5 Δεκεμβρίου, Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου

«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς».

    Δεν είναι σπάνιον φαινόμενον ο κόπος και τα βάρη εις την ζωήν. Πάντοτε υπάρχουν «κοπιώντες» και «πεφορτισμένοι». Και είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα η διακήρυξις του Κυρίου «δεύτε προς με….καγώ αναπαύσω υμάς».

    Αι βιωτικαί μέριμναι και υποχρεώσεις, ως και αι διάφοροι θλίψεις και στενοχωρίαι κουράζουν και πιέζουν εξαντλητικά πολλάκις.

Αλλ’ ο άγιος Σάββας εγνώρισεν επί άλλου πεδίου τον κόπον και το φορτίον. Ανεδέχθη τον ζυγόν του Κυρίου και εβάστασε το βάρος της ασκήσεως «προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενος».

    Εις την οδόν της οσιότητος και της αγιότητος, εκ νεότητος μέχρι βαθυτάτου γήρατος, επάλαισεν όχι απλώς  «προς αίμα και σάρκα», αλλά και «προς τα πνευματικά της πονηρίας». Και δεν ελησμόνει ποτέ το «δεύτε προς με….» του Κυρίου. Όθεν απέβη νικητής και «ηγιασμένος». Εις πολλά κοπιώμεν άπαντες. Και το έχομεν πάρει απόφασιν, χωρίς κόπον είναι δυνατόν να επιτευχθεί ό, τιδήποτε αξιόλογον. Αλλά τον κόπον της χριστιανικής ζωής πολλοί εννοούν να τον αποφύγουν οπωσδήποτε. Καλά όλα τα άλλα βάρη- λέγουν. Αλλά και πρόσθετος αγών κατά της αμαρτίας; Δεν αντέχομεν.

    Δεν υπάρχει μάλλον διάθεσις αγωνιστική. Είναι εν τούτοις ο ηρωικότερος αγών και φέρει μεγάλην ικανοποιήσιν η νίκη και η αυτοκυριαρχία κατά της αμαρτίας. Εν αντιθέσει προς άλλους  που είναι αγώνες άγονοι ή αγωνιώδεις. «Ούπω μέχρις αίματος (όπως οι μάρτυρες) αντικατέστηστητε προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι (αδιαλείπτως, ως οι όσιοι) και εκλέλησθε της παρακλήσεως» (Εβρ. 12, 4). Αλλ’ υπάρχει και το φορτίον των θλίψεων. Ιδίως δε ασθένειαι, ενίοτε φοβεραί, καταξαντλούν και φθείρουν πολλούς. Και ο πόνος του πένθους είναι βαρύτατος, κ. ο κ.

    Και εις τας περιπτώσεις αυτάς η αντιμετώπισις είναι ελαφροτέρα «εν Χριστώ». «Δεύτε προς με… καγώ αναπαύσω υμάς». Ουχί «ώσπερ οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα».

    Ο πιστός έχει στήριγμα και ελπίδα. Είναι βέβαιος ότι ούτε «θριξ εκ της κεφαλής ημών ου μη απόληται» άνευ του θελήματος του Θεού, ενεργούντος εν χρηστότητι αυτού και «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις».    Ο συνδυασμός του κόπου της κατά Χριστόν ζωής αφ’ ενός και της κατά Χριστόν εγκαρτερήσεως αφ’ ετέρου έχει αίσιον αποτέλεσμα το «καγώ αναπαύσω υμάς». Εις αμφότερα αποδεικνύεται βεβαία η «επαγγελία…. ζωής της νυν και της μελλούσης» που συνεπάγεται η πίστις και η ευσέβεια.

    Το έζησεν ο άγιος Σάββας. Το ζουν οι εν Κυρίω «τη θλίψει υπομένοντες». Ας το ζήσωμεν και ημείς ως φρόνημα και βίωμα και δύναμιν εν πάσι.

Μητρ. Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, «Ημερολόγιον Κηρύγματος»