H ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου

Την παραμονή της Κυριακής των Απόκρεω η Εκκλησία μας καλεί σε μια παγκόσμια ανάμνηση όλων «τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς , ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου». Αυτή πραγματικά είναι η μεγάλη ημέρα της εκκλησίας κατά την οποία προσευχόμαστε για τα κοιμηθέντα μέλη της.

Ποιο είναι το νόημα των προσευχών μας για τους νεκρούς;

Μήπως ζητούμε από τον Θεό να κάνει κάποια αδικία;

Βεβαίως όχι. Με την προσευχή μας αποδεικνύουμε ότι οι νεκροί δεν έζησαν μάταια. Μαρτυρούμε ότι μαζί με τα πολλά λάθη που έκαναν στη ζωή τους, βοήθησαν να φυτευτεί ο σπόρος της αγάπης.

Προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη και ευγνωμοσύνη και θυμόμαστε την παρουσία τους, ανάμεσά μας. Η προσευχή μας γι’ αυτούς πρέπει να στηρίζεται και από τις πράξεις μας.

Εάν στη ζωή μας δεν καρποφορεί ο σπόρος που αυτοί έσπειραν μέσα μας, τότε οι προσευχές μας γι’ αυτούς θα’ ναι αληθινά αδύναμες.

Πρέπει να είμαστε σε θέση να λέμε «κοίταξε χριστέ μου, αυτός ο άνθρωπος έζησε και μ’ έκανε να τον αγαπήσω, μου έδωσε παραδείγματα ν’ ακολουθήσω και τ’ ακολουθώ.» Και θα έλθει η ημέρα που θα μπορούμε να λέμε : «ό, τι καλό βλέπεις στη ζωή μου δεν είναι δικό μου. Εκείνος μου τα έδωσε, πάρε το και ας είναι αυτό προσφορά στη αιώνια μνήμη του, και ίσως – ίσως στη συγχώρησή του».

Η ζωή του καθενός μας δεν λήγει με τον θάνατό μας και την γέννησή μας στον άλλο κόσμο. Η παρουσία μας σφραγίζει όποιον συναντήσουμε.

Αυτή η ευθύνη συνεχίζεται και μετά θάνατον και έτσι οι ζωντανοί συνδέονται με τους κεκοιμημένους για τους οποίους και προσεύχονται.

Για τους τεθνεώτες, εμείς οι ζωντανοί δεν ανήκουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Για εμάς οι κεκοιμημένοι ανήκουν ακόμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η προσευχή μας γι’ αυτούς είναι ουσιαστική γιατί εκφράζει την πληρότητα της κοινής μας ζωής.

«Μνήσθητι, Κύριε, τῶν ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων πατέρων καί ἀδελφών ἡμῶν, καί πάντων τῶν ἐν εὐσεβείᾳ καί πίστῃ τελειωθέντων^. καί συγχώρησον αὐτοῖς πᾶν πλημέλημμα, ἑκούσιόν τε καί ἁκούσιον, ἐν λόγῳ, ἤ ἔργῳ ἤ κατά διάνοιᾳ πλημεληθέν ὑπ’ αὐτῶν».

«Κατασκήνωσον αὐτούς ἐν τόποις φωτεινοῖς, ἐν τόποις χλοεροῖς , ἐν τόποις ἀναψύξεως, ἕνθα ἀπέδρα λύπη, πᾶσα ὀδύνη καί στεναγμός, ὅπου ἡ ἐπισκοπή τοῦ προσώπου σου εὐφραίνει πάντας τούς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίους σου.

Χάρισαι αὐτοῖς τήν Βασιλείαν σου, καί τήν μέθεξιν τῶν ἀφράστων καί αἰωνίων σου ἀγαθῶν καί τῆς σῆς ἀπεράντου καί μακαρίας ζωῆς τήν ἀπόλαυσιν».

π.Γ.Στ.