ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010, ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

 

        Τη νύχτα των Χριστουγέννων μας αγκαλιάζει ο ωκεανός των μυστηρίων του Θεού. Τίποτε από τα ανθρώπινα δεν είναι αληθινό μυστήριο, γιατί το μυστήριο είναι η αποκλειστικότητα του Θεού. Ο Κύριος είναι ανερμήνευτος και άγνωστες οι βουλές Του. Ο άνθρωπος αποκαλύπτει το εντός του μυστήριο και γίνεται μυστηριώδης, μόνο όταν συνάψει διάλογο με τον Θεό και αποδεχθεί την πατρότητα και υποταγή.

        Η νύχτα αυτή  που απλώνεται πάνω μας, είναι μια νύχτα μέγιστη. Νύχτα υποταγής. Υποταγής όχι βέβαια σε νόμους ή θελήματα ξένα , αλλά υποταγής στο νόμο της Αγάπης.

        Ο χρόνιος δεσμός της καταδίκης του Αδάμ βάραινε στον τράχηλο των ανθρώπων από γενιά σε γενιά. Ήταν αποτέλεσμα άρνησης υποταγής σε νόμο εσωτερικό, της καρδιάς. Και η κατάσταση αυτή διαιωνίζονταν κρατώντας δέσμιες τις ανθρώπινες καρδιές στο βυθό της απελπισίας.

        Να όμως, που απόψε οι θεσμοί της φύσης  ανακαινίζονται. Η σάρκα της Θεοτόκου γίνεται «θεού έμψυχον παλάτιον» και με τη συνεργασία αυτή η ανθρώπινη ελευθερία ακεραιώνεται και δοξάζεται. Ο άνθρωπος δεν εκβιάζεται, «γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου», λέγει η Θεοτόκος την ώρα του Ευαγγελισμού. Υποτάσσεται όχι μόνο στο μυστήριο, αλλά και στην αγάπη που γέννησε μέσα της η χάρη της παρθενίας και της υπακοής.

        Όλα μέσα στη νύχτα των Χριστουγέννων μας μιλάνε με άπειρες γλώσσες για το μυστήριο της υποταγής, της ταπεινοφροσύνης που μεγαλώνει τον άνθρωπο γιατί τον βοηθά να υπερβεί τον εαυτό του και να ενωθεί με τον Θεό. Ο Λόγος παίρνει σάρκα υποταγμένος επί εννιά μήνες στην παρθενική γαστέρα ενός ανθρώπου. Το  μυστήριο είναι ασύλληπτο γιατί ποτέ μέχρι τώρα ο κόσμος δεν είχε ζήσει τον Θεό ως γεγονός εσωτερικό. Ποτέ δεν ήταν ο Θεός μέσα του κατά τρόπο μυστηριώδη και αλάλητο. Μέχρι τότε ο Θεός βρίσκονταν σε διάλογο με τον άνθρωπο. Απόψε όμως στο σταύλο της Βηθλεέμ γεννιέται ο ίδιος ο Θεός, ο απερινόητος, μέσα σε   φρικτή ταπεινοσύνη σ’ όλους τους θεσμούς της δημιουργίας. Θα’ λεγε κανείς πως απόψε ο Θεός ακολουθώντας την οδό της ταπεινοσύνης, κατεβαίνει στη ρίζα του κόσμου για ν’ ανακαινίσει τη δημιουργία και να φτάσει στον ουρανό της Ανάληψης.

        Αλλά η ακεραίωση της ταπεινοσύνης είναι η φάτνη. Εκεί που ποτέ ο άνθρωπος δεν σκέφθηκε να κατακλιθεί, έρχεται ο Θεός και Λόγος και σπαργανώνεται.

        Σιγή και ερημιά. Αδιαφορία των θνητών ανθρώπων όπου αρχίζει να τεχνουργείται η αθανασία τους. Όμως τα ουράνια ταράσσονται από ένα κρυφό και μέγιστο σεισμό. Βλέπουν ξαφνικά το κέντρο της λατρείας τους να νηπιάζει μέσα σε μια φάτνη αλόγων. Οι Άγγελοι μαγνητισμένοι από τον Κύριο και Θεό καταβαίνουν πιστοποιώντας πως έτσι άνοιξε ξανά ο δρόμος που ενώνει τα επίγεια με τα επουράνια.

        Το μέγεθος της θείας οικονομίας πιστοποιείται με την υποταγή, με την ταπείνωση, με την υπηρέτηση του σκοπού της σωτηρίας του κόσμου. Σαρκώθηκε ο Θεός και τον ανακάλεσε από την παρακοή. Ο Αδάμ παράκουσε, ο Θεός «υπακούει» για να σώσει το πλάσμα Του. Έτσι η Φάτνη ανυψώνεται σε μέγιστο σύμβολο της άθλιας σάρκας μας που ζωογονείται καθώς την προσλαμβάνει ο νηπιάσας Θεός και την εξαγιάζει.

«Δεύτε πιστοί, επαρθώμεν ενθέως και κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν …». Η συγκατάβαση είναι η Φάτνη της σάρκωσης, ο νόμος της υποταγής και της ταπεινοσύνης απ’ όπου αναπηδά ακόμη πιο μεγάλο το θαύμα και μας συγκλονίζει με το θάμβος που μας μεταγγίζει.

        Δεν μπορεί κανείς να αγγίξει τον Θεό αν δεν φτάσει ως την Φάτνη, αν δεν νοιώσει να τον κυκλώνει η παγερή μοναξιά και η αδιαφορία του κόσμου. Δεν μπορεί να νοιώσει μέσα του την παρουσία του Λόγου του Θεού και να σαρκώνεται στη ζωή του, αν δεν ταπεινωθεί, αν δεν υποταχθεί στην αγάπη και δεν υπηρετήσει θυσιάζοντας τα πάντα.

        Το μήνυμα της Γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού σήμερα αντηχεί σ’ ένα κόσμο ανυπόταχτο, που αρνείται με πάθος κάθε αυθεντία, που συντρίβει μέσα του με μηδενιστική υστερία κάθε αρχή και εξουσία, κόσμο περήφανο και υπερόπτη για τα τεχνικά του επιτεύγματα και τα διαστημικά του αθλήματα.

        Απόψε όμως αν μπορεί ν απαλλαγεί για μια στιγμή από τον κλοιό του εγωισμού που τον κατασπαράζει, που τον αναιρεί ως άνθρωπο, αν μπορούσε μέσα στην παγωμένη  αυτή νύχτα να δει τους αγγέλους, ίσως κατορθώσει να καταλάβει πως το Α και το Ω του πολιτισμού είναι αυτή η ταπεινή Φάτνη, το μέγιστο σύμβολο της υποταγής.

        Τα  μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου έρχεται μέσα στον αναρχούμενο κόσμο μας, υπακούοντας σεμνά και σιωπηλά σε μια απαρέγκλιτη τάξη. Ο Θεός υποτάχτηκε στο νόμο της δημιουργίας. Εμείς  την αρνούμαστε. Και για γι’ αυτό η ανθρώπινη φύση διαστρέφεται και ο πολιτισμός παραμορφώνεται και χάνει το πνευματικό του νόημα.

        Κάτω απ’ αυτή την σύγχρονη ατονία του πολιτισμού η Γέννηση του Χριστού ως ύψιστη πράξη αγάπης, ως κήρυγμα υποταγής και μάθημα ταπεινοσύνης, έρχεται και προσπαθεί διαπεράσει τις νεκρές ψυχές από το χώμα και να φυτέψει μέσα τους τα φτερά της ανθρωπιάς.

        Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι αμαρτωλός και αδύναμος άνθρωπος, αλλά με την θέρμη της αγάπης και την αρετή της υποταγής μέσα του, ας πλησιάσει για να μεταμορφωθεί σε φάτνη όπου ο Θεός απόψε θα σπαργανωθεί για να τον αναγεννήσει και να τον ξανακάνει παιδί. Όσοι έχουν πουλήσει την ψυχή τους  στο δαιμονικό μύθο της ανταρσίας και πιστεύουν πως μπορεί να γίνει υπεράνθρωπος, γι’αυτόν, δεν έχει γεννηθεί ο Θεός και η Φάτνη, όπως και ο Σταυρός, του φαίνεται μωρία και ακατανόητο για το μέγεθος της θεότητας.

Όσοι ταπεινοί και απλοί ακούνε μέσα τους τον τριγμό του παλαιού κόσμου, βλέπουν τον κόσμο των ειδώλων να γίνεται στάχτη, και η βαριά πέτρα της απελπισίας κυλά από την καρδιά τους. Φωτίζεται η πλάση καθώς εισέρχεται ξανά στον κανόνα της τάξης του Θεού.

« Ανατολή ανατολών»

Ο Θεός ενανθρώπησε και ο άνθρωπος αποθεώνεται. 

π.Γ.Στ.