Μια πατρική φωνή για τις αυτοκτονίες

Αποσπάσματα από το συγκλονιστικό άρθρο του Μακ. Αρχιεπ. Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ στην εφημ. «Καθημερινή»

            Η κρίση που ταλανίζει κάποια χρόνια  τώρα τον τόπο μας σημαδεύτηκε και από μια εξόχως τραγική διαπίστωση: την αύξηση των αυτοκτονιών. Όσων τουλάχιστον γίνονται γνωστές, αφού οι ειδικοί πιστεύουν ότι πάντοτε ο αριθμός τους είναι κατά πολύ μεγαλύτερος. Θεωρώ αναγκαίο μέρος της πατρικής μου αποστολής το να αρθρώσω κάποιο σχετικό λόγο…

            Εδώ  η ευθύνη των Μ. Μ. Ε. και των πολιτικών μας είναι τεράστια. Και τούτο διότι η αυτοκτονία λόγω οικονομικής στενότητας ποτέ δεν είναι πράξη αξιοπρέπειας, όπως δυστυχώς διαφημίστηκε από μερίδα δημοσιογράφων και από κάποιους πολιτικούς. Θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει πράξη φυγομαχίας, ή και ανικανότητας να διακρίνει ο επιχειρών τις επιπτώσεις της ενέργειάς του στους άλλους. Πράγματι, οι δικοί μας άνθρωποι μάς έχουν ανάγκη πάντοτε, ακόμη και αρρώστους ή και ανάπηρους όπως διαπιστώνουμε από άλλες περιστάσεις της ζωής. Άραγε ζήτησαν οι αυτόχειρες τη γνώμη και την έγκριση των αγαπημένων τους προσώπων πριν προβούν στην πράξη τους;

            Το επιχείρημα πως η ζωή είναι δική μας  και την κάνουμε ό, τι θέλουμε δεν ευσταθεί, δεδομένου ότι μέσα στην ανθρώπινη φύση βρίσκεται έμφυτη η αρχή της αλληλεξάρτησης. Ο σύζυγος και η σύζυγος  δεν ανήκουν πια στον εαυτό τους αλλά στον άλλο. Δεν δικαιούνται η μητέρα και ο πατέρας να διαθέτουν τον εαυτό τους όπως θέλουν αλλά οφείλουν στα παιδιά τους να διαφυλάξουν όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και την υγεία τους. Και συνολικότερα μιλώντας, όλοι αποτελούμε μέλη αναπόσπαστα της κοινωνίας μας, του έθνους μας, της ανθρωπότητας, ιδιότητα από την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να παραιτηθούμε…..

            Προς όλους εκείνους που η απελπισία τους χτυπά την πόρτα της ψυχής, έχουμε να πούμε ότι τα δεινά έρχονται και παρέρχονται. Με πίστη στο Θεό- ένα Θεό που δεν βρίσκεται μακριά ή «απέναντί» μας, αλλά που γνώρισε ο ίδιος τον πόνο- αλλά και τις κρυμμένες δυνατότητες που ο καθένας μας διαθέτει, θα δώσουν τη μάχη και θα καταφέρουν να φθάσουν κάποτε σε ένα σημείο όπου η παλιά επιθυμία να δώσουν τέλος στη ζωή τους θα φαίνεται σαν ένα εφιαλτικό όνειρο που ευτυχώς τελείωσε.

            Προς όλους μας ανεξαρτήτως, χριστιανούς, αλλόθρησκους, αδιάφορους, άθεους, έχω να πω ότι κάθε αυτοκτονία-ακόμη και μια αποτυχημένη απόπειρα- μας χρεώνει όλους με την ενοχή ότι δεν μπορέσαμε να την αποτρέψουμε, επειδή ούτε καν μάθαμε το πρόβλημα του αδελφού μας, ή δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε ποιος έχει ανάγκη τη συμπαράστασή μας. Κάθε απόπειρα να τελειώσει μια ζωή με αυτοκτονία είναι πλήγμα στην καρδιά του πολιτισμού και της δήθεν προόδου μας, η οποία εξαντλείται σε επιστημονικούς και τεχνολογικούς θριάμβους αλλά κατέληξε στα πάγωμα της αγάπης μέσα στις καρδιές μας.