ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ Ευαγγέλιο : Μτθ. 4, 12-17

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

            Εν ολίγοις

            Σήμερα πρώτη Κυριακή μετά τα άγια Θεοφάνεια το σκηνικό που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος φαίνεται ν’ αλλάζει. Αφήνει πίσω τη Γέννηση, τη Βάπτιση και τους πειρασμούς στην έρημο. Ο Βαπτιστής συλλαμβάνεται από τον Ηρώδη και θανατώνεται και στο προσκήνιο εμφανίζεται ο Ιησούς. Βρισκόμαστε στη Γαλιλαία απ’ όπου αρχίζει ο Χριστός τη δημόσια δράση του και η οποία θα γίνει ο οικείος χώρος του σ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Η Γαλιλαία αποτελεί ένα ασφαλές καταφύγιο του Μεσσία Χριστού, γιατί από την πρώτη στιγμή γνωρίζει τον κατατρεγμό. Ο χώρος αυτός έχει την ευλογία ν’ ακούσει πρώτος το κήρυγμά του και εκεί να επιτελέσει τα περισσότερα θαύματά του.

            Ο Χριστός αρχίζει το κήρυγμά του με τη διακήρυξη : « Ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών». Ο Πρόδρομος μιλεί για μια μελλοντική κατάσταση, ο Χριστός όμως χρησιμοποιεί το ρήμα «ήγγικεν» με την κυριολεκτική του σημασία. Έχει έλθει. Βρίσκεται ανάμεσά μας. Δια του Χριστού ήλθε ο Εμμανουήλ- ο Θεός ανάμεσά μας. Και τα Θαύματα του Χριστού είναι η μεγαλύτερη πιστοποίηση της  έλευσης αυτής βασιλείας στον κόσμο. Εξ άλλου το ευαγγέλιο είναι ένας οδηγός προς τη βασιλεία του Θεού.

            Όμως η βασιλεία του Θεού παρά το ότι είναι ένα βαρυσήμαντο γεγονός της χριστιανικής πίστεως, παραμένει θολή και συγκεχυμένη στη σκέψη πολλών πιστών. Υπάρχουν δηλ. θεωρίες διιστάμενες σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Για άλλους αναφέρεται στη μετά τη Β΄ παρουσία του Χριστού κατάσταση. Η επί γης στρατευόμενη Εκκλησία δεν θεωρείται ως βασιλεία του Θεού, γιατί βρίσκεται εν θλίψει και συγκρούεται με την αμαρτία. Οπότε ως αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης έρχεται η αδιαφορία προς τα γήινα και ανθρώπινα. Και το φαινόμενο αυτό οφείλεται  στην πληθώρα των συμβολικών εικόνων με τις οποίες παρουσιάζεται στην Αγ. Γραφή, αλλά και των ποικίλων ερμηνειών πάνω σ’ αυτές.

            Τι είναι αλήθεια η βασιλεία του Θεού; Είναι κάτι το ιστορικό ή το μελλοντικό; Το γήινο ή το ουράνιο; Κάτι το συγκεκριμένο ή το ακαθόριστο;

            Η Εκκλησία αποτελεί την προτύπωση της βασιλείας του Θεού. Όταν αρχίζει η θ. Λειτουργία, ο λειτουργός ιερέας υψώνοντας το ι. Ευαγγέλιο με πανηγυρικό τρόπο διακηρύσσει τη φανέρωση αυτής της βασιλείας, λέγοντας: «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

            Όμως τι σημαίνει η βασιλεία του Θεού; Ποια είναι η έννοιά της;

            Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγ. Γραφής είναι η γνώση του Θεού, η αγάπη για το Θεό, η «καινή κτίσις». Είναι η νέα πραγματικότητα που εγκαινίασε ο Χριστός στον κόσμο και η προσπάθεια  του πιστού μέσα σ’ αυτό τον κόσμο να γίνει πραγματικότητα.

            Η βασιλεία του Θεού είναι το περιεχόμενο της αιώνιας ζωής :  «Αύτη εστίν η  αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκουσί σε…». Γι’ αυτή ακριβώς την αλήθεια δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος όμως έχασε αυτή την κατάσταση, ξέπεσε στην αμαρτία και έτσι εισόρμησε στον κόσμο το πολύμορφο κακό. Ο κόσμος δεν δέχθηκε το Θεό, τον αρνήθηκε, αλλά ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο «έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγε και την βασιλείαν του εχαρίσατο την μέλλουσαν». Η βασιλεία του Θεού είναι ήδη παρούσα, όμως πολύ συχνά επισκιάζεται από τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες μας.

            Παρόλα αυτά η βασιλεία του Θεού κρύβει μέσα της ένα μεγάλο δυναμισμό. Μπορεί να μην είναι εμφανής εξωτερικά, αλλά έχει τη δυνατότητα και το δυναμισμό ν’ αλλάζει και να μεταμορφώνει εσωτερικά τον άνθρωπο. Προσφέρεται στον κόσμο, αλλά θα ολοκληρωθεί στο μέλλον. Το μυστήριο αυτό άρχισε με την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και συνεχίζεται μυστικά και αθέατα ανάμεσά μας. Εν τούτοις αναμένουμε την ολοκλήρωσή της στο μέλλον που θα ολοκληρωθεί εν δόξη κατά τη Β΄ παρουσία του Χριστού. Η βασιλεία του Θεού, όραμα των προφητών και του κηρύγματος των αποστόλων είναι προετοιμασμένη από καταβολής κόσμου. Αυτό το μυστήριο της βασιλείας, σε κάθε λειτουργία προσφέρεται από την Εκκλησία στον κόσμο.

            Η βασιλεία του Θεού ονομάζεται στο ευαγγέλιο «ζύμη», γιατί έχει σκοπό να ζυμώσει όλο τον κόσμο, δηλ. να εκκλησιοποιήσει τον κόσμο. Είναι εσχατολογική πραγματικότητα που συνδέει την ιστορία με την μετά-ιστορία, το παρόν με το αιώνιο. Όπως τα έσχατα έτσι και το παρόν της β. τ. Θ. Είναι η αρχή ενός δρόμου που η συνέχειά του χάνεται στον ορίζοντα της αιωνιότητας.

            Η β. τ. Θ. που οραματίστηκαν οι προφήτες και οι δίκαιοι της Π. Δ. δεν είναι ένα κόσμος φανταστικός ούτε εμπειρία από το υπερπέραν. Είναι ο νέος, ο καινούργιος, φωτεινός κόσμος που έφερε ο ενανθρωπήσας υιός του Θεού στον κόσμο. Οι προσδοκίες μας έγιναν ιστορική πραγματικότητα με την επίγεια παρουσία  και το κήρυγμά Του. Αποτελεί ήδη γεγονός που το χαρακτηρίζουν η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Τη ζούμε τώρα εν μέρει εδώ, χωρίς όμως να μπορούμε να τη ζήσουμε με τα δικά μας σχήματα και επιθυμίες.

            Το χρέος των πιστών είναι ο αγώνας για την εξάπλωση της βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο. Όποιος αδιαφορεί για το έργο αυτό, αδιαφορεί ουσιαστικά για το έργο του Ιησού Χριστού, που σημαίνει απόρριψή του και η ευθύνη μας είναι μεγάλη.   

π. γ. στ.