση των παραπτωμάτων μας είναι βέβαια έργο της Εκκλησίας και το ασκούν οι πνευματικοί, ανήκει όμως σε όλους το έργο της συγγνώμης για πράξεις και παραλήψεις συνανθρώπων ιδιαίτερα όταν αυτές στρέφονται εναντίον μας. Αυτό σημαίνει, ότι αντιπαρέρχομαι και λησμονώ κάθε τι που θα στεκόταν εμπόδιο στην κοινωνία τα αγάπης μεταξύ μας συμβάλλοντας έτσι στον περιορισμό του κακού. Με τον τρόπο αυτό προάγω το αγαθό και προάγομαι σε αυτό. Δηλαδή γίνομαι «συνεργός Θεού» κατά χάρη (α Κορ. 3,9). Η σημασία της άφεσης υποδηλώνεται όμορφα στο στίχο της Κυριακής Προσευχής : «άφες ημίν τα ωφειλήματα υμων ως και ημεις αφιεμεν τοις οφειλετες ημων»(Ματθ. 6,12).
Β) στον τρόπο άσκησης της νηστείας αναφέρεται το δεύτερο σημείο της περικοπής που προκαλούσε τριβές ανάμεσα στους Εβραίους καθώς και στην υποκριτική της μορφή. Ο κίνδυνος σήμερα εντοπίζεται σήμερα μάλλον στην άνευ όρων κατάργηση της νηστείας. Αυτό όμως που τονίζεται στην Κ. Διαθήκη είναι η ουσιαστική άσκησή της. Η υποκριτική νηστεία την οποία ελέγχει αυστηρά ο Χριστός είναι ο μόνιμος κίνδυνος διαστροφής του περιεχομένου και του σκοπού της. Ο υποκριτής εφαρμόζοντας τους τύπους αντί της ουσίας γίνεται σκάνδαλο ενώ χάνει τους κόπους του. «αμην αμην λεγω υμιν, ότι απέχουσι του μισθού αυτων». Άλλη μορφή υποκρισίας μπορεί να εμφανιστεί πίσω από το ατημέλητο ντύσιμο και το σκυθρωπούς για να δοθεί η εντύπωση της αυστηρής τήρησης της νηστείας. Το φαινόμενο αυτό όπως είναι γνωστό και στις χριστιανικές κοινότητες συνδέεται και με άλλες μορφές διαστροφής όπως η τυπολατρία, η θρησκοληψία πράγματα που έβλαψαν την Εκκλησία προκαλώντας αιρέσεις και σχίσματα.
Γ) την απόκτηση και χρήση των υλικών αγαθών ευλογεί πάντοτε η Εκκλησία, όχι όμως και τον θησαυρισμό τον οποίο ο Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει ως «κλοπή αγαθών εις βάρος εκείνων που τα έχουν ανάγκη». Γιατί όλα τα αγαθά-υλικά και πνευματικά- είναι δωρεές του Θεού, προέρχονται από το Θεό και ανήκουν σε Αυτόν. Ο άνθρωπος είναι απλώς ο προσωρινός διαχειριστής τους. Ειδικότερα ο πλούσιος οφείλει να ενεργεί ως οικονόμος δωρεών και ως διανεμητής αγαθών με ευθύνη και υποχρέωση λογοδοσίας. Η εργατικότητα και η συμβολή του στην αύξηση του πλούτου τιμάται και εξαίρεται με το «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ», χωρίς δικαίωμα σπατάλης και αυθαίρετης εγωιστικής διαχείρισης. Τέτοια αντίληψη σημαίνει περιφρόνηση του Θεού και τεκμηριώνεται με τις φράσεις «όπου γαρ εστιν ο θησαυρος ημων εκεί έστε και η καρδία σου» (Ματ.6,21) και «ουδεις δυναται δυσιν κυριοις δουλευειν». Πρόκειται για το αμάρτημα της πλεονεξίας με τις θανατηφόρες επιπτώσεις της.
Την απαλλαγή των ανθρώπων από το ενδημικό αυτό πάθος εγγυάται μόνο η προοπτική της απόκτησης των αιωνίων θησαυρών σε αντίθεση με τους φθαρτούς και πρόσκαιρους. Τους αιώνιους αυτούς θησαυρούς παρουσιάζει η Εκκλησία μας ιδιαίτερα τη Μ. Σαρακοστή μέσα από τις κατανυκτικές ακολουθίες και ολόκληρη την πνευματική ζωή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου