ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- Επίκαιροι σχολιασμοί

Γολγοθάς: Κρανίου Τόπος

« Τον δι’ ημάς σταυρωθέντα δεύτε προσκυνήσωμεν»

            Την Μ. Παρασκευή επιτελούμε τα Άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου. Δεν θυμόμαστε απλά τα γεγονότα, ούτε τα γιορτάζουμε. Τα σεπτά Πάθη γίνονται παρόντα. «Επιτελούμε» σημαίνει αυτή τη μυστική και μυστηριακή αναπαράστασή τους, τα βλέπουμε παρόντα να βιώνονται από το Χριστό και τα ζούμε ανάλογα με το βαθμό της πνευματικής μας καταξίωσης.

            Ποια είναι η σημασία των παθών του Κυρίου;

            Μία πτυχή τους μας αποκαλύπτει ο άγιος Νικ. Καβάσιλας όταν γράφει: «Ο Δεσπότης του κόσμου έτσι φανερά τιμά τη δικαιοσύνη, ώστε να συγκαταλέγεται μαζί με τους δούλους, τους καταδικασμένους, τους νεκρούς για να αποδώσει δικαιοσύνη σε όλους…Επί πλέον από τότε που ανέβηκε στο σταυρό και πέθανε κι αναστήθηκε, οι άνθρωποι αποκτήσαμε την ελευθερία, τη μορφή-το πρόσωπο κα το κάλλος».

            Από φιλανθρωπία επιζητούσε αυτή την οδύνη. Όπως πήρε την ανθρώπινη φύση μας και την ένωσε με τη θεότητά Του, έτσι δέχθηκε όλο το δικό μας  χρέος, τη δική μας αμαρτία, συγκαταριθμήθηκε  με τους κακούργους και τους νεκρούς θεωρώντας κέρδος τον ατιμασμό για χάρη μας.

Με την οδύνη και τον πόνο κάθε μέλος της Αγίας Του σαρκός εξαφάνισε τη σφραγίδα του πονηρού που αλλοίωσε τη φύση και την υπόσταση του ανθρώπου. Και μάλιστα μας έντυσε με βασιλικό ιμάτιο, που είναι ο ίδιος ο Κύριος.

            Τώρα όλα γίνονται τόπος συνάντησης Θεού και ανθρώπου.

Ακόμα κι αυτός ο τόπος της καταδίκης «παράδεισος γέγονεν». Τα λόγια του Συναξαριστή για τα Άγια, σωτήρια και φρικτά Πάθη, βρίσκονται στην ίδια προοπτική. Άγια, γιατί μ’ αυτά μας χάρισε τον αγιασμό. Σωτήρια, γιατί μας έφερε στην προπτωτική κατάσταση και μας έκανε σώους και φρικτά για να το ακατανόητο μέγεθος της Θ. συγκατάβασης.

            Η Θεοτόκος και ο Ιωάννης κάτω από το Σταυρό βεβαιώνουν τον πρώτο χαρακτηρισμό. Ο ληστής τον δεύτερο και η φύση που «ηλλοιούτο φόβω» τον τρίτο.

            Κρανίου Τόπος, παράδεισος γέγονε, αλλά έτσι πρέπει να μεταμορφωθεί κάθε πιστός, αφού έχει λάβει αυτή την δυνατότατα με το άγιον Βάπτισμα. Ο φιλόθεος γίνεται και θεοφιλής, όταν ο θείος πόθος νεκρώσει κάθε κοσμική ροπή και νοοτροπία. Διότι  Σταυρός σημαίνει νέκρωση παθών και ανάσταση της ενάρετης και αναστάσιμης ζωής.