Περισσότερη αξία έχει ένα κομμάτι αδάμαντα από έναν πελώριο βράχο. Αυτό σημαίνει, ότι ως μέτρο για την αξιολόγηση του ανθρώπου δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Πάντως ως προς το μέτρο αξιολόγησης έκανε λάθος και η φυσική και η χημεία και η βιολογία του 19ου μ.Χ. και η υλιστική φιλοσοφία που στηρίχθηκε στο μέτρο αυτών των επιστημών. Γι’ αυτό θεωρούν τον άνθρωπο ένα ασήμαντο ή ένα ανώτερο ον εξελικτικής βαθμίδας ζώο, αλλά πάντως ζώο.
Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων ήταν να εξευτελισθεί η ανθρώπινη προσωπικότητα και να προπαγανδισθεί, ότι ο άνθρωπος δεν έχει άλλη αποστολή πέρα από την ικανοποίηση των ενστίκτων του και τα λεγόμενα περί ανώτερου και θείου προορισμού να θεωρηθούν ως αποπλάνηση του ανθρώπου. Στην αξιολόγηση του ανθρώπου λησμονούν το σπουδαιότερο, το πνεύμα του. Έδωσαν σημασία στο όστρακο και όχι στο μαργαρίτη μέσα στο όστρακο.
Το ποια αξία έχει ο άνθρωπος ποιοτικά ως πνεύμα, το αποκαλύπτει η πολιτιστική του δραστηριότητα. Αν έλειπαν από τη βιολογική ιστορία της γης κάποια είδη ή γένη ζώων, αυτό δεν θα είχε και τόση σημασία, όση αν έλειπε ο άνθρωπος. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση θα έλειπε το πνεύμα και μαζί μ’ αυτό η φιλοσοφία, η επιστήμη, οι τέχνες, η θρησκεία, τα γράμματα, ο πολιτισμός. Τι μένει αν αφαιρέσουμε ό, τι εξαρτάται από την πνευματική δραστηριότητα του ανθρώπου;
Ο χριστιανισμός προχωρεί ακόμη περισσότερο. Αξιολογεί τον άνθρωπο και ως φορέα ηθικής συνειδήσεως και κάνει διάκριση μεταξύ αγαθού και κακού και εισάγει στην ιστορία του πνεύματος την επιστήμη των ηθών, την ηθική.
Το κλασσικό ελληνικό ιδεώδες συνίστατο στο καλλιεργημένο πνεύμα και το ρωμαλέο σώμα (εξ ου και ο καιάδας).
Το χριστιανικό όμως ιδεώδες είναι τελειότερο. Ο άνθρωπος αξιολογείται και ως φορέας ηθικής συνειδήσεως, φορέας της θεοειδούς ψυχής. Λόγω αυτής της διαφοράς το Ευαγγέλιο δεν αποσκοπεί στην επιστημονική διαφώτιση του ανθρώπου, αλλά στην αποκάλυψη του ηθικού προορισμού του. Γι’ αυτό στην Αγία Γραφή μακαρίζονται όχι οι σοφοί και οι ισχυροί, αλλά αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά και ταπεινό φρόνημα, όσοι πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη και εκείνοι που διώκονται χάριν αυτής. Γι’ αυτό και ο χριστιανισμός μεριμνά για κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από την πνευματική του ανωτερότητα ή τη σωματική του εικόνα, γιατί ο καθένας φέρει αθάνατη ψυχή « υπέρ ης Χριστός απέθανεν».
Το χριστιανικό ιδεώδες είναι μέγιστης σημασίας, όχι μόνον για θεμελίωση του πολιτισμού, αλλά και για τη διατήρηση των κοινωνιών. Όπου ατονεί το χριστιανικό ιδεώδες σιγά –σιγά επικρατεί το « άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος». Αν λοιπόν η ηθική συνείδηση και καλλιέργεια έχουν αιώνια αξία, τότε και ο φορέας των πρέπει να έχει και αναμφισβήτητη αξία.
Ο άνθρωπος ως ύπαρξη αιώνια και διαχρονική είναι άξιος να επισύρει την προσοχή του Θεού, ανάλογα με τη θέση που παίρνει απέναντι στην ηθική συνείδηση, γιατί αν συμβαίνει διαφορετικά, τότε ο Θεός και νομοθέτης της ηθικής συνείδησης, δεν θα έκανε διάκριση μεταξύ δικαίου και αδίκου, του Υιού Του και του δημίου, του σφαγιαζόμενου και το
σφαγιαστή, το οποίο είναι λογικά απαράδεκτο. Ή υπάρχει Θεός ή δεν υπάρχει. Αν υπάρχει όμως πρέπει απαραίτητα να αξιολογεί όλες τις ανθρώπινες πράξεις.
Η προσεκτική έρευνα του ανθρώπου ως πνευματικής προσωπικότητας οδηγεί στην αποδοχή της ύπαρξης του μέσα στον κόσμο ως αιώνιας αξίας. Μόνο εν ονόματι της ηθικής ποιότητας αξιολογείται ο ανθρώπινος βίος και αποκτά ιδιαίτερη σημασία μέσα στην ιστορία του κόσμου ο άνθρωπος.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου