Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού « Μακάριοι οι πτωχοί, ότι αυτών εστίν η βασιλεία του Θεού»

Παράδοξος φαίνεται σήμερον και απαράδεκτος ο λόγος ούτος του Κυρίου. Ο κόσμος συνήθως μακαρίζει τους πλουσίους, εις δε τους πτωχούς εκφράζει απλώς συμπάθειαν ή οίκτον.

Ιδού όμως ο άγιος Νικόλαος, «εκτήσατο τη πτωχεία τα πλούσια».

Είναι γνωστή η εκουσία αποστέρησίς του εκ της μεγάλης πατρικής κληρονομίας, ίνα διαθέση ταύτην εις τους πτωχούς. Γνωστότατη και η προικοδότησις υπ’ αυτού τριών κορασίδων κινδυνευόντων ηθικώς ένεκα της πτωχείας  των. Γνωστόν επίσης ότι ως ιεράρχης «καλών έργων προΐστατο εις τας αναγκαίας χρείας» και εγίνετο ορφανών προστάτης τε και χηρών, πεινόντων τροφεύς, πενομένων τε πλουτιστής, αιχμαλώτων ρύστης».

Αλλ’ έχει σημασίαν το φρόνημα και η διάθεσις της πτωχείας, ως εδέχετο ο άγιος τον μακαρισμόν του Κυρίου. «Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα έστιν η βασιλεία των ουρανών».

Ο μακαρισμός δεν αναφέρεται εις την πτωχείαν καθ’ εαυτήν. Διότι και η πτωχεία, όπως και ο πλούτος, δύναται να γίνη κακός σύμβουλος του ανθρώπου. Εάν ο πλούτος εξωθή πολλούς προς την ασωτείαν, η πτωχεία οδηγεί άλλους εις αθέμιτα μέσα βιοπορισμού ή εις κοινωνικήν αναταραχήν. Ενώ είναι δυνατόν και ο πλούτος να λάβει αγαθήν κατεύθυνσιν  εις «έργα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις» και η πτωχεία να οδηγήσει εις την εν πίστει και υπομονή καταφυγήν προς τον Θεόν και να αποδειχθεί ούτω «μέγας πορισμός η ευσέβεια μετά αυταρκείας» ( Α΄ Τιμ. στ 6).

Όθεν ο μακαρισμός του Κυρίου και η αντίστοιχος διαθέσις εκουσίας πτωχείας  του Αγ. Νικολάου συνδέονται προς την ενεπόθεσιν της ελπίδος εις την αγαθήν πρόνοιαν του Θεού και προς το «μη ελπικέναι επί του πλούτου αδηλότητι». Διότι «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».

Ο ενσαρκωτής της αγάπης άγιος Νικόλαος, δια του παραδείγματός του, επαληθεύει τον μακαρισμόν του Κυρίου και διακηρύττει έμπράκτως ότι οι άνθρωποι του Χριστού διάγουσιν «ως πτωχοί, πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. στ, 10).

          Μητρ. Πατρών κυρού Νικοδήμου