ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ( Ιωάν.7,37-52,8,12), π.Γ.Στ.

« ΤΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΛΕΓΕΙ ΤΑΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ»

 

            Οι Εκκλησίες και τα άτομα πρέπει να έχουν στραμμένα τη ώτα τους στις υπαγορεύσεις του Αγίου Πνεύματος « ό,τι λέγει ταις Εκκλησίαις». Αυτό αποτελεί την πυξίδα για έλεγχο της πορείας τους και δοκιμασία για την ποιότητα της ζωής τους. Διότι η Αλήθεια που εμπιστεύθηκε ο Χριστός στην Εκκλησίας Του θα παραμένει στον αιώνα αναλλοίωτη. Η προσοικείωση όμως της Αλήθειας ποικίλλει κατά περιόδους, άτομα και περιοχές. Γι’ αυτό χρειάζεται συχνά να καταβάλλουμε σοβαρές προσπάθειες να εξιχνιάσουμε κάθε φορά τι έχει ο Παράκλητος να μας διδάξει ή να μας υπενθυμίσει απ’ όσα παρέδωσε ο Κύριος στην Εκκλησία Του.

             Μηνύματα λοιπόν υπομνήσεως φέρει κάθε φορά ο Παράκλητος στις Εκκλησίες και στους πιστούς και επομένως κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα έχει να προσκομίσει και στις δική μας πονεμένη και βασανισμένη γενιά.

            Ας παραμερίσουμε για λίγο τις εκκωφαντικές « ακοάς των πολέμων» και τους « μύθους» των διαφόρων δασκάλων που μας κνήθουν τις ακοές, και ας προσπαθήσουμε ν’ ακούσουμε τι «εκ του ουρανού» θέλει να πει «το πνεύμα ταις Εκκλησίαις» με τα γεγονότα που γεμίζουν σήμερα τις ακοές μας.

            Βέβαια, ό, τι «το Πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις» δεν μπορεί να ειπωθεί σ’ένα κυριακάτικο κήρυγμα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένα

            Διαισθανόμαστε ως Εκκλησία, ότι έχουμε ανάγκη να πλησιάσουμε τον κόσμο και συγχρόνως ν’ απομακρυνθούμε απ’ αυτόν. Σήμερα χωρίς υπερβολή επειδή είμαστε πολύ ζυμωμένοι με τον κόσμο έχουμε χάσει την ψυχική μας επαφή μ’ αυτόν. Για να πετύχουμε το σωστό πρέπει να πετύχουμε το εκ διαμέτρου αντίθετο. Ν’ αποκτήσουμε  δηλ. την ψυχική επαφή με τον κόσμο και ν’ αποχωριστούμε απ’ ό,τι μας ταυτίζει μ’ αυτόν. Σήμερα δηλ. οι Εκκλησίες γενικότερα έχουν πέσει στον πειρασμό της εκκοσμίκευσης, τόσον όσο αφορά στην οργάνωση της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά και στις διοικητικές υπηρεσίες και σ’ αυτή ακόμα τη Θ .Λατρεία, και δεν κατευθυνόμαστε από το Πνεύμα το Άγιο, αλλά από το πνεύμα του κόσμου.

            Επίσης η ατομική ζωή κλήρου και Λαού όχι ως πολιτών, αλλά ως μελών της Εκκλησίας, διαπνέεται από κανόνες οι οποίοι μακριά απέχουν από το να χαρακτηρισθούν ως υπαγορευόμενοι από το Άγιο Πνεύμα.

            Τέλος οι σκέψεις μας για τα μελλοντικά σχέδια της Εκκλησίας σπάνια θυμόμαστε, ότι αυτές πρέπει να αποπνέουν τη χάρη του Πνεύματος του Θεού. Φτάσαμε στο σημείο να ζούμε σχεδόν στο σύνολο μας, όπως θα ζούσε ένας οποιοσδήποτε οργανισμός και λησμονήσαμε, ότι είμαστε «ναός του Αγίου Πνεύματος», και ότι μέσα μας μόνο το Άγιο Πνεύμα πρέπει να κατοικεί και όχι κάποιος άλλος. Θα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Απ.Παύλου: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε και ακαθάρτου μη άπτεσθε… και έσομαι υμίν εις πατέρα και ημείς έσεσθε εις υιούς και θυγατέρας λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» ( Β΄Κορινθ. 6, 17-18).

            Κι’ ακόμα θα πρέπει ως Εκκλησία να θεωρήσουμε ως « κύβαλα» κάθε κοσμική κατάκτηση, για να κερδίσουμε μαζί μ΄αυτό και τις ανθρώπινες καρδιές. Σήμερα λόγω της εκκοσμίκευσης η ψυχική επαφή με τον πολύ κόσμο σε όσες περιπτώσεις δεν έχει διασπασθεί, έχει εξασθενήσει σημαντικά και επικίνδυνα.

            Ο «κόσμος» ακόμη κι’ όταν δεν θρησκεύει, νοιώθει την ανάγκη μέσα στην Εκκλησία Του να βρει κάτι που θα είναι αγιότερο από τον ίδιο. Ο « κόσμος» στον πνευματικό περίβολο της Εκκλησίας έχει ανάγκη ν’ αναπνεύσει άλλον αέρα, να αποτοξινωθεί από τις αναθυμιάσεις του περιβάλλοντος, να αναζωογονηθεί από την παρουσία του Θεού και να δυναμωθεί ψυχικά.

            Συμβαίνει και κάτι άλλο κατά την επαφή μας με τον κόσμο, ότι παρά την εκκοσμίκευση μας έχουμε λησμονήσει τη γλώσσα του. Μιλάμε μια γλώσσα που είναι σχεδόν ακατανόητη γι’αυτόν. Είναι λοιπόν ανάγκη να βρούμε γλώσσα επικοινωνίας για να είμαστε σε θέση να τον πλησιάσουμε ψυχικά- καρδιακά και σωστικά.

            Τέλος πρέπει να προσέξουμε και λόγω ανθρώπινης αδυναμίας και την εξωτερική εμφάνιση της Εκκλησίας. Παλαιότερα ίσως ο κόσμος εντυπωσιάζονταν από την εξωτερική επιβολή της Εκκλησίας. Σήμερα όμως, χωρίς βέβαια να παραμεληθεί η ευπρεπής εμφάνιση της, πρέπει να στραφεί στη συσσώρευση ουρανίων θησαυρών τους οποίους « ούτε σης , ούτε βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν» ( Ματθ. 6,20) Ας πάρει το προβάδισμα « ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος εκ του αφθάρτου του πραέως και ησυχίου πνεύματος, ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές» ( Α΄Πέτρ. 3,4).

            Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε από όσα σήμερα « το πνεύμα λέγει ταις Εκκλησίαις». Και για την ευκταία ενότητα μεταξύ των Εκκλησιών, για την αύξηση της ηθικής ευαισθησίας και για το προβάδισμα της αγάπης στην ψυχή μας και πολλά άλλα.

            Τα παραπάνω ας θεωρηθούν ως μια απλή νύξη, για ν’αρχίσουμε να προσέχουμε τα άνωθεν από τη βοή του Πνεύματος του Παρακλήτου, για να μη λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο, με το οποίο ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε σφραγισθεί. ( Εφεσ. 4,30)            

              

π.Γ.Στ.