ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ- Επίκαιροι σχολιασμοί

«Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον…»

Αναβίωση λυτρωτικών γεγονότων

            Πέρα από τη δύνη του χρόνου που χάνεται στο παρελθόν, υπάρχουν γεγονότα ύψιστης σημασίας που επανέρχονται και μας καλούν σε μια αναβάπτιση μέσα τους. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στους σταθμούς εκείνους που έφεραν τον ουρανό στη γη ψηλαφώντας τα ίχνη της πορείας του ανθρώπου στη γη και μάλιστα τα αιμάτινα βήματά του προς τον Γολγοθά.

            Τα σημάδια αυτά ζωντανεύουν ιδιαίτερα στο εκάστοτε παρόν κάθε χρόνο τη Μ. Εβδομάδα, όχι βέβαια για να ερεθίσουν τους ρηχούς συναισθηματισμούς μας, αλλά για να μας αποκαλύψουν το μυστήριο της σωστικής κενώσεως του σωτήρος Χριστού.

            Η εβδομάδα που διανύουμε ονομάζεται Μεγάλη, γιατί τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι μεγάλα, σπουδαία και σωτήρια. Γιατί «το μεσότοιχον του φραγμού ήρθη…ο την ειρήνην Θεός ειρηνοποίησε τα άνω και τα επί γης» (Ιωάν. Χρυσόστομος).

            Ολόκληρη η Εκκλησία συμπάσχει και συνανίσταται με τον Χριστό. Θρηνεί για τα πάθη Του, αλλά και λαμπροφορεί για τη Ζωηφόρο Ταφή και Ανάστασή Του.

            Όμως εμείς οι επί γης ζώντες εκφράζουμε με το πένθος μας και μαζί μ’ αυτό και την αδαμιαία οδύνη μας, γιατί συνειδητοποιούμε, ότι από τη δική μας ραθυμία «αίρεται αφ’ ημών ο Νυμφίος» και μένουμε στο σκοτάδι της πονηρίας και της αδικίας. Θρηνούμε γιατί η ραθυμία και η αμέλεια μας είχαν αποκοιμίσει προς θάνατον. Και τώρα ανακαλύπτουμε ν’ αναδεύονται από μέσα μας μικρότητες και πάθη.

            Στην κατάσταση αυτή βρέθηκαν οι πέντε μωρές παρθένες. Δεν προσήλκυσαν με νοητή προσοχή την αγιαστική χάρη του πνεύματος. Περιορίστηκαν σε καλές πράξεις, σε εξωτερικούς τύπους και άψυχες θρησκευτικές συμπεριφορές, χωρίς το περιεχόμενο της αληθινής λατρείας. Γι’ αυτό και το λάδι από τα αγγεία τους, οι κόποι τους, έφθασαν μόνο για τον επίγειο βίο. Η ανώφελη όμως προσήλωση των μωρών παρθένων εκφράζει τη δική μας πνευματική κατάσταση που ονειρεύεται  μια φανταστική επιβράβευση στην αιώνια ζωή.

            Οι μωρές παρθένες αντιπροσωπεύουν όλους εμάς που, ενώ βρισκόμαστε έξω από τη μυστηριακή ζωή καταρρακώνουμε το ένδυμα του βαπτίσματός μας  και αχρηστεύουμε τη δωρεά του Αγ. Πνεύματος.

            Ο  ι. υμνογράφος συντετριμμένος αφουγκράζεται το παράπονο του Νυμφίου Χριστού και του απευθύνει λόγια ειλικρινούς μετάνοιας. «Ο Νυμφίος, ο κάλλει ωραίος….Την δυσείμονά μου μορφήν των πταισμάτων απαμφίασι τη μεθέξει των παθημάτων σου, και στολής  δόξη κοσμήσας της σης ωραιότητος δαιτημόνα φαιδρόν ανάδειξον της βασιλείας σου, ως εύσπλαχνος».

            Αντιπαραθέτει στο εράσμιο κάλλος Του την ασχήμια της ψυχής του και ζητεί ν’ αποσύρει το ένδυμα των πταισμάτων με το να του χαρίσει μετοχή στα άχραντα πάθη Του. Και αυτό επιτυγχάνεται με το  μυστήριο του βαπτίσματος και ανανεώνεται με το βάπτισμα των δακρύων.

            Η μέθεξη των παθών του Νυμφίου απαλλάσσει ακόμη την ψυχή από τη φθορά, την ατιμία και τον θάνατο και έτσι φανερώνεται ο φωτεινός χιτώνας του βαπτίσματος. Αυτόν τον ξαναστολίζει ο Χριστός με την λαμπρότητα της δικής Του ωραιότητας, τη δόξα και τη χάρη Του. Είναι η στολή η πρώτη, το ένδυμα του γάμου για το δείπνο της βασιλείας Του.

            Ο Νυμφίος έρχεται ως εύσπλαχνος. Αυτά είναι δύο σημεία του άξονα της θεανθρώπινης αγάπης γύρω από την οποία στρέφεται η εκκλησιαστική ζωή τη Μ. Εβδομάδα.

            Η ζωή μας μέχρι πότε θ’ αγνοεί ή και θα περιφρονεί αυτούς τους άξονες της λύτρωσης και σωτηρίας;