Πώς Τον αναγνώρισες Απόστολε;

–Απόστολε Ἰωάννη, θέλω νά μοῦ πεῖς, πῶς Τόν ἀναγνώρισες;

Μετά τήν ἀνάστασή Του ἡ

παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶχε καταστεῖ αἰνιγματώδης.

 Ἐμφανιζόταν, καί ἄλλοι δέν Τόν καταλάβαιναν,

 ἄλλοι δίσταζαν, ἄλλοι ἀπιστοῦσαν, 

ἄλλοι φοβοῦνταν νά Τόν πλησιάσουν. 

Οἱ δύο στους Ἐμμαούς Τόν εἶχαν ὥρα δίπλα τους «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ», 

καί ἡ Μαγδαληνή Τόν πῆρε γιά κηπουρό.

Καί τώρα ἐκεῖ πέρα, μακριά, στήν ἀκτή, πρίν καλά ἀκόμα ξημερώσει, 

μόνο ἡ σιλουέτα Του νά

φαίνεται κάπως, οἱ ἄλλοι συμμαθητές σου 

νά μήν ἔχουν τίποτε ὑποψιασθεῖ, 

πῶς ἐσύ Τόν ἀναγνώρισες;

Καί γιατί πρίν ἀπό τήν

Ἀνάσταση  Τόν  ἀποκαλοῦσες

Ἰησοῦ, ἐνῶ τώρα Κύριο; 

Κύριος θά πεῖ Θεός. 

Πῶς τώρα Τόν ἀναγνωρίζεις Θεό 

καί τό λές μέ τέτοια  βεβαιότητα; 

Πές  μου, Ἀπόστολε, πῶς Τόν ἀναγνώρισες

τόν Κύριο; Καί πῶς Τόν ἀποκάλεσες Κύριο;

.....................................................

Ἀναμένοντας  τή  φωνή  σου

ἐμβαθύνω στό εὐαγγέλιο πού συνέγραψες 

καί ἀρχίζω σταδιακά

νά  τήν  ξεδιαλύνω.  Κατανοῶ

τώρα πώς ἐσύ ἤσουν «ὁ μαθητής

ὅν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς» (Ἰω. κ΄ 2).

Καί ὄχι πώς ὁ Κύριος ἔκανε 

διάκριση  στό  πρόσωπό  σου, 

 ἀλλά ἀκριβῶς  ἀνταποκρινόταν  στό

ἄνοιγμα  τῆς  δικῆς  σου  ψυχῆς

πρός Ἐκεῖνον. Αὐτή ἡ ἀμοιβαία

ἀγάπη πού σᾶς συνέδεε γινόταν 

ὁ μυστικός ἱστός πού κρατοῦσε τή

δική σου ἀσθενική καρδιά ἑνωμένη 

μέ τήν καρδιά τοῦ Θεανθρώπου. 

Καί μεταξύ τῶν καρδιῶν

ὑπάρχει μυστική ἐπαφή, συνεννόηση, 

ὥστε ὁ ἀγαπῶν νά νιώθει

τόν ἀγαπώμενο μέ μιά αἴσθηση

πολύ πιό ἐχέγγυα ἀπό τήν ὅραση

ἤ τίς ἄλλες αἰσθήσεις τοῦ σώματος. 

Ὅποιος  ἔτσι  ἀγαπᾶ  τόν

Κύριο, ἀποκτᾶ γνώση τοῦ Κυρίου,

θεογνωσία. Αὐτός πλέον ζεῖ μέ

τόν Θεό καί γιά τόν Θεό. Ἔχει

δώσει  ὅλο  του  τό  εἶναι  στόν

Κύριο, γι’ αὐτό καί μπορεῖ νά Τόν

καταλαβαίνει  σέ  κάθε  Του

νεῦμα.  «Ὁ  Θεῷ  τελείως  τάς

αἰσθήσεις ἑνώσας, τούς λόγους

αὐτοῦ  μυσταγωγεῖται  ὑπ’

αὐτοῦ»

Ἐπιπλέον ἤσουν παρθένος. 

Και τήν παρθενία σου αὐτή, 

τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς σου, 

πάλι σ’ Ἐκεῖνον  τήν  εἶχες  ἀποδώσει.

Αὐτή ἡ καθαρότης, ἡ ἁγνεία, 

γινόταν ἡ προϋπόθεση προκειμένου 

τό ὀπτικό τῆς ψυχῆς σου νά

δέχεται  τήν  ἀντανάκλαση  τοῦ

δικοῦ Του φωτός, τῆς δικῆς Του

γνώσεως.  «Ἱκανή  δέ  ἡ  τῆς

ψυχῆς καθαρότης ἐστί τόν Θεόν

δι’  ἑαυτῆς    κατοπτρίζεσθαι»

Σάν καθρέπτης ἡ καθαρή ψυχή

ἀντανακλᾶ στό ἐσωτερικό τοῦ

ἀνθρώπου τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ  ἴδιος  ὁ  Κύριος  ἐξάλλου  τό

εἶπε: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ

καρδίᾳ,  ὅτι  αὐτοί  τόν  Θεόν

ὄψονται» (Ματθ. ε΄ 8).

Θεολόγος λέγεσαι. Καί τά βάθη

τῆς θεολογίας τά ἄντλησες ἀπό

τό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν ἀνέπεσες στό Μυστικό Δεῖπνο. 

Ἐκεῖ ἄκουσες τούς χτύπους τῆς καρ-διᾶς Του 

καί μυσταγωγήθηκες

στούς  ὠκεανούς  τῆς  γνώσεώς

Του. Πῶς ὅμως θά τολμοῦσες νά

κάνεις αὐτήν τήν κίνηση, τήν

πρόσπτωση τῆς κεφαλῆς σου, ἄν

δέν εἶχες τήν παρρησία πού σοῦ

ἔδινε ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς καί

ἡ  τελεία  ἀφοσίωσή  σου  

σ’ Ἐκεῖνον; 

Τώρα πιά ἀκούω πολύ καθαρά

τή φωνή σου. Ἀπευθύνεσαι σέ

μένα  καί  μοῦ  λές  ἐτοῦτα  

τά λόγια:

–Ἄν ποθεῖς νά γνωρίσεις τόν

Κύριο, ἄν θέλεις νά Τόν δεῖς, νά

Τόν γευθεῖς, νά Τόν ψηλαφήσεις,

φρόντισε νά ἑνωθεῖς μαζί Του. 

Πρωτίστως ἀναζήτησέ Τον μέ

πόθο γνήσιο, ἀποκλειστικό, μέ

ὁρμή ψυχῆς, καύση ἐσωτερική.

Κραύγασε μαζί μέ τόν Ψαλμωδό:

«Σοί εἶπεν ἡ καρδία μου· Κύριον

ζητήσω· ἐξεζήτησέ σε τό πρόσωπόν  μου, 

 τό  πρόσωπόν  σου,Κύριε,  ζητήσω»  (Ψαλμ.  κς΄  8).

Ὑπόβαλε τόν ἑαυτό σου 

σέ ὁποιονδήποτε κόπο, 

περιπέτεια, κένωση, 

προκειμένου νά βρεῖς τόν

Ποθητό σου.

...Φώναξε, ικέτευσε, κλαύσε, νά σέ δει καί νά σου αποκαλυφθεί. Τό έχει υποσχεθεί ο Ίδιος: Εκείνος πού μέ αγαπά, είπε, θά αγαπηθεί από τόν Πατέρα μου, καί εγώ θά τόν αγαπήσω καί θά του εμφανίσω τόν Εαυτό μου (Ιω. ιδ΄ 21).

Πηγή: Περιοδικό "Η Δράση μας", Μάιος 2013