Θρησκευτικότητα και πίστη

«…Ο άνθρωπος της πίστης ζει ουσιαστικά και γνήσια την εμπιστοσύνη του προς την άπειρη και ανέκφραστη με ανθρώπινους χαρακτηρισμούς αγάπη του Θεού. Βιώνει το ζωοποιό έλεος του Θεού, Δημιουργού των πάντων, που αναζωογονεί διαρκώς την πεπτωκυία φύση. Επιζητεί τη δικαιοσύνη και την κρίση του Θεού, αφού την ταυτίζει με το ασύλληπτο για τους ανθρώπους έλεός Του, που αναζητά λόγους όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να καταξιώσει- σώσει- αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο.

Ο άνθρωπος που βιώνει την παρουσία του Θεού στη ζωή του, δεν περιμένει την μετά θάνατο ζωή για να δικαιωθεί. Δεν στερείται κάτι, ώστε να περιμένει την ανταπόδοση. Αντίθετα νιώθει υπόχρεος για τη χάρη που του έχει προσφερθεί. Αυτή τη χάρη που εξαφανίζεται όποτε την θεωρεί ως ατομική του κατάκτηση και που πολλαπλασιάζεται όποτε τη μοιράζεται με άλλους…

…Ο άνθρωπος της πίστης γνωρίζει την ανεπάρκειά του. Βιώνει την απιστία του ως στέρηση, ως αποσυντονισμό. Ως αποπροσανατολισμό. Προσπαθώντας να είναι αυθεντικός καταγράφει την ανεπάρκειά του, αλλά χαίρεται γνήσια και πλήρως την κάθε στιγμή όταν, ξαναβρίσκοντας τον προσανατολισμό του, μπορεί να ξαναζεί την ομορφιά της ζωής. Ο Θεός για τον άνθρωπο της πίστης είναι η αστείρευτη πηγή του ανεφοδιασμού του, «ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός» που είναι πάντα εκεί για όποιον Τον θελήσει.»

(Από το βιβλίο: «Ρωγμές και Αγγίγματα» του Δημήτρη Καραγιάννη. Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ)

χ.π