«Τετέλεσται», κι ύστερα σκοτάδι βαθύ. Όλα
ακινητοποιούνται. Μόνο κάτι λευκοφόρες υπάρξεις περιφέρονται. Αιωρούνται
νομίζεις στο χάος που δημιούργησε η
αμαρτία. Είναι τα σαβανωμένα σώματα που ζωντάνεψαν, όταν η γη μη αντέχοντας την
αδικία σε βάρος του Δημιουργού της σείστηκε συθέμελα και τους πέταξε απ’ τα
σπλάχνα της.
Στα έγκατα του Άδη αντηχεί η θεϊκή φωνή του Χριστού. Μέσα
στους νιόσκαυτους τάφους και στους παλιούς, χύνεται η αγάπη Του και φτάνει ως
τα έσχατα. Το κήρυγμά Του, λειώνει τα δεσμά του Άδη, λευτερώνοντας μυριάδες
δεσμώτες του. Άπλετο φως διαλύει το έρεβός του. Ο ίδιος ο Χριστός σκορπά ελπίδα
στις καθηλωμένες ψυχές.
Κάπου, σε μια γωνιά του «κάτω κόσμου», συναντιέται ο
ταλαίπωρος Αδάμ με τον Δημιουργό του. Ύστερα από πάμπολλα χρόνια. Πέφτει
μπροστά Του και Του ζητά συγχώρηση.
Από τότε έχουμε εμείς- και θάχουμε στους αιώνες, ως τη
συντέλειά τους- τη δυνατότητα απ’ την επίγεια ζωή να λυτρωνόμαστε από τον Άδη
με τη θεία ενίσχυση.
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου διδάσκει και του ανθρώπου την
ανάσταση. Περίπου δύο χιλιάδες φορές η ανθρωπότητα πανηγύρισε την Ανάστασή Του
και είχε την πολύτιμη ευλογία- ευκαιρία να παραδειγματιστεί απ’ αυτήν. Αν δεν
έγινε ως τώρα, ας μην αφήσουμε και αυτή τη φετινή να χαθεί. Από τις τόσες
ευκαιρίες καμιά πενηνταριά- εξήντα
αναλογούν στον καθένα μας να τις γιορτάσουμε συνειδητά. Κάποτε, δίχως να το
καταλάβουμε θα μας συναντήσει ο θάνατος, διακόπτοντας τη συμμετοχή μας στον
πανηγυρισμό της Αναστάσεως στη γη.
Όμως δεν είναι δυνατόν να διακόψει-γιατί είναι δικαίωμα
αλλά και καθήκον μας – τη συνέχιση της συμμετοχής μας στον εορτασμό της
Αναστάσεως και στην άλλη ζωή.
Μαν. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου