Στέλιος Καζαντζίδης
Τη μάνα του όποιος έχασε
και ζει μες στην ορφάνια
μοιάζει σαν έρημο δεντρί
πλοίο χωρίς λιμάνια
Ότι κι αν είμαι σήμερα
κι όσο ψηλά κι αν πάω
τον ίσιο δρόμο στη ζωή
και την καλή μου προκοπή
σε σένα μάνα τα χρωστάω
Μάνα που με μεγάλωσες
με χίλιες δυο στερήσεις
σου εύχομαι σαν τα βουνά
μανούλα μου, μανούλα μου να ζήσεις.
Κι αν κάποτε σε γέμισα
βάσανα κι αγωνία
τά 'χεις ξεχάσει όλα πια
γιατί ποια μάνα στα παιδιά
κρατάει μίσος και κακία
Μάνα που με μεγάλωσες
με χίλιες δυο στερήσεις
σου εύχομαι σαν τα βουνά
μανούλα μου, μανούλα μου να ζήσεις.
2 σχόλια:
Μονο αυτο για την μανα?
Θα περιμενα κανεις ενα τοσο ευαισθητο μπλοκ να ασχοληθει περισσοτερο με την μεγαλη μορφη της μητερας.
Μια μητερα!
Το αφιερωμα στην μανα ωραιο και συγκινητικο.
Στην ενορια δεν εγινε σχετικη εκδηλωση?
Γιατι η εκκλησια δεν προβάλλει το εργο της μητερας?
Ευχαριστω.
Δημοσίευση σχολίου