Χρήστος Γιανναράς
Το αίτημα για βελτίωση της Παιδείας ήταν μάλλον η πρώτη καθολική απαίτηση του λαού μας πού ανάγκασε την πολιτική να έρθει αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα ποιότητας της ζωής. Απογυμνωμένοι από κάθε άλλο δράμα, στόχο και προοπτική του εθνικού μας βίου (έξω από τις ωμά υλιστικές απαιτήσεις της καταναλωτικής «ανάπτυξης») αρπαχτήκαμε από το αίτημα για Παιδεία σαν από μια ελάχιστη καινούργια «Μεγάλη Ιδέα». Ό παραλληλισμός δεν είναι ολότελα ρητορικός. Το σταθερό συμπέρασμα κάθε κριτικής, μεμψίμοιρης ή μελετημένης, σε οποιονδήποτε χώρο του δημόσιου βίου κι αν αφορά, συγκεφαλαιώνεται τα τελευταία χρόνια πάντα στην ίδια επωδό: Δεν έχουμε Παιδεία, δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς Παιδεία. Είναι τόσο καθολική και επίμονη αυτή η επανάληψη, ώστε το αίτημα για σωστή Παιδεία να διαγράφεται αμυδρά πίσω από την κοινή μας κριτική για την κακοδαιμονία του ρωμέϊκου, σαν το θαυματουργό ελιξίριο πού θα μπορούσε κάποτε να αναστήσει το ταπεινωμένο μας γένος. Σίγουρα, μια μικρή-Μεγάλη Ιδέα.
Η «Μεγάλη Ιδέα» της Παιδείας, 1977
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου