«Χριστούλης» η Χριστός ; Σκέψεις για το νόημα των Χριστουγέννων σήμερα.

Αντι ευχετήριας κάρτας, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις που πρωτο-διατυπώθηκαν σαν άρθρο για το περιοδικό της ΧΦΕ, «ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ» του Δεκεμβρίου 2015.

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα. Ο παραδοσιακός στολισμός των καταστημάτων και των δρόμων της μεγαλούπολης επιχειρεί ήδη από τις αρχές του Φθινοπώρου να μας χειραγωγήσει και «κατευθύνει» έντεχνα και υποδόρια σε μια καταναλωτική συμπεριφορά, που φυσικά για τον εμπορικό κόσμο και τον homo economicus «νοηματοδοτεί» με την δική του θεώρηση το κοσμοσωτήριο γεγονός της συνάντησης του ‘Αχρονου με την ανθρώπινη Ιστορία.

Για τους εμπόρους, τους κερδοσκόπους, ακόμα και την Εφορία όσο και για τους περιστασιακούς «χρυσοδάκτυλους» λωποδύτες, ο εορταστικός συνωστισμός στις αγορές του περιττού και του «κιτς» των διαφημίσεων, τα Χριστούγεννα έχουν κάποιο «νόημα», οικονομικό τουλάχιστον.

Αλλά για εμάς, τους ανθρώπους της «Νέας Τάξης και Εποχής», τους άσοφους σοφούς ..μ.Δ  (μετά τον Διαφωτισμό), τους τεχνολογικά υπέρ-αναπτυγμένους, που μετράμε την ποιότητα της  ζωής με Bits και Pixel  και όχι με στιγμές αγάπης και προσφοράς , που βάλαμε τον θεό στο ανατομικό τραπέζι των εγκεφαλικών μας κυττάρων για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι «δεν υπάρχει» ή ότι ακόμα και αν υπήρχε, «πέθανε», σαν αναστήθηκε ο «ορθός Λόγος» μας, τι «νόημα» μπορεί να έχει η Γέννηση του Χριστού και ο εορτασμός της; Στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι άλλο από την κοινωνικά αναγνωρισμένη  αφορμή να διασκεδάσουμε την ανία μας σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο, να σπαταλήσουμε όσα χρήματα μας επιτρέπει η (πνευματική και) οικονομική μας κρίση σε κάποιο καζίνο του Μονακό ή να ρουφήξουμε «κουλτούρα» στα θέατρα της ξένης και εντόπιας «Εσπερίας», φορώντας τουαλέτες και φράκα με παπιγιόν αντί για το «λέντιον της διακονίας», ασήμαντοι αλλά «σπουδαίοι» πιγκουίνοι του κόσμου τούτου

Στα αλήθεια, τι «νόημα» μπορεί να έχει για μας εκείνο το στρουμπουλό κουκλάκι με τις ξανθές μπουκλίτσες και το ροδαλό προσωπάκι, το χρυσοστολισμένο με μπαλίτσες και λαμπιόνια, το πλαισιωμένο μουσικά από τα γλυκανάλατα τραγουδάκια, για έλατα και ελαφάκια, για έλκηθρα και ασπροχιονισμένες χριστουγεννιάτικες βραδιές;  Ε, λοιπόν, τέτοια Χριστούγεννα ήταν και είναι για κάθε σύγχρονο άνθρωπο  χωρίς νόημα, ένα αδιάφορο , ανιαρό και ανούσιο γεγονός….

Εκτός… εκτός αν βρούμε τον «τρόπο» να νοηματοδοτήσουμε την Εορτή των Χριστουγέννων με το βλέμμα στραμμένο στον ανθρώπινο πόνο, την προσφυγιά, την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου που αναζητεί την απελευθέρωση από τα δεσμά της λαθεμένης επιλογής του μακριά από το Θεό, που διψά για την  ελευθερία της Αγάπης, αυτής της Αγάπης που είναι «κραταιά ως θάνατος»  Εκτός αν-ανακαλύψουμε ξανά στην χριστουγεννιάτικη προσμονή, την λαχτάρα του μικρού παιδιού που τρέχει με τα χεράκια σηκωμένα στον ουρανό να κρυφτεί στην αγκαλιά του πατέρα, τη στιγμή που νιώθει τη μοναξιά του και συνειδητοποιεί την αδυναμία του.

Αν ο πιστός του σήμερα θα μπορούσε να κάνει κάποιο δώρο σε ένα κόσμο υλικά εύπορο αλλά ηθικά και πνευματικά πάμπτωχο, ένα κόσμο τεχνολογικά σχεδόν παντοδύναμο αλλά ανθρώπινα απόλυτα εύθραυστο, θα ήταν,  πιστεύω, αυτό το αίσθημα της αρχέγονης λαχτάρας μιας μοναδικής για τον άνθρωπο Συνάντησης. Αν ο πιστός του σήμερα όφειλε , και σίγουρα οφείλει, να δώσει μαρτυρία ζωής, θα έπρεπε , πιστεύω, να «υποψιάσει»  τους γύρω του, πως τα Χριστούγεννα είναι μια πρόκληση αλλά και συνάμα μια πρόσκληση.

Είναι πρόκληση, αφού προκαλείται ο ορθολογισμός μας στην αναζήτηση της Αιτίας των πάντων, αναιρείται η παντοδυναμία του Ανθρώπου , καταρρέει ο μύθος για τις υπερεκτιμημένες ικανότητές μας. «Νηπιάζοντες ταις φρεσίν», ειρωνευόμαστε όσους πιστεύουν πως ένα – συχνά ακαλαίσθητο- κουκλάκι, ένας «Χριστούλης» -στη Φάτνη των αλόγων, ήρθε να σώσει το ανθρώπινο γένος. Η ανθρώπινη ιδιωτεία στο έπακρο: Σαν να μπορούσε ο αδύναμος Μεσσίας να σταματήσει την βία των Τζιχαντιστών, την καταδυνάστευση του λαού από τους αδηφάγους τραπεζίτες, να δώσει την ίαση, και τη λύτρωση από τις μάστιγες των παλαιών και νέων θανατηφόρων ασθενειών που ανακάλυψαν στο εργαστήρι τους κάποιοι πειραματιστές «μικροθεοί» της άσπρης μπλούζας, να δώσει τέλος στην φθορά και τον πόνο μας, να σβήσει μια για πάντα από την ιστορία του ανθρώπινου γένους τα μηδενιστικά κηρύγματα του Μαρκούζε και τα ουρλιαχτά του νιτσεϊκού Ζαρατούστρα, τις σφαγές, τα μαρτύρια και τους διωγμούς  του ανατολικού ευδαιμονισμού με τα Γκουλάγκ του και τα Αουσβιτς της δυτικής άθεης παραφροσύνης. Κακά τα ψέματα, αλλά ένας τέτοιος  «Χριστούλης» δεν μας χρειάζεται…

Αλλά η Γέννηση του Χριστού είναι και πρόσκληση. Μια πρόσκληση από άλλη σκοπιά, σε άλλη βάση, μια πρόσκληση σε μια άλλη «θέαση» του γεγονότος της θείας Ενσάρκωσης. Είναι μια πρόσκληση σε άδειασμα και καθάρισμα της καρδιάς από το «πουρί» που μάζεψε με τα χρόνια , μια πρόσκληση σε γονάτισμα ψυχής και πνεύματος μπροστά στον Λόγο των πάντων, Εκείνον τον Λόγο, που «Σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Είναι μια πρόσκληση σε μετάνοια, στο οδυνηρό αλλά θαρραλέο πλησίασμα του Σταυρού, αυτού του νεογέννητου Εσταυρωμένου και Αναστημένου Θεού, που με την Γέννηση του αφέθηκε με εμπιστοσύνη στα χέρια μιας μοναδικής ταπεινής και υπάκουης ανθρώπινης ύπαρξης, της Παναγίας μας, για να επιτελέσει μέσα από αυτήν το σωτήριο έργο Του.

Μα για να αποδεχτούμε αυτή την πρόσκληση, πρέπει να νιώσουμε τη λαχτάρα του ερχομού Του, την τρυφερή συγκίνηση που γεννά η προσμονή του Αγαπημένου. Να βγει σαν κραυγή πόνου και θριάμβου συγχρόνως από τα στήθη μας το «Έρχου, Κύριε Ιησού».

Γιατι τότε μόνο έχουν για όλους μας «νόημα» τα Χριστούγεννα, όταν με ταπείνωση και συντριβή καρδιάς ατενίσουμε πίσω από τον «Χριστούλη» της Φάτνης «Χριστόν Εσταυρωμένον, Χριστόν Αναστάντα». Ναι, τότε μόνο έχουν «νόημα» τα Χριστούγεννα, αν στο άκουσμα των Ύμνων  μαζί με το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε…» αντηχεί συγχρόνως στα βάθη της ύπαρξης μας και το «Χριστός Ανέστη»… Και πώς να φανούμε , «νήπιοι» εμείς , δεκτικοί της πρόσκλησης; Αρκει να  αναλογιστούμε το μέγεθος της Αγάπης του, όπως μας το θυμίζει ο υμνωδός: «Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον (να βασανίζεται) τον άνθρωπον χερσίν όν εποίησεν, κλίνας τους ουρανούς κατέρχεται…… αληθεία σαρκωθείς…»  Αν Εκείνος «έκλινε», έγειρε ακόμα και τους ουρανούς για να μας συναντήσει, καιρός είναι να κλίνουμε κι εμείς το γόνυ μπροστά στο θαύμα του ερχομού Του. Αντι λιβάνου, αρκει η «ευωδία πνευματική» μιας καθαρής καρδιάς, αντι χρυσού, αρκεί η καθαρισμένη από έμπρακτη μετάνοια ψυχή που συναισθάνθηκε την προσωπική πτώση και αποτυχία της, αντί σμύρνας αρκεί η δοξολογία ενός πνεύματος ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας.

Κλείνω με τα λόγια ενός σύγχρονου πνευματικού γέροντα, όπως μας τα εμφύσησε στα νεανικά μας χρόνια: «Τα Χριστούγεννα είναι μια προσωπική συνάντηση και μια εγκάρδια προσκύνηση. Μια οδυνηρή και γι’ αυτό χαρούμενη αναγέννηση» ( Αρχιμ. Ηλ.Μ., περιοδ. «Ανάβασις»,Δεκ. 1974).

Εύχομαι σε όλους μας να βρούμε τον δρόμο να προσεγγίσουμε φέτος και πάντα το Μυστήριο της θείας Ενανθρώπησης ουσιαστικά. Με παιδικότητα αλλά όχι παιδιάστικα. Ζητώντας Χριστό και όχι «Χριστούλη».  Με πνεύμα ταπείνωσης και ευχαριστίας, έτσι ώστε  να σκορπίσουμε και τους φόβους ενός σύγχρονου χριστιανού διανοητή και ποιητή ( Ελ. Μάϊνας, περιοδ. «Σκαπάνη», Δεκ. 1963) βεβαιώνοντας αυτόν και εμάς, πως αυτά τα Χριστούγεννα « Ο Αγγελος  δ ε ν  θα γράψει στην Ιστορία μας το …2015…π.Χ.   (προ Χριστού)»

www.antibaro.gr, (Γιωργος Δ. Βλαχόπουλος,(τάχα και νομικός), Μόναχο)