Η μοναξιά

Η μοναξιά είναι σαν τη βροχή.

Από θάλασσα προς τα βράδια ανεβαίνει,

Από κάμπους, που μακρινοί  ναι και χαμένοι,

Πάει προς τον ουρανό, όπου κατοικεί

πάντα. Κι από τον ουρανό, στην πόλη,

σα βροχή πέφτει……

Κι ακόμη, όταν οι άνθρωποι,

που ο ένας τον άλλο μισούνε,

πρέπει, στο ίδιο κρεβάτι κ’ δυό να κοιμηθούνε:

πάει, τότε η μοναξιά, όπου παν κ’ οι ποταμοί….

          Ρ. Μ. Ρίλκε