ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ Ευαγγέλιο: Ιωάν. 12,1-18

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

            Εν ολίγοις

                        Κυρίαρχο γεγονός στη σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη λόγω της αυξανόμενης δημοτικότητας του Κυρίου. ΄Εχει προηγηθεί η ανάσταση του Λαζάρου, γεγονός που φόρτισε περισσότερο την ατμόσφαιρα με ενθουσιαστικές τάσεις του λαού και την εχθρότητα των Σαδδουκαίων, οι οποίοι «λέγουσιν μη είναι ανάστασιν». Και το ξεσκέπασμα του λαού κορυφώνεται έξι μέρες πριν από το Εβραϊκό Πάσχα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα και πολλοί άνθρωποι, όταν κατάλαβαν την παρουσία Του πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να Τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας το: «Δόξα στο Θεό, ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ».

            Από τη στιγμή εκείνη όμως ξεκινάει και η υστερία των παθών. Καλό θα ήταν να δούμε για λίγο τα ιστορικά πλαίσια των παθών του Κυρίου.

            Ο Χριστός κατά την τρίτη χρονιά της δημόσιας δράσης του  αποφασίζει να γιορτάσει το Πάσχα μετά των μαθητών του στα Ιεροσόλυμα, γνωρίζοντας τους κινδύνους που διέτρεχε από την ισραηλιτική ηγεσία. Η γιορτή του Πάσχα αφύπνιζε τον ισραηλιτικό εθνικισμό και κορυφώνονταν  η πίστη για τον αναμενόμενο Μεσσία, γι’ αυτό και τον υποδέχτηκαν θριαμβευτικά σαν πολιτικό ελευθερωτή.

            Ο Χριστός όμως δεν εισέρχεται σαν έφιππος πολεμιστής, αλλά «καθήμενος επί πώλου όνου» για να  δείξει ότι είναι ειρηνικός ηγέτης και διακρίνει στα πρόσωπα αυτών που τον ζητωκραυγάζουν τώρα το «Ωσσανά», το μανιασμένο λαό που σε λίγες μέρες θα ζητήσει τη θανατική του καταδίκη. Αυτή η μεταστροφή του Εβραϊκού λαού οφειλόταν στην απογοήτευση που ένοιωσαν από την άρνηση του Χριστού να αναλάβει την ηγεσία του επαναστατικού κινήματος κατά των Ρωμαίων. Μάλιστα όταν είδαν τον Χριστό ανυπεράσπιστο και ανίσχυρο μπροστά στην εξουσία, βεβαιώθηκαν πλέον ότι δεν είναι ο πολιτικός ηγέτης που ζητούσαν. Γι’ αυτό όλοι μαζί απαιτούσαν την παραδειγματική τιμωρία του. Από το άλλο μέρος η πολιτικοθρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ ήταν ενοχλημένη από τον έλεγχο του Κυρίου και συμπορευόταν με τη Ρωμαϊκή εξουσία.

            Αυτά είναι συνοπτικά τα ιστορικά πλαίσια της ευαγγελικής ιστορίας των Παθών του Κυρίου. Στην πραγματικότητα όμως, ανεξάρτητα από τα ιστορικά δεδομένα,  ο Χριστός  ενσυνείδητα βαδίζει προς το πάθος σε μια προσωπική αναμέτρηση με τον θάνατο. Ο Ιησούς γνωρίζει ότι το τέλος εγγίζει και θεωρεί το θάνατό του λυτρωτικό για τη σωτηρία του κόσμου.

            Οι πρώτοι χριστιανοί ξεπέρασαν το σκάνδαλο του ατιμωτικού θανάτου του Χριστού. Ο Απ. Παύλος μάλιστα καυχάται για το σταυρικό μαρτύριο του Ιησού Χριστού, γιατί αποδείχτηκε ότι είναι πηγή δύναμης, ζωής και ανάστασης της ανθρωπότητας. Η «αδυναμία» του χριστιανικού Θεού δείχνει ότι ο Θεός επεμβαίνει μέσα στην ιστορία όχι με τη δύναμη και τη βία αλλά με αγάπη και ταπείνωση.

            Ο ι. υμνογράφος καλεί τους πιστούς να γίνουν συνοδοιπόροι του Χριστού στο δρόμο του μαρτυρίου για να μπορέσουν να συνδοξασθούν μαζί του. Με τη σκέψη αυτή η Εκκλησία μας καλεί την Εβδομάδα αυτή να ζήσουμε τα γεγονότα των Παθών του Κυρίου και κάθε μέρα προβάλλει ένα γεγονός -και μήνυμα μαζί- για να μας οδηγήσει στη χαρά της Ανάστασης.

            -Την Μ. Δευτέρα τιμάται ο πάγκαλος Ιωσήφ  που προεικονίζει τα πάθη και τη δόξα του Κυρίου… Υπενθυμίζει ακόμη το παράδειγμα της άκαρπης συκιάς- Ιουδαϊκή Συναγωγή- γυμνή από τη χάρη του Θεού, γιατί δεν έχει καρπούς αρετής και ευσέβειας.

            -Τη  Μ. Τρίτη προβάλλεται η παραβολή των δέκα παρθένων και τονίζεται η σημασία της ευσπλαχνίας και του ελέους και η ανάγκη της πνευματικής εγρήγορσης.

            -Την Μ. Τετάρτη παρουσιάζεται μ’ ένα δυναμικό τρόπο η μετάνοια μιας αμαρτωλής γυναίκας, που αλείφει τα πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της και με πολύτιμο  μύρο.

            -Την Μ. Πέμπτη «οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες» παρέδωσαν να εορτάζεται ο ι. Νιπτήρας, η παράδοση του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας που εικονίζει τη θυσία του Χριστού, την αγωνιώδη προσευχή του Κυρίου στη Γεσθημανή και τέλος την προδοσία του Ιούδα.

            -Τη Μ. Παρασκευή η Εκκλησία ζει τα φρικτά Πάθη του Κυρίου και την σωτήρια ομολογία του συσταυρωθέντος ληστή.

            -Το Μ. Σάββατο γιορτάζουμε τη θεόσωμο Ταφή και την κάθοδο  του Χριστού στον Άδη και τέλος

            -Την Κυριακή γιορτάζεται πανηγυρικά η λαμπροφόρα ημέρα της Αναστάσεως που είναι κατ’  εξοχή μήνυμα ζωής και μήνυμα χαράς  των χριστιανών.

π.γ.στ.