MEΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ- Επίκαιροι σχολιασμοί

Μίμηση του Νυμφίου Χριστού

«Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί»

            Ο ανθρώπινος βίος είναι μία πορεία είτε προς την τελειότητα είτε προς την αυτονόμηση και συνεπώς δίχως το ελπιδοφόρο αντίκρισμα της εν Χριστώ ζωής και σωτηρίας. Έξω από το αμπέλι- τον Χριστό- μένει άκαρπος, αχρηστεύεται και νεκρώνεται.

            Στην πορεία του ο άνθρωπος συναντά σταθμούς ανεφοδιασμού και ανανέωσης. Ένας απ’ αυτούς είναι ο σταθμός της Μ. Εβδομάδας που ανακεφαλαιώνει το νόημα της Σαρακοστής.

            Στο κέντρο των δύο βρίσκεται ο εσταυρωμένος και στο τέρμα η δόξα και ο θρίαμβος. Και σ’ αυτό το συμπυκνωμένο περιεχόμενο η Μ. Εβδομάδα μας μυσταγωγεί με τις  πρωινές και τις βραδινές ι. Ακολουθίες.

            Είναι βέβαια δύσκολο ν’ αναλύσει κανείς το ποικίλο φάσμα του κορυφαίων βιωμάτων του πάσχοντος Χριστού και των συγκλονιστικών εμπειριών της Εκκλησίας. Απλώς αφιερώνουμε  μικρούς σχολιασμούς που μαρτυρούν την ανανεωμένη καρδιά του πιστού.

            Τη Μ. Δευτέρα κυριαρχεί η μορφή του πάγκαλου Ιωσήφ, ο οποίος αποτελεί μία προτύπωση του Χριστού για την ταπείνωση και την αγιότητά του. Η ταπείνωση τον οδήγησε στο να υποκύψει στην κακότητα των αδελφών του και μετά να τους συγχωρήσει. Η αγιότητά του τον οδήγησε στη φυλακή, γιατί δεν υπέκυψε  στις παγίδες της άνομης Αιγυπτίας. Στις δοκιμασίες φαίνεται ακλόνητος, γι’ αυτό και αντιδοξάστηκε από εκείνον που διερευνά τα κρύφια της ανθρώπινης καρδιάς.

            Καθαρότητα και ταπείνωση απαιτεί ο Χριστός καθώς πορεύεται προς το πάθος Του.

            Η ωρίμανση των καρπών των αρετών φαίνεται στην ακολουθία του όρθρου της Μ. Τρίτης. Στην υμνολογία προβάλλεται η εσχατολογία και η κρίση σε σχέση με την «ξηρανθείσα συκή» και τις χωρίς φρόνηση παρθένες.

            Ο Θεός έθεσε ένα προορισμό σε κάθε κτίσμα του που όταν πραγματοποιηθεί, να οδηγείται σε πληρότητα και τελειότητα. Η αυτονόμηση αυτής της εξέλιξης ισοδυναμεί με αυτοκαταστροφή. Γι’ αυτό και ο ι. υμνογράφος υπογραμμίζει τον κίνδυνο φέρνοντας μπροστά μας  το μυστήριο της κρίσης για να δυναμώσει την αδυναμία μας.

            Στη συνέχεια προβάλλει η ανταμοιβή εκ μέρους του Δεσπότη Χριστού σε όσους πολλαπλασιάζουν τα θεϊκά τάλαντα και έτσι προχωρούν ανοδικά. «Δεύτε πιστοί επεργασώμεθα προθύμως τω δεσπότη. Νέμει γαρ τοις δούλοις τον πλούτον και αναλόγως έκαστος πολλαπλασιάσωμεν το της χάριτος τάλαντον…ως οικονόμοι πιστοί της χάριτος…..».

            Τέλος, έρχεται η αγάπη ως κινητήρια δύναμη αυτής της ανοδικής πορείας μετά από τον φόβο και την προσέκλινα του μισθού. Ο χυμός της αγάπης προς τον Νυμφίο Χριστό δίνει εύγεστους καρπούς. Η δύναμη του θείου πόθου καλλωπίζει την ύπαρξη του πιστού καθώς την οδηγεί στη μέθεξη των παθημάτων του Ιησού Χριστού, της σταυρικής οδύνης για τον αμαρτωλό άνθρωπο μέσα στην πανδαισία στης Αναστάσεως.