Η
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει την
πιο παράδοξη μορφή της ιστορίας, τον τίμιο Πρόδρομο. Όλη η ζωή του, από τη
γέννηση μέχρι τον μαρτυρικό του θάνατο,
ήταν όντως παράδοξη.
Ο Ιωάννης έγινε πρόδρομος του Ιησού
Χριστού. Ο λύχνος που ετοίμασε το δρόμο για να έρθει το αληθινό φως.
Παρουσιάζει τον Χριστό ως λυτρωτή και σωτήρα. Όταν ρωτήθηκε από τους
απεσταλμένους του ιουδαϊκού συνεδρίου αν είναι αυτός ο Μεσσίας απάντησε με
παρρησία, ότι δεν είναι αυτός. «Ουκ ειμί
εγώ ο Χριστός». Οι απεσταλμένοι επέμεναν ν’ απαντήσει ποιος είναι. Κι εκείνος
απάντησε μ’ ένα λόγιο του προφήτη Ησαία: «Ότι είναι ο κήρυκας
εκείνος, η φωνή που ετοιμάζει το δρόμο του Μεσσία. Ακόμη είπε, ότι αυτός βαπτίζει
με νερό, ενώ ο ερχόμενος Μεσσίας θα βαπτίζει «εν πνεύματι αγίω και πυρί», και
ότι αυτός δεν είναι ικανός να λύσει τον ιμάντα των υποδημάτων του.
Ο Ιωάννης δεν γνώριζε το Χριστό. Τον
είδε, όταν έφθασε στον Ιορδάνη για να βαπτισθεί, οπότε και έγινε αυτόπτης
μάρτυρας της τριαδικής Θεοφάνειας. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας
σημειώνεται η γενναία ομολογία του
Ιωάννη, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.
Ο Μεσσίας Χριστός κήρυξε νέες ιδέες
και εγκαινίασε μία νέα τάξη πραγμάτων και πάνω σ’ αυτή θεμελίωσε ένα καινούργιο κόσμο, τον κόσμο της βασιλείας
του Θεού. Από τότε έχουν περάσει πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια Η ζωή των
ανθρώπων μπορεί ν’ άλλαξε εξωτερικά με τη συνδρομή της τεχνικής
προόδου και εξέλιξης που ανακούφισε την ανθρώπινη ζωή. Όμως παρά την
εξωτερική αυτή αλλαγή της ζωής των ανθρώπων, εν τούτοις οι άνθρωποι στη
βαθύτερη ύπαρξή τους παραμένουν αναζητητές της αληθινής λύτρωσης και σωτηρίας.
Ο σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός
δεν έλυσε τα πνευματικά προβλήματα του
ανθρώπου και ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει αισθήματα ανησυχίας και ανασφάλειας.
Τα αιτήματα της ψυχής για αγάπη, ειρήνη, δικαιοσύνη, αγαθοσύνη, ανθρωπιά,
αξιοπρέπεια, δεν έχουν ατονήσει παρά τα τέλεια και ακριβή μέσα επικοινωνίας και ανάπτυξης. Η
τεχνοτροπία παραμένει αδιάφορη και ασυγκίνητη μπροστά στην εσωτερική τραγωδία
του ανθρώπου. Και τα κενά αυτά έρχεται να καλύψει η παρουσία του Χριστού στον
κόσμο.
Οι ανθρώπινες ανάγκες τόσο
στην εποχή του Προδρόμου, όσο και στη δική μας, παραμένουν ίδιες. Η ψυχή
έχει πάντα την ίδια πείνα και δίψα για χαρά, ειρήνη, ελπίδα, λύτρωση και
απαλλαγή από τα φθοροποιά και τυραννικά πάθη.
Μπορεί η παρουσία του Χριστού στον
κόσμο να δημιούργησε αντιδράσεις και εχθρότητες- «πυρ ήλθον βαλείν»- και να
πολέμησαν με πάθος το Χριστό και το ευαγγέλιό Του, όμως και οι μεγαλύτεροι
πολέμιοι και αρνητές Του, δεν μπόρεσαν ν’ αγνοήσουν το ηθικό Του μεγαλείο. Ο
πόθος της λύτρωσης είναι ένας μαγνήτης που σαγηνεύει κάθε ανθρώπινη ψυχή και
την ελκύει κοντά Του.
Η ομολογία του Αγ. Ιωάννη του
Προδρόμου ας συγκλονίσει και τις δικές μας καρδιές. Διότι μέσα στη σύγχυση που
ζούμε κανένας επίδοξος «σωτήρας» και κανένα σύγχρονο «ευαγγέλιο» δεν ημπόρει να
μας προσφέρει τη λύτρωση παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός, γιατί είναι ο αληθινός
απεσταλμένος του Θεού με προοπτική να λυτρώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο.
π. γ.
στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου