ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (Προπατόρων) Ευαγγέλιο: Μτθ. 1, 1-25

Η  ΘΕΙΑ  ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ

          Εν ολίγοις

     Η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού Χριστού, όπως το καταγράφει ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος. Τα ονόματα των πατριαρχών, των βασιλέων και των αρχιερέων που διαδέχονται το ένα το άλλο με την επανάληψη του «εγέννησεν» κάνουν κάπως ανιαρή την περικοπή.

    Κι’ όμως ο κατάλογος αυτός που εισάγει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη μας δίνει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα όπως: Όλα λειτουργούν σ’ ένα θεϊκό σχέδιο. Η ιστορία έχει ένα τέλος που δεν είναι το σημείο μηδέν, αλλά το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.  Με την γενεαλογία τονίζεται η συνέχεια ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Ο Θεός παρά την αποτυχία του ανθρώπου να έχει ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό, τον συνάνθρωπο και τον κόσμο, έδινε ελπίδα στο κουρασμένο πλάσμα Του. Όλες οι επαγγελίες-υποσχέσεις που δόθηκαν στον Αβραάμ και φαίνονταν ως ανεκπλήρωτες, τώρα εκπληρώνονται με την Γέννηση του Χριστού. Ο Ιησούς είναι ο αληθινός Μεσσίας, η ρίζα του  Δαβίδ, τον οποίο ανέμεναν οι Ιουδαίοι και τα έθνη, τα οποία σπεύδουν να τον προσκυνήσουν στα πρόσωπα των μάγων.

     Η Γέννηση του Χριστού-τα Χριστούγεννα- είναι η γιορτή κατά την οποία, σύμφωνα με τη θεολογία της Εκκλησίας μας, στο πρόσωπο του Χριστού πραγματοποιείται η ανακεφαλαίωση της σωτηρίας. Ο Λόγος του Θεού προσλαμβάνει υπόσταση, την ανθρώπινη φύση, την ανακαινίζει και την καθιστά ομόθεη και χωρητική  της ζωοποιού ενέργειας του Αγίου Πνεύματος.Η ανακαίνιση αυτή του ανθρώπου πραγματοποιείται από τον Χριστό, που είναι εικόνα του Θεού Πατέρα. Ο νέος άνθρωπος σαρκώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, του νέου Αδάμ,  που παραμένει αδιάκοπα  και ανακεφαλαιώνει ολόκληρη τη κτίση. Οι πατέρες προσεγγίζουν τον άνθρωπο με βάση τον Χριστό και όχι με βάση τον άνθρωπο. «Πάν μέτρον ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός».

    Ο χριστιανός ζώντας ως μέλος του σώματος του Χριστού γίνεται κατά χάριν Χριστός. Στη σάρκα του, που είναι και σάρκα Χριστού, συγχωρείται ολόκληρος ο κόσμος και κατακρίνεται η αμαρτία.

Τα αίτια του κοινωνικού κακού, όπως βέβαια και του καλού, υπάρχουν ριζωμένα μέσα μας. Η αμαρτία έχει προσωπικό χαρακτήρα. Ο πιστός βλέπει την αμαρτία των άλλων ως δική του. Κάποιος γέροντας ασκητής, που άκουσε την εξομολόγηση ενός φονιά, κτύπησε τον ώμο του  με στοργή και είπε: « εγώ έκανα παιδί μου το φόνο ,όχι εσύ».

      Γι’ αυτό ξεκινά ο αγώνας εναντίον του κακού από τον ίδιο τον εαυτό μας. Πολεμώντας τα πάθη και την αμαρτία στον εαυτό μας μετέχουμε στον κοινό αγώνα της ανθρωπότητας εναντίον του κακού.

      Ο Θεός με την ενανθρώπησή Του αποκαλύφθηκε και «ελάλησεν ημίν εν υιώ» (Εβρ. 1,2). Η αποκάλυψη αυτή δεν αποτελεί κάποιο νέο στάδιο της Θ. Οικονομίας, αλλά την ολοκλήρωσή της, διότι ο Χριστός είναι το «πλήρωμα του νόμου και των προφητών».

Η παρουσία Του εγκαινιάζει μία νέα κατάσταση και δημιουργεί την αρχή μιας καινούργιας ζωής, η οποία εικονίζεται στην Εκκλησία, μάλιστα στη Θ. Ευχαριστία, αλλά θα φανερωθεί τελικά στη βασιλεία του Θεού. Με την παρουσία του Χριστού η φθορά, η αμαρτία και ο θάνατος μεταμορφώνονται σε αφθαρσία και ζωή.

     Ο σκοπός της θείας ενανθρωπήσεως είναι η σωτηρία και η ανακαίνιση του ανθρώπου. Δεν θα γίνονταν ο Θεός άνθρωπος αν δεν υπήρχε ανάγκη να σωθεί ο άνθρωπος. Ο ενανθρωπήσας Θεός πάσχει μαζί μας  και πτωχεύει  με τη σάρκωσή Του, για να πλουτίσουμε εμείς με τη δική του πτωχεία.

       Ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο για να τελειωθεί  καθ’ ομοίωσή Του. Και συγχρόνως προνοεί, ώστε και μετά την παράβασή του, να μην ματαιωθεί ο σκοπός της δημιουργίας, αλλά να καταστεί δυνατή η πραγματική ζωή με την ενανθρώπησή. Δηλ. αυτό που δεν κατόρθωσε ο άνθρωπος, το προσφέρει ο Θεός με τη ενανθρώπησή Του.

      Η μεγάλη Δεσποτική γιορτή των Χριστουγέννων μας υπενθυμίζει , ότι ο σκοπός της Θ. Ενανθρωπήσεως δεν βρίσκεται στο Χριστό, αλλά στον άνθρωπο. Και ο Θεός γίνεται άνθρωπος επειδή ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου  ήταν να ομοιάσει προς τον Θεό.

Καλά Χριστούγεννα

π. γ. στ.