Η σωτήρια και
ευλογημένη «αναίδεια»
«Προσήλθε γυνή
δυσώδης και βεβορβορωμένη, δάκρυα προχέουσα ποσί σου, Σωτήρ, το πάθος
καταγγέλλουσα»
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως
μέσα από στην Μ. Εβδομάδα έχει θέση η ιστορία μιας γυναίκας αμαρτωλής, η οποία
τιμήθηκε και τη Μ. Τετάρτη να την μνημονεύει για τη σωτήριο μεταστροφή της.
Ακόμη και σήμερα σε μια εποχή που
κυριαρχεί η σεξουαλική απελευθέρωση, κανείς δεν υποκλίνεται σε μια πόρνη ή σ’
ένα αμαρτωλό. Όλοι βλέπουν μια σάρκα και όχι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο
πρόσωπο. Το μήνυμα της Μ. Τέταρτης ανατρέπει αυτή τη νοοτροπία και δείχνει το
βάθος της θείας εικόνας του κάθε ανθρώπου.
Μετά την ανάσταση του Λαζάρου ο
Ιησούς ανάμεσα στ’ άλλα ιουδαϊκά πρόσωπα
δέχεται από μια πόρνη γυναίκα την εκδήλωση μιας μεγάλης αγάπης που συνοδεύονταν
από τη συναίσθηση της θέσης της και των αιτημάτων της.
Η ι. υμνολογία αναφέρει τις
προθέσεις και τους ψυχικούς κραδασμούς που ωρίμασαν μέσα της την απόφαση για
μετάνοια. Ένοιωθε πως Εκείνος που ανάστησε τον τεταρταίο νεκρό δεν ήταν ένας
συνηθισμένος άνθρωπος. Προαισθάνονταν την ευσπλαχνία Του και τόλμησε ένα βήμα ευλογημένης «αναίδειας».
Μάλιστα με την πράξη της προφήτευσε τη θυσία Του η οποία χάρισε στην πορνεύουσα,
πνευματικά την λύτρωση και τη σωτηρία.
Η νέα ζωή που έφερνε ο Χριστός και η
βιωμένη μετάνοια μιας απογόνου της Εύας συμπλέκονται λόγω της συγκατάβασης του
Κυρίου και της αγάπης της αμαρτωλής εκείνης γυναίκας. Η εγωιστική αυτονόμηση
του βίου, η αμαρτία, εκμηδενίζεται, γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει κανένα φραγμό.
Δεν έχει σημασία το μύρο, αλλά η
πρόθεση. Ο Χριστός δεν την συγχωρεί επειδή ξόδεψε το πολύτιμο μύρο, αλλά γιατί
θυσίασε την καρδιά της στο Θεό. Επειδή «ηγάπησεν πολύ».
Οι μαθητές σκανδαλίζονται για την απώλεια
του πολύτιμου μύρου. Θυμούνται τους πτωχούς και λησμονούν ότι η πόρνη
λιμοκτονεί πνευματικά και πως σαν άνθρωπος χρειάζεται μια «υλική» εξωτερίκευση
των συναισθημάτων που την κατακλύζουν, την πείνα και τη δίψα για λύτρωση. Το
μύρο αυτό σημαδεύει την μετά Χριστόν ιστορία της, την ευκαιρία να θάψει ένα
πορνικό παρελθόν και ν’ αναστηθεί σε μια αναστημένη ζωή.
Ο διάβολος έχασε ένα θύμα, αλλά
κέρδισε ένα άλλο, τον Ιούδα. Σ’ αυτόν χρειάστηκαν τρία χρόνια ζωής κοντά στο
Χριστό και όχι μιας ώρας. Είδε θαύματα, άκουσε «ρήματα», έγινε φορέας της
χάριτος και τελικά «απελάκτισε». Η μορφή του θα μας απασχολήσει και αργότερα,
τώρα θα τονίσουμε μια αλήθεια. Ο Θεός ποτέ δεν εκβιάζει κανέναν. Η οποιαδήποτε
παράβασή Του αποτελεί νύξη, πρόκληση, αλλά όχι και αναγκαστική «σωτηρία».
Η πρώην άσωτη και ο πρώην μαθητής,
διαμετρικά αντίθετοι, φανερώνει: Ο Θεός μας σώζει με τη συγκατάθεσή μας.
Μετάνοια, αγιότητα σημαίνει άγια βούληση και ευλογημένη «αναίδεια». Ο Μ.
Αντώνιος αναφέρει, ότι κάποιος του ζήτησε τις ευχές του κι εκείνος απήντησε
«ούτε εγώ σε ελεώ, ούτε ο Θεός, εάν εσύ δεν ελεήσεις πρώτα τον εαυτό σου».
Παρά το ότι ο Χριστός είναι το παν
της σωτηρίας μας, όμως συγκαταβαίνει και μοιράζεται αυτό το παν με μας. Αυτή
είναι αλήθεια στην παράδοση της ορθόδοξης Εκκλησίας μας, και ανατρέπει κάθε
αντίληψη, ότι τα εμπόδια μας εμποδίζουν ν’ αγιάσουμε. Μπροστά μας ανοίγεται ένα
πνευματικό στάδιο αγωνισμάτων και επιδόσεων για την απόκτηση της κατά Χριστόν
αγίας βουλήσεως για λύτρωση και σωτηρία.
Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου